Η αλήθεια είναι πως όλοι θυμόμαστε την Ευρώπη μόνο όταν ταλαιπωρούμαστε και ποτέ όταν ταλαιπωρούμε. Οι ταξιτζήδες σκέφτονται «ευρωπαϊκά» για το παράνομο παρκάρισμα, αλλά «ελληνικά» για τους λεωφορειόδρομους.
Είναι ένα κοινό σε όλους τους Έλληνες θέαμα. Οποτεδήποτε συναντήσετε συνεργείο δημόσιας υπηρεσίας θα παρατηρήσετε πως ένας σκάβει και τρεις, γύρω του, παρακολουθούν. Τον ελέγχουν; Του υποδεικνύουν πως θα σκάψει καλύτερα; Μετρούν την παραγωγικότητά του; Κανείς δεν ξέρει. Πιθανότατα το φαινόμενο να είναι απομεινάρι του ανολοκλήρωτου σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας μας. Αν γινόταν η Ελλάδα «παράδεισος ισότητας» τέσσερις θα παρακολουθούσαν και κανένας δεν θα έσκαβε. Γεγονός πάντως είναι πως πάντα, ένας κρατάει τον κασμά και τρεις παρατηρούν.
Αυτό πρέπει να είναι ένα μοναδικό ελληνικό φαινόμενο. Στα συνεργεία των δημοσιών υπηρεσιών άλλων ευρωπαϊκών χωρών συνήθως τέσσερις σκάβουν κι ένας ελέγχει, ενώ στις χώρες που βρίσκονται ανατολικά μας κανείς δεν σκάβει, μιας και εκεί δεν έχουν δημόσια συνεργεία.
Πολλοί ισχυρίζονται υπερήφανα ότι «έτσι είμαστε εμείς οι Έλληνες! Με την μαγκιά μας και τη φραπεδιά μας περνάμε καλά, αντίθετα με τους ξενέρωτους κουτόφραγκους που ξεθεώνονται στο σκάψιμο όλη μέρα και μετά πάνε για ύπνο με τις κότες». Αυτό είναι αληθές. Καλά περνάμε. Τουλάχιστον οι τρεις στους τέσσερις. (Σ.Σ. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί σκάβει ο ένας! Μάλλον πρέπει να είναι το «στραβάδι» του συνεργείου, ο οποίος περιμένει να παλιώσει για να ξεδώσει παρακολουθώντας τους «νέους» της επόμενης σειράς προσλήψεων). Όπως και να έχει όμως, το 75% των δημόσιων συνεργείων «περνά καλά» κι εμείς καλύτερα που τους πληρώνουμε για να τους βλέπουμε.
Το πρόβλημα ξεκινά όταν κάποιοι από αυτό το 75% των δημόσιων συνεργείων πάει σε μια άλλη δημόσια υπηρεσία, όπου κι εκεί ένα ποσοστό περί το 75% των υπαλλήλων «περνάει καλά». Τότε όλοι θυμούνται την Ευρώπη και την παραγωγικότητα. «Κράτος είμαστε εμείς», σχολιάζουν στην (μεγάλη συνήθως) ουρά. «Θέλουμε να γίνουμε κι Ευρώπη ανάθεμα μας…»
Η αλήθεια είναι πως όλοι θυμόμαστε την Ευρώπη μόνο όταν ταλαιπωρούμαστε και ποτέ όταν ταλαιπωρούμε. Οι ταξιτζήδες σκέφτονται «ευρωπαϊκά» για το παράνομο παρκάρισμα, αλλά «ελληνικά» για τους λεωφορειόδρομους. Οι ΙΧήδες κρίνουν με αυστηρά ευρωπαϊκά κριτήρια τους ταξιτζήδες («δεν μπορούν να σταματούν όπου γουστάρουν! Δεν γίνεται πουθενά στην Ευρώπη αυτό!») αλλά με ακραιφνώς ελληνικά το παράνομο παρκάρισμα («Που να τ’ αφήσω;»). Τέλος όλοι μας έχουμε ευρωπαϊκή ματιά στο επίπεδο των δημοσίων δαπανών (και κατ’ επέκταση των παρεχόμενων υπηρεσιών), αλλά με εντελώς ρωμαίικη στα δημόσια έσοδα, δηλαδή την εφορία…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 1.7.2002
