Αν ψάχνουμε για σύμβολο ενότητας του ελληνικού λαού, ο κ. Νίκος Κωνσταντόπουλος είναι ο ιδανικός υποψήφιος. Ο πρόεδρος του Συνασπισμού εκφράζει διαχρονικά και στρογγυλά όλα τα αριστερά στερεότυπα που έχουν εμποτίσει αυτή την κοινωνία μέχρι το μεδούλι.
Αν πραγματικά ο πολιτικός κόσμος ψάχνει ένα πρόσωπο που να ενσαρκώνει την ενότητα του ελληνικού λαού ο κ. Νίκος Κωνσταντόπουλος -ο «κυρ-Νίκος» όπως τον αποκαλούν οι σύντροφοί του- είναι η άριστη λύση. Ο πρόεδρος του Συνασπισμού διαχρονικά και στρογγυλά εκφράζει όλα τα αριστερά στερεότυπα που έχουν εμποτίσει αυτή την κοινωνία μέχρι το μεδούλι της. Ακόμη και αισθητικά ταιριάζει. Με το αυστηρό -κάποιοι λανθασμένα χαρακτηρίζουν εισαγγελικό, αλλά μάλλον σε γυμνασιάρχη κωμόπολης φέρνει- ύφος του καταφέρνει την ποθητή ενότητα του ελληνικού λαού. Μπορεί να αντανακλά πιστά όλες τις προκαταλήψεις του, όλες τις αριστερές δεισιδαιμονίες του -από τον άλογο αντιαμερικανισμό, μέχρι την αντιπαγκοσμιοποίηση και μέχρι την απέχθεια στην ελεύθερη οικονομία. Ο κ. Κωνσταντόπουλος μπορεί να γίνει το τέλειο σύμβολο ενότητας του ελληνικού λαού, απεικονίζοντας και θεσμικά την ιδεολογική και πολιτιστική κυριαρχία της Αριστεράς στον τόπο.
Μια έρευνα στις κατά καιρόν δηλώσεις του μπορεί να αποδείξει των προλεχθέντων το αληθές. «Βομβαρδίζεται Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα κυρίαρχου κράτους. Να αφήσουν τις υποκρισίες για την πολιτική Μιλόσεβιτς. Οι ευθύνες αυτής της πολιτικής δεν επιτρέπεται να οδηγούν στην δαιμονοποίηση, μόνο και μόνο για να επιβληθεί ο πόλεμος, η διάλυση, η καταστροφή και η ταπείνωση μιας χώρας.» (Ν. Κωνσταντόπουλος 31.3.1999).
Υπάρχει Έλληνας που δεν πιστεύει βαθύτατα ότι ήταν υποκριτές όσοι επέκριναν την πολιτική Μιλόσεβιτς; Ένα ψωραλέο 3% διαφωνούσε τότε, αλλά τόσοι θα βρουν κάτι να διαφωνήσουν και με τον νυν πρόεδρο κ. Κ. Στεφανόπουλο.
Υπάρχει συμπατριώτης μας που να διαφωνήσει με τον έτερο αφορισμό του κ. Νίκου: «Η Ευρώπη ανύπαρκτη και χρεοκοπημένη πολιτικά γίνεται συνεργός στο ιστορικό αυτό έγκλημα. Μια Ευρώπη τόσο κυνική, τόσο κοντόφθαλμη πολιτικά, μια Ευρώπη τόσο ανίκανη δεν έχει καμία σχέση με την Ευρώπη που εμείς οραματιζόμαστε». (Ν. Κωνσταντόπουλος 30.3.1999); Όλοι είμαστε βαθύτατα πεπεισμένοι ότι η Ευρώπη είναι «χρεοκοπημένη πολιτικά, κυνική και κοντόφθαλμη», απλώς δεν το φωνάζουμε όταν πάμε στο ταμείο για τις επιδοτήσεις.
Ή μήπως θα διαφωνήσει κανείς με το οικονομικό αντι-όραμα του φερέλπιδος Προέδρου της Δημοκρατίας; «Να μην κυριαρχήσει νεοφιλελεύθερη λογική που θέλει τον πλούτο, την εκμετάλλευση των εταιρειών και των στρατηγικών συμφερόντων, να μην επικρατήσει η νεοφιλελεύθερη λογική που θέλει την πολιτική κάτω από την οικονομία, την κοινωνία κάτω από την αγορά. Να υπάρξει δηλαδή μια διαμόρφωση της εναλλακτικής πολιτικής που θα είναι ελπίδα για όλο τον κόσμο. Σήμερα ζητούν εδώ όλοι αυτήν την παγκόσμια συνείδηση και δράση για να πουν όχι στον πόλεμο, όχι στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, ναι στις δημοκρατίες των ανοιχτών πολιτών με τους ενεργούς πολίτες που συμμετέχουν ελέγχουν και έχουν ρόλο και λόγο στη διαμόρφωση των εξελίξεων.» (Ν. Κωνσταντόπουλος 9.11.2002)
Υπάρχει κάτοικος αυτής της χώρας που να μην εναντιώνεται στην «νεοφιλελεύθερη πολιτική»; Που να μην είναι πεπεισμένος ότι οι εταιρίες φτιάχνονται για την εκμετάλλευση ανθρώπου από ζώα; Που δεν ξέρει ότι η αγορά είναι ένας διαβολικός μηχανισμός ο οποίος απομυζά την υπεραξία; Υπάρχει Έλλην πολίτης ή πολιτικός, ή δημοσιογράφος που να μην είναι κατά της αποκαλούμενης «νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης»; Πάλι ελάχιστοι είναι οι διαφωνούντες και συνεπώς αμελητέοι.
«Η εξωτερική πολιτική της χώρας έγινε όμηρος των ΗΠΑ και της Τουρκίας. Και στο εσωτερικό διαπιστώθηκε με κραυγαλέο και οδυνηρό τρόπο ότι δεν υπάρχει κράτος.» (Ν. Κωνσταντόπουλος 18.2.1999). Τα παραπάνω είναι αυτονόητα. Σε όλα τα καφενεία της χώρας διαπιστώνεται καθημερινά ότι δεν υπάρχει κράτος, όσο δε για το ότι μας κυβερνούν οι ΗΠΑ διαπιστώθηκε και από πρόσφατο γκάλοπ.
Γι’ αυτό σας λέω. Αν ψάχνουμε για σύμβολο ενότητας του ελληνικού λαού, ο κ. Νίκος Κωνσταντόπουλος είναι ο ιδανικός υποψήφιος με δεύτερο καλύτερο τον κ. Μίκη Θεοδωράκη. Ο τελευταίος επιπλέον των παραπάνω «αντί» εξέφρασε και τον διάχυτο στην ελληνική κοινωνία αντισημιτισμό. Αν, λοιπόν, ψάχνουμε ψάχνουμε για σύμβολο ενότητας το βρήκαμε. Αν ψάχνουμε για σοβαρό Πρόεδρο το ξανασυζητάμε…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 12.11.2004
