Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αναδεικνύεται με την αποβιομηχάνιση είναι το γεγονός ότι οι θεσμικοί φορείς (κόμματα, συνδικαλιστικές οργανώσεις κ.λ.π.) επιμένουν στη θεωρία του στραβού γιαλού.
Ακόμη μια πολυεθνική επιχείρηση, από εκείνες που η «Αριστερά και η Πρόοδος» βρίζει με κάθε ευκαιρία, αποφάσισε να πάρει των ομματιών της από την Αθήνα και να πάει να εγκαταστήσει τις δραστηριότητές της στη γειτονική Βουλγαρία. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την παραγωγή 500 επιπλέον ανέργων και πολλών δακρύβρεχτων ανακοινώσεων από κόμματα και συνδικαλιστές.
Κορυφαία όλων είναι η ανακοίνωση της ΓΣΕΕ -του κ. Πολυζωγόπουλου και των άλλων «δημοκρατικών δυνάμεων»-, η οποία αναφέρει: «Πρόκειται για απαράδεκτη ενέργεια που αποδεικνύει την αχαλίνωτη ασυδοσία των εργοδοτών, αφού μόνο κριτήριο τους είναι το κέρδος…» Και εδώ τίθεται ένα σοβαρό ερώτημα: Δηλαδή, ρε παλικάρια του εργατοπατερισμού, χθες καταλάβατε ότι οι επιχειρήσεις λειτουργούν με σκοπό το κέρδος; Έπρεπε να κλείσει το εργοστάσιο της «Sisser Palco» για να κατανοήσετε την βασική αρχή του καπιταλισμού, ότι όπου δεν υπάρχουν κέρδη δεν υπάρχουν επενδύσεις;
Ο πρόεδρος του «Συνασπισμού» κ. Νίκος Κωνσταντόπουλος από την μεριά του «καλεί την κυβέρνηση… να πάρει μέτρα για την ανάκληση των απολύσεων και για τη συνέχιση της λειτουργίας του εργοστασίου». Καλό, ως πυροτέχνημα, αλλά για να δούμε: Τι μέτρα θα μπορούσε να πάρει η κυβέρνηση; Σύμφωνα με την ανακοίνωση της εταιρίας, το κόστος παραγωγής των ίδιων προϊόντων στη Βουλγαρία είναι κατά 75% χαμηλότερο, απ’ ότι στην Αθήνα! Αρα η κυβέρνηση πρέπει να αποφασίσει να δώσει στην εταιρία 75% φθηνότερο ρεύμα, νερό, τηλέφωνο και οι εργαζόμενοι να μειώσουν κατά 75% τις αποδοχές τους. Ή μήπως ο κ. Κωνσταντόπουλος προτείνει την κρατικοποίηση του εργοστασίου, έτσι για να πληρώνουμε και μια «Ολυμπιακή των Εσωρούχων» κάτι σαν «Olympics Underware».
Το ΚΚΕ, όπως είναι φυσικό, ζητά την ανατροπή του καπιταλισμού ή έστω της συνθήκης Μάαστριχτ, γιατί τώρα «το κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκφραστές αλωνίζουν και σκορπάνε τη φτώχεια και την πείνα», ξεχνώντας προφανώς, ότι ο πάλαι ποτέ σοσιαλιστικός παράδεισος της Βουλγαρίας ανταγωνίζεται ευθέως τις χώρες του Τρίτου Κόσμου για το ποιος θα προσελκύσει περισσότερες επενδύσεις κλωστοϋφαντουργίας.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αναδεικνύεται και με αυτή την περίπτωση αποβιομηχάνισης είναι το γεγονός ότι οι θεσμικοί φορείς (κόμματα, συνδικαλιστικές οργανώσεις κ.λ.π.) επιμένουν στη θεωρία του στραβού γιαλού. Τι μπορεί να περιμένει κανείς από μια χώρα στην οποία η Γενική Συνομοσπονδία Εργαζομένων της εκπλήσσεται από το γεγονός ότι οι επιχειρήσεις λειτουργούν με γνώμονα το κέρδος;
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 7.5.2003
