Δεν ζούσαμε σε έναν παράδεισο που η κρίση του εξωτερικού δανεισμού μάς στέρησε.
Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν τη δυσθυμία των πολιτών για την κατάσταση. Φυσιολογικό. Ζούμε μια κρίση που όχι μόνο είναι πρωτοφανής για τη χώρα, αλλά και για την οποία δεν μας προειδοποίησε κανείς. Οι κήνσορες των ΜΜΕ δεν προπαγάνδιζαν απλώς τα περί «θωρακισμένης Ελλάδας»· υιοθετούσαν και προωθούσαν κάθε αίτημα που ορθωνόταν «στο όνομα του λαού». Οι λίγες φωνές που μιλούσαν για την αδιέξοδη πορεία, απαξιώνονταν ως ανάλγητες ή νεοφιλελεύθερες.
Το θέμα είναι πως και πριν το ξέσπασμα της κρίσης, δυσθυμία δήλωναν οι πολίτες. Δεν ζούσαμε σε έναν παράδεισο που η κρίση του εξωτερικού δανεισμού μάς στέρησε. Ζούσαμε σε αφόρητες πόλεις· όπως και τώρα, κάθε μέρα το κέντρο της Αθήνας ήταν κλειστό από κάποια διαδήλωση· όπως και φέτος, τα Χριστούγεννα έρχονταν με την οσμή των σκουπιδιών.
Η μη κανονικότητα ήταν η μόνη κανονικότητα της χώρας. Απλώς τότε υπήρχαν λεφτά (στις αγορές) και το πολιτικό σύστημα δεν ένιωθε την ανάγκη να λύνει προβλήματα· τα επιδοτούσε. Λάδωνε κάθε κοινωνική ομάδα που φωνασκούσε, στα πλαίσια μιας κακώς εννοούμενης κοινωνικής ειρήνης. Δεν χάσαμε κανένα παράδεισο, απλώς αποκτήσαμε μια ευκαιρία να κάνουμε τη χώρα καλύτερη. Όχι σε ό,τι αφορά οικονομικά μεγέθη, αλλά στην κοινωνική, πολιτική και οικονομική της οργάνωση.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Athens Voice» στις 21.12.2010
