Αν η παρανομία για «ιερούς» σκοπούς δεν σταματήσει, τότε η παρανομία θα γίνει ο κανόνας και θα είναι πάντα και παντού μόνο για «ανίερους» σκοπούς.
Γιατί φρικιούν -ειδικά οι αριστεροί- για τους χούλιγκαν που μπήκαν στο Θέατρο Τέχνης και τα έκαναν γυαλιά καρφιά, επειδή δεν τους άρεσε η λέξη ΠΑΟΚ στον τίτλο του έργου; Οι επιδρομές στα θέατρα είναι πλέον μέρος των επαναστατικών παραδόσεων αυτού του λαού, όπως είναι οι καταλήψεις, η τζάμπα ανυπακοή και άλλα τερπνά αριστερά χάπενιγνκ. Δηλαδή, πρώτη φορά κάποιοι χούλιγκαν κάνουν κριτική «με δυναμικά μέσα» σε μια παράσταση; Δεν ήταν κάποιοι επαναστάτες που έκαναν γυαλιά καρφιά το «Από Mηχανής Θέατρο» τον Μάιο του 2009, επειδή δεν τους άρεσε το έργο που έγραψε ο κ. Μισέλ Φάις;
Για όσους δεν θυμούνται, να επαναλάβουμε την είδηση όπως την κατέγραψε τότε η «Καθημερινή» (12.5. 2009): «Τη νύχτα της πρεμιέρας τριάντα περίπου άτομα εισέβαλαν στο θέατρο, διέπραξαν βανδαλισμούς, προκάλεσαν σοβαρές ζημιές στη σκηνή και στην πλατεία και μοίρασαν προκηρύξεις…». Οι «επαναστάτες» δικαιολόγησαν την πράξη τους γράφοντας: «Στο θεατρικό έργο, η Κωνσταντίνα Κούνεβα αποκόβεται από την καθημερινότητά της, από τον αγώνα της, από την κοινωνική της τάξη και τα βιώματά της, από τον κόσμο της. Της επιβάλλουν το πρόσωπο του εξιλαστήριου θύματος και όχι της μετανάστριας-αγωνίστριας. Επιβάλλουν την εμπειρία του λιθοβολημένου που συγχωρεί. Περιφρονούν και απαξιώνουν τον κόσμο της, που θέλουν να παραμείνει αόρατος».
Θα πει κάποιος ότι άλλο είναι η διαφωνία για κάτι ιερό σαν το πρόσωπο της «μετανάστριας-αγωνίστριας» και άλλο ο ΠΑΟΚ. Θα συμφωνήσουμε, αλλά δυστυχώς κάποιοι θεωρούν ιερότερο τον Θρύλο από «τον αγώνα, την κοινωνική της τάξη, και τα βιώματα της Κούνεβα». Από τη στιγμή που θα αρχίσουν οι «δυναμικές αντιδράσεις» ενάντια στην τέχνη, κανείς δεν ξέρει πού θα σταματήσουν. Από τη στιγμή που κάποιοι νομιμοποιούν τη βία και τις καταστροφές για «ιερούς σκοπούς», γιατί να μην το κάνουν κι άλλοι ακόμη και για σκοπούς που εμείς τους θεωρούμε ανίερους; Δυστυχώς, η «ιερότητα» των σκοπών δεν έχει ακριβές καντάρι. Για άλλους ιερή είναι η επανάσταση, για άλλους ένα κόρνερ.
Τον Δεκέμβριο του 2008, μαζί με άλλες καταστροφές, ξεκίνησαν οι εισβολές «επαναστατημένων» στα θέατρα. Κάποιοι προχώρησαν σε διακοπή της πρεμιέρας της Νέας Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου. Εκείνες τις μέρες τρεις συγγραφείς έγραψαν ένα προφητικό κείμενο: «Αν εμείς οι άνθρωποί της [τέχνης] ανεχόμαστε αγόγγυστα την κάθε ομάδα “επαναστατημένων” νεαρών να μαγαρίζει ανενόχλητη την Ακρόπολη ή να διακόπτει μια θεατρική παράσταση βρίζοντας το κοινό και γράφοντας με σπρέι στο καινούργιο, καθαρό φουαγιέ του Εθνικού το ναζιστικής υφής σύνθημα “σκ… στους κουλτουριάρηδες” (!) τι μας λέει ότι δεν θα δούμε μεθαύριο τους ίδιους ή άλλους να καίνε βιβλία ή να επιχειρούν να ορίσουν το τι θα λέμε και τι θα σκεφτόμαστε; Πού μπαίνει το όριο σε αυτή την κωμικοτραγική “πολιτιστική επανάσταση” των απολίτιστων;» (Απόστολος Δοξιάδης, Τάκης Θεοδωρόπουλος, Πέτρος Μάρκαρης, «Η «πολιτιστική επανάσταση», «Καθημερινή» 24.12.2008)
Πρέπει να καταλάβουμε κάτι. Αν η παρανομία για «ιερούς» σκοπούς δεν σταματήσει, τότε η παρανομία θα γίνει ο κανόνας και θα είναι πάντα και παντού μόνο για «ανίερους» σκοπούς. Αυτό ας το σκεφτούν όσοι την καλύπτουν και της φορούν πολιτική λεοντή.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 9.2.2011
