Αυτό που προτείνει η ΠΟΣΔΕΠ είναι ο συντηρητισμός του υπάρχοντος αποτυχημένου μοντέλου.
Δεν το γνωρίζουμε, αλλά πρέπει να εικάσουμε ότι πολλά μέλη της Ομοσπονδίας των πανεπιστημιακών (ΠΟΣΔΕΠ) έχουν σπουδάσει σε αγγλοσαξωνικά πανεπιστήμια και ξέρουν τα πλεονεκτήματα ενός αμερικανικού ή βρετανικού πανεπιστημίου. Ξέρουν με πόση σοβαρότητα γίνεται η δουλειά εκεί γνωρίζουν ότι η λογοκλοπή που ατιμώρητη προκόβει στα ελληνικά πανεπιστήμια είναι εκεί θανάσιμο αμάρτημα ότι αξιολογούνται διαρκώς για να πετύχουν τα καλύτερα αποτελέσματα ότι οι απόφοιτοί τους, όχι μόνο βρίσκουν δουλειά, αλλά επειδή ακριβώς εκτιμούν τόσο πολύ τη δουλειά των δασκάλων τους κάνουν οργανώσεις για να υποστηρίξουν το πανεπιστήμιο και μετά το πέρας των σπουδών τους. Αλλά και σε αγγλοσαξωνικό πανεπιστήμιο να μην σπούδασαν, βλέπουν όλους τους καταλόγους αξιολόγησης και -φυσιολογικά- θα πρέπει να ζηλεύουν τις πρώτες θέσεις που αυτά κατακτούν.
Επομένως, θα περίμενε κανείς, είναι μετά λόγου γνώσεως η κριτική που γίνεται στο σχέδιο του υπουργείου για την αναδιάρθρωση της ανώτατης Παιδείας και θα ήταν ενθαρρυντικό το γεγονός ότι χαρακτηρίζουν «το προτεινόμενο σύστημα διοίκησης κακή μεταφορά του αγγλοσαξωνικού μοντέλου».
Αναμέναμε λοιπόν να προτείνουν οι πανεπιστημιακοί μια «καλή μεταφορά» του επιτυχημένου από τις περισσότερες απόψεις αγγλοσαξωνικού μοντέλου. Φευ! Αυτό που προτείνει η ΠΟΣΔΕΠ είναι ο συντηρητισμός του υπάρχοντος αποτυχημένου μοντέλου. Με φτιασιδώματα περί «συμβουλίου στρατηγικού σχεδιασμού» (το οποίο απλώς θα συμβουλεύει) το ανώτατο συνδικαλιστικό όργανο των πανεπιστημιακών μάς προτείνει να παραμείνει αποκλειστικά στη Σύγκλητο η διοίκηση των ΑΕΙ. Προτείνουν δηλαδή να διαιωνιστεί ένα σύστημα, το οποίο δεν κατάφερε τριάντα χρόνια τώρα να λύσει τα προφανή των πανεπιστημίων. Η ακαδημαϊκή μας κοινότητα δεν κατάφερε να συνεννοηθεί τι θα κάνει όταν διάφοροι χουλιγκάνοι καταστρέφουν τα κτίρια, ή κάποιοι άλλοι έχουν καταλάβει επί 20ετία χώρους πανεπιστημίων και οι πρυτανείες απλώς κλαυθμυρίζουν για την κατάσταση. Δεν ντρέπονται καν για το γεγονός ότι τρεις φοιτητοπατέρες μπορούν να μπουν και να διαλύσουν το μάθημα που οι ίδιοι κάνουν και σε κάποιες περιπτώσεις να προπηλακίζουν συναδέλφους τους. Μόνο από ντροπή -αν όχι από ορθολογισμό- έπρεπε να ζητήσουν την «καλή μεταφορά του αγγλοσαξωνικού μοντέλου».
Υπάρχει όμως κι ένα άλλο ζήτημα. Η ελληνική κοινωνία πληρώνει το 1,44% του Ακαθάριστου Εθνικού της Προϊόντος στην ανώτατη εκπαίδευση, όταν η κραταιά Γερμανία δίνει το 1,14% του ΑΕΠ, οι ΗΠΑ το 1,33% και ο μέσος όρος της Ευρώπης των «27» είναι στο 1,15%. Αυτή η κοινωνία οφείλει να έχει καθοριστικό λόγο για το τι γίνονται τα λεφτά της. Μέχρι σήμερα τον είχε διά της εποπτείας του συγκεντρωτικού κράτους με όλα τα αμαρτήματα που κουβαλάει η πολιτική διαχείριση της ανώτατης Παιδείας. Αυτό είναι λάθος, αλλά μεγαλύτερο λάθος είναι η πρόταση της ΠΟΣΔΕΠ που λέει «φέρτε τα λεφτά και μην ασχολείστε». Και αν η πανεπιστημιακή κοινότητα είχε επιδείξει την ελάχιστη αποτελεσματικότητα όλα αυτά τα χρόνια, μπορεί να λέγαμε «ας πάει και το παλιάμπελο». Μια βόλτα όμως σε κάποιο ΑΕΙ αποδεικνύει, χωρίς περαιτέρω διάλογο, πόσο αναγκαία είναι τα συμβούλια διοίκησης των ΑΕΙ, στα οποία θα έχουν αποφασιστικό λόγο όλοι εκείνοι που τα πληρώνουν.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 2.12.2010
