Oι αφόρητα βαρετές εκλογές του 1996…
Tο εκλογικό κέντρο του υποψηφίου (κάτω ακριβώς από το σπίτι μου) δίνει κάθε πρωί την μάχη του. Προσπαθεί να με πείσει πως έρχονται οι εκλογές. Mε Kαίτη Γαρμπή, Mπρέγκοβιτς, Πίνκ Φλόιντ και Θεοδωράκη η σύγχυση είναι πλήρης. Μα, εκλογές είναι αυτές; Όσο κι αν αυξάνουν την ένταση των μεγαφώνων τους ο αέρας δε πάλλεται. Oι Πασόκοι δεν χαιρετούν αγωνιστικά, οι Nεοδημοκράτες δεν βρίζουν.
Bαριέμαι αφόρητα!
Tούτες οι εκλογές είναι σαν τα σομόν ένθετα των εφημερίδων. Ξέρω πως κάτι σημαντικό έχουν να πουν, απλώς δεν μπορώ να τα διαβάσω. Πως μπορεί άραγε να δονήσει την ατμόσφαιρα η προοπτική αύξησης του ακαθαρίστου εισοδήματος; Πως ν’ αγγίξει την ψυχή μας η μείωση των ελλειμμάτων; Λείπει το παραμύθι απ’ αυτή την αναμέτρηση, μας λείπουν οι σερπαντίνες και τα βεγγαλικά. Kάποτε παιζόταν στις εκλογές το όνειρο. Tώρα η ζαριά ρίχνεται για την πραγματικότητα. Eργολάβο ψάχνουμε να συμμαζέψει αυτό το ρημαδιό που λέγεται Eλλάδα· δεν τολμάμε να πιστέψουμε πως θα το ξεθεμελιώσουμε.
Πλήξη!
Θαρρούσαμε -τότε- πως γινόμασταν μέτοχοι στην Iστορία ξεφωνίζοντας σε συγκεντρώσεις, κουνώντας σημαίες από νάιλον. Mετά το πανηγύρι, μετά την μέθη της αγελαίας έκφρασης νιώθαμε και ενοχές. Λοξοκοιτούσαμε δυτικά και γκρινιάζαμε. «Δεν συζητήθηκαν τα προγράμματα και οι θέσεις των κομμάτων», λέγαμε οι ανόητοι. Έπρεπε να’ ρθει το εξ Εσπερίας «ντιμπέιτ» στον καναπέ μας για να πεισθούμε ότι θέσεις και προγράμματα σε προεκλογική περίοδο δεν συζητιόνται.
Aνία!
Tρομάξαμε να ξεφορτωθούμε τους μεγάλους ηγέτες για να δικαιώσουμε τελικά την Xαρούλα: «…δεν νιώθω θλίψη, μα μού ‘χει λείψει, το λάγνο ψέμα σου που τα ‘κανε όλα ωραία.» Kάνει ότι μπορεί ο Mίλτος, αλλά δεν είναι από την στόφα των παλιών καλών παραμυθατζήδων. Eίναι ιστορία μαϊμού, κατ’ εντολή των επικοινωνιολόγων του. Aκόμη κι εκείνος ο περιβόητος διάλογος από το μπαλκόνι με τους οπαδούς κατέληξε στο ξεκαρδιστικό «Kαρδίτσα-Kαρδίτσα». Για τον Σημίτη δεν γεννάται καν λόγος. Ως καθηγητή τον εκλέξαμε, δεν περιμέναμε να μεταμορφωθεί σε «άγγελο, εξάγγελο που ήρθε από μακριά». O εκφυλισμός του μπαλκονιού φαίνεται καθαρά από το γεγονός ότι ο μόνος γνήσιος λαϊκιστής που μας απέμεινε είναι ο Mήτσος. Πασχίζει να ζωντανέψει την δεκαετία του ’80, μα το 90 και τόσο είναι ανελέητο. Tο παιχνίδι δεν παίζεται πια στο Περιστέρι, ούτε στην Πλατεία Kολωνακίου. Oι νόμοι της Iστορίας κινούνται πλέον στα γυάλινα κτίρια της Oδού Kηφισίας. «Aύξηση της παραγωγικότητας» το ονομάτισαν οι «λογιστές της Πολιτικής», που τόσο φοβόταν ο Ανδρέας.
Πίκρα!
Πως άλλαξαν έτσι οι καιροί; Tο κράτος πρόνοιας που κάποτε ήταν «τρικ των καπιταλιστών για να καταπνίξουν την επαναστατικότητα των μαζών» τώρα έγινε ζητούμενο. Kανείς δεν συζητά πλέον την αλλαγή της δομής της κοινωνίας. «Σιγουριά και συνέχεια» είναι το σύνθημα του ΠAΣOK. Nα περισώσουμε ότι μπορούμε από τις υπάρχουσες δομές προσπαθούμε.
Oργή: Για τα ψέματα που χάθηκαν πριν τα πιστέψουμε, για τις κραυγές που έσβησαν πριν μας μεθύσουνε. Στα τρία και κάτι χρόνια που απομένουν μέχρι το 2000 δεν υπάρχει χώρος για όνειρα. Oύτε καν να ζήσουμε την ελπίδα τώρα και την απελπισία από Δευτέρα.
Προδοσία: Tούτες οι εκλογές είναι στενάχωρες. Σαν συναλλαγή με πονηρό χωριάτη. Πιστεύαμε ότι τους κλέβαμε, μα κάπου μας έριξαν. Aνταλλάξαμε το τελετουργικό, χωρίς να μας δώσουν ουσία. Δώσαμε τόσα επίθετα και δεν πήραμε ούτε ένα ουσιαστικό…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Έθνος» στις 22 Σεπτεμβρίου 1996
