Η ακροδεξιά παραμένει συνεπής με τον εαυτό της. Η Αριστερά όμως είχε στον πυρήνα της τον διεθνισμό. Τώρα την βλέπουμε να επιστρέφει στην ασφάλεια του κράτους-έθνους, ως μόνη απάντηση στην παγκοσμιοποίηση.
Χθες (2.10.2005) στην Κωνσταντινούπολη έγιναν δύο συγκεντρώσεις κατά της προοπτικής ένταξης στης Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η μία ήταν του ακροδεξιού κόμματος. Η άλλη ήταν του Κομμουνιστικού Κόμματος της Τουρκίας στο οποίο μάλιστα απηύθυνε θερμό χαιρετισμό και το δικό μας ΚΚΕ. «Το ταξικό συμφέρον της εργατικής τάξης της Τουρκίας», γράφουν οι δικοί μας Κομμουνιστές στον χαιρετισμό προς τους συντρόφους τους, «είναι η συνεπής πάλη, για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων και συμφερόντων της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, για να μην μπει η χώρα σας στην ΕΕ, για να δυναμώσει η πάλη του Πατριωτικού Μετώπου και του ΚΚ Τουρκίας, ενάντια στα μονοπώλια, το ΝΑΤΟ και τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ. Η πάλη μας λοιπόν είναι κοινή. Μαζί, χέρι- χέρι δίνουμε αυτές τις μάχες!».
Αυτά κι άλλα επικολυρικά είπε το ΚΚΕ στην χθεσινή σύναξη των Τούρκων κομμουνιστών κατά της προοπτικής ένταξης της γείτονος στην Ε.Ε. αλλά το θέμα είναι αλλού. Όλο και περισσότερο η Αριστερά συντάσσεται με την άκρα Δεξιά σε στρατηγικές επιλογές για το μέλλον. Δεν αναφερόμαστε «πατριωτικό» λεξιλόγιο που απέκτησε ξαφνικά το ΚΚΕ, ούτε τον εθνικο-ορθόδοξο εισοδισμό της κ. Λιάνας Κανέλλη στο «κόμμα της Εργατιάς». Δεν αναφερόμαστε καν στον «αριστερό» και αντι-ιμπεριαλιστικό λόγο του κ. Γιώργου Καρατζαφέρη.
Η κορυφαία και άρρητη σύμπραξη ήταν στα δύο δημοψηφίσματα σε Γαλλία και Ολλανδία. Εκεί άκρα Δεξιά και Αριστερά συμπορεύτηκαν για την καταψήφιση του Ευρωσυντάγματος -κι ας το ξέχασε βολικά χθες ο κ. Αλαβάνος, ο οποίος σε μια λυρική ομιλία του στο Συνέδριο Νεολαίας του Συνασπισμού τόνισε «το “όχι” της Γαλλίας, νεολαίας και λαού στο δημοψήφισμα για το ευρωσύνταγμα, δεν θα ήταν δυνατή χωρίς τη συνεργασία διαφωνούντων σοσιαλιστών, ριζοσπαστών, κομμουνιστών, τροτσκιστών.» Φυσικά το «όχι» δεν θα ήταν δυνατό κυρίως χωρίς τον κ. Ζαν Μαρί Λεπέν ο οποίος κινητοποίησε τα φοβικά εκείνα στρώματα της γαλλικής κοινωνίας που βλέπουν τις επιδοτήσεις να χάνονται κάτω από τα πόδια τους…
Το ζήτημα όμως είναι πως η ακροδεξιά παραμένει συνεπής με τον εαυτό της. Ολόκληρη η κοσμοθεωρία της βασίζεται στο έθνος-κράτος, όπως αυτό διαμορφώθηκε στον 18ο αιώνα κι απειλείται τώρα από τις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης και τις πολιτικές ανακατατάξεις που φέρνει η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Η Αριστερά όμως είχε στον πυρήνα της τον διεθνισμό. Τώρα την βλέπουμε να επιστρέφει στην ασφάλεια του κράτους-έθνους, ως μόνη απάντηση στην παγκοσμιοποίηση.
Ναι, σίγουρα ο διεθνισμός του κεφαλαίου, δεν είναι εκείνος που ονειρεύτηκε η Αριστερά. Η παγκοσμιοποίηση, όπως γίνεται, επιφέρει σημαντικές ανακατατάξεις στην ισορροπία κεφαλαίου-εργασίας, όπως αυτή υπήρξε μεταπολεμικά στη δυτική Ευρώπη. Αντί όμως η Αριστερά να αδράξει την ευκαιρία να διεθνοποιήσει τα κινήματα προς μια νέα παγκόσμια πλέον ισορροπία εργασίας-κεφαλαίου, φοβικά κλείνεται στο παρελθόν του κόσμου. Το έκανε παλιότερα με το διαδίκτυο (ένας από τους φορείς της παγκοσμιοποίησης), όταν το κατήγγειλε ως φορέα του αγγλοσαξονικού πολιτιστικού ιμπεριαλισμού -μέχρι να το γνωρίσει- συνεχίζει να το κάνει σήμερα με κάθε έκφανση της παγκοσμιοποίησης. Η ψυχολογική της άρνηση προς τον καπιταλισμό την αποτρέπει να δει ευκαιρίες στις σημερινές ανακατατάξεις.
Το ποτάμι της παγκοσμιοποίησης, όμως δεν γυρίζει πίσω. Αλλά ούτε εξανθρωπίζεται όσο οι πολιτικές δυνάμεις στέκονται φοβικά κι εντελώς αρνητικά απέναντι του. Αν δεν παγκοσμιοποιηθεί παράλληλα και στην ίδια έκταση η πολιτική, που μπορεί να τιθασεύσει τις υπερβολές του κεφαλαίου τότε η κατάσταση θα γίνει εκρηκτική. Και δεν θα είναι η Αριστερά που θα επωφεληθεί απ’ αυτή…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 3.10.2005
