Οι πολίτες βαρέθηκαν τον χυλό που μας έφτασε ώς εδώ. Θέλουν καθαρές κουβέντες απ’ όλους τους πρωταγωνιστές της πολιτικής.
Την πολιτική τους αγωνία εκφράζουν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ για το βάρος των μέτρων που απαιτούνται ώστε να ανορθωθεί η ελληνική οικονομία. Αυτήν την αγωνία συμπύκνωσε ο βουλευτής Λακωνίας Λεωνίδας Γρηγοράκος, ο οποίος δήλωσε «να τους βάλουμε όλους μέσα ή όσο περισσότερους μπορούμε… Μόνοι μας δεν μπορούμε να πάρουμε αυτά τα μέτρα» («Ημερησία», 24.9.2011).
Το «δεν μπορούμε», βέβαια, χρήζει διευκρίνισης. Ο κ. Γρηγοράκος δεν είναι Ατομο με Ειδικές Ανάγκες και έχοντας απεριόριστο δικαίωμα λόγου και ψήφου, ουδείς μπορεί να του στερήσει να πράξει το σωστό. Η συναίνεση των κομμάτων στις μεταρρυθμίσεις κάνει πιο εύκολη την εφαρμογή τους, αλλά η ψήφισή τους εξαρτάται από τη θέληση εκείνων που βουλεύονται για το έθνος. Το «μόνοι μας δεν μπορούμε να πάρουμε τα μέτρα» μοιάζει παραδοξολογία. Αν θεωρεί ότι τα μέτρα πρέπει να ληφθούν, δεν χρειάζεται κανείς να του σηκώσει το χέρι για να ψηφίσει «ναι» στη Βουλή. Αν, πάλι, νομίζει ότι είμαστε μια χαρά στη σημερινή κατάσταση, επίσης δεν χρειάζεται βοήθεια για να ψηφίσει «όχι». Μεγάλα παιδιά είναι όλοι οι βουλευτές· δεν χρειάζονται τη βοήθεια για να αποφασίσουν αυτό που θεωρούν σωστό.
Το πρόβλημα, όμως, του κ. Γρηγοράκου κι ενός μεγάλου αριθμού βουλευτών του ΠΑΣΟΚ είναι ότι δεν βουλεύονται πρωτίστως για το έθνος, βουλεύονται για την πελατεία τους. Σίγουρα δεν μπορούν διά της αρνήσεώς των να οδηγήσουν τη χώρα στη χρεοκοπία, αλλά από την άλλη μεριά, δεν θέλουν να δυσαρεστήσουν και την πελατεία. Θέλουν να μοιραστούν το πρόσκαιρο πολιτικό κόστος, έτσι ώστε οι πολίτες να πουν «όλοι το ίδιο είναι» με την ελπίδα ότι στον πολιτικό χυλό θα την γλιτώσουν.
Μόνο που κανείς απ’ όσους ανακατεύονται με τα πίτουρα της πολιτικής (με ευφάνταστες κινήσεις στη σκακιέρα, με μεγάλα κούφια λόγια, με τη σιωπή μέχρι να περάσει η μπόρα κ. λπ.) δεν πρόκειται να γλιτώσει. Οι πολίτες βαρέθηκαν τον χυλό που μας έφτασε ώς εδώ. Θέλουν καθαρές κουβέντες απ’ όλους τους πρωταγωνιστές της πολιτικής. Οι δικαιολογίες «ξέρετε, εγώ είχα προτείνει συγκυβέρνηση» ή «εγώ πίστευα ότι έπρεπε να ψηφιστούν τα μέτρα, αλλά δεν μπορούσα να το κάνω μόνος μου» διόλου χρησιμεύουν σε μια κατάσταση χρεοκοπίας. Η θαρρετή άποψη των κ. Οδ. Βουδούρη (Μεσσηνία) και Θ. Οικονόμου (Ιωάννινα) πιθανόν να μην επιβραβευθεί βραχυχρονίως. Η λούφα και παραλλαγή στην οποία ασκούνται τώρα βουλευτές και των δύο μεγάλων κομμάτων σίγουρα θα τιμωρηθεί. Οι πολίτες ξέρουν πως για την έξοδο από την κρίση δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις. Αλλιώς θα είχαν ήδη αγκαλιάσει τον κ. Αντώνη Σαμαρά ή τον κ. Αλέξη Τσίπρα. Μπορεί να μην κατανοούν τη λύση, αλλά ασυνείδητα γνωρίζουν ότι η λύση δεν είναι η επανάληψη του παλιού που μας οδήγησε στο πρόβλημα.
Αυτό που δεν κατανοούν οι βουλευτές είναι ότι η σωτηρία τους περνάει από τη σωτηρία της χώρας. Αν δεν πιέσουν για επιτάχυνση των μεταρρυθμίσεων, αν συνεχίσουν να είναι βαρίδια στη μεγάλη προσπάθεια που χρειάζεται να βγει η χώρα από το τέλμα, τίποτε δεν τους σώζει. Εξάλλου, δεν εκλέγονται μόνο για τα εύκολα και τους διορισμούς. Τώρα τους έλαχαν τα δύσκολα. Αν συμβάλλουν, μπορεί να σωθούν. Αν απλώς μεμψιμοιρούν, κανείς δεν θα σωθεί. Ούτε καν η χώρα.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 29.9.2011
