«Εσείς αγαπάτε τη ζωή. Εμείς τον θάνατο», μας λέει η Αλ Κάιντα. Ε, λοιπόν πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Εμείς που αγαπάμε τη ζωή δεν πρέπει να αφήσουμε τον θάνατο να νικήσει.
Εκείνοι το διακηρύσσουν με κάθε ευκαιρία. Εμείς πότε θα το αντιληφθούμε; Μιλάμε για τις απειλές που κάθε λίγο και λιγάκι εκτοξεύει μια σαλεμένη μειονότητα του ισλαμικού κόσμου. «Εσείς αγαπάτε τη ζωή», μας λένε. «Εμείς τον θάνατο». Κι επειδή φοβόμαστε ότι οι θανατολάγνοι θα νικήσουν αρχίζουμε να βάζουμε νερό στο νεωτεριστικό κρασί μας. Υποκύπτουμε στις αξιώσεις τους επειδή αγαπάμε την ζωή κι επειδή εκείνοι δεν λογαριάζουν τον θάνατο (κυρίως των άλλων).
Η Δύση υπέστη ένα μεγάλο πλήγμα την περασμένη Κυριακή. Οι παράφρονες όρισαν την (έστω κακή) εξωτερική πολιτική μίας δυτικής χώρας. Είναι προφανές ότι αυτή η νίκη τους άνοιξε την όρεξη. Τώρα θέλουν να καθορίσουν και την εσωτερική πολιτική της Γαλλίας. Ο νόμος για απαγόρευση θρησκευτικών συμβόλων εντός δημοσίων χώρων (τα σχολεία -τα οποία σημειωτέον λειτουργούν με κεφάλαια των Γάλλων φορολογούμενων κι όχι από τον μπεζαχτά του πάμπλουτου Μπιν Λάντεν) ξεσήκωσε τη μήνη των παραφρόνων. «Αν απαγορευτεί η ισλαμική μαντίλα στα σχολεία», μας λένε «εμείς θα μακελέψουμε δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες». Ωμός εκβιασμός. Όχι μιας κυβέρνησης αλλά ενός ολόκληρου λαού.
Είναι προφανές πως αν η Γαλλία ενδώσει, το επόμενο βήμα των μουλάδων θα είναι να απαιτήσουν να φορούν όλες οι γυναίκες της Γαλλίας μαντίλες. Το μεθεπόμενο θα είναι η υποχρεωτική μπούργκα. Η θρησκευτική παραφροσύνη δεν έχει όρια. Κάπου εκεί, στα βουνά του Πακιστάν κάποιοι ονειρεύονται να κάνουν όλη τη Γη (προπολεμικό) Αφγανιστάν. Υπό την απειλή του θανάτου θέλουν να επιβάλλουν τη σαρία σε κάθε κοινωνία. Έχουν -εκ Θεού, μάλιστα!- την αποστολή διάχυσης της «θρησκευτικής τους αρετής». Δεν θα σταματήσουν στους «συμμάχους των ΗΠΑ στο Ιράκ». Aνθρωποι που αγαπούν τον θάνατο θέλουν να κάνουν τη ζωή σε όλο τον πλανήτη να μοιάζει με θάνατο.
Η Ευρώπη στέκεται αμήχανη μπροστά στο νέο μεσαίωνα που αντικρίζει. Πίστευε πως όλος ο κόσμος άφησε πίσω τον θρησκευτικό εφιάλτη που ή ίδια έζησε αιώνες πριν. Θαρρεί πως ο ορθός λόγος -η αγάπη για τη ζωή- είναι απαράβατος κανόνας της ανθρώπινης ύπαρξης. Ξεχνά όμως πως αρκεί μια δράκα θανατολάγνων να συμπαρασύρει χιλιάδες στον θάνατο. Είτε τον πραγματικό, είτε τον μεταφορικό.
Πρέπει να δούμε τον ισλαμικό φασισμό στις πραγματικές του διαστάσεις. Η ορθολογική ανάλυση που επιχειρείται είναι χρήσιμη. Αν κάποιος έχει σπίτι με κήπο, αυτοκίνητο κι ένα ευπρεπές εισόδημα δεν ανατινάζεται στις καφετέριες. Γι’ αυτό πρέπει μακροπρόθεσμα να κάνουμε μεσαία τάξη όλο τον πληθυσμό της γης. Εν τω μεταξύ όμως δεν πρέπει να ανεχθούμε τους (εντάξει!) φτωχοδιάβολους -με τα παραφουσκωμένα από τα θρησκευτικά κηρύγματα μυαλά- να ανατινάζουν τρένα στην Μαδρίτη. Πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε. Αποφασιστικά και χωρίς δεύτερες σκέψεις.
Ο ερίτιμος κ. Ρόμπερτ Φίσκ (δημοσιογράφος της βρετανικής εφημερίδας «Ιντιπέντεντ», που παρέσυρε πολλούς εγχώριους αναλυτές στη θεωρία ότι η Βαγδάτη θα γίνονταν Στάλινγκραντ) διατύπωσε προχθές μια «φοβερή» θεωρία. «Αν αφήσουμε τους Aραβες ήσυχους», έγραψε, «θα μας αφήσουν κι αυτοί ήσυχους». Το πρώτο πράγμα που πρέπει να παρατηρήσουμε είναι πως οι αριστερίστικες θεωρήσεις του κόσμου γίνονται όλο και πιο απλοϊκές. Ίσως και επικίνδυνες. Εντάξει! Να αφήσουμε τους Aραβες «ήσυχους». Αυτοί θα μας αφήσουν «ήσυχους»; Θα σταματήσουν, για παράδειγμα, να έρχονται για εύρεση καλύτερης ζωής και εργασίας; Με τα μιλιούνια των αραβικής καταγωγής μουσουλμάνων που ζουν στην Ευρώπη τι κάνουμε; Τους απελάνουμε; Κι αν δεν τους απελάσουμε, τι κάνουμε; Δεχόμαστε ως έχει τον μεσαιωνικό τους κώδικα ηθικής, εντός των δυτικών κοινωνιών; Επιτρέπουμε την καταπίεση των γυναικών, τις κλειτοριδεκτομές και όλη την παράδοσή τους; Κι αν η Αλ Κάιντα έχει διαφορετική άποψη; Κι αν πέρα από τις μαντίλες ζητήσει υποχρεωτικές κλειτοριδεκτομές;
Ο κόσμος είναι πια τόσο διαπλεγμένος που οι λογικές «να τους αφήσουμε ή να μας αφήσουν ήσυχους» είναι (επιεικώς) γελοίες. Ο κόσμος είναι ένα πράγμα και συναντιόμαστε παντού.Αυτή τη στιγμή υπάρχει η μάχη μεταξύ μεσαίωνα και νεωτερικότητας. Η μάχη ζωής και θανάτου. Κι εμείς, που αγαπάμε τόσο τη ζωή, δεν πρέπει να επιτρέψουμε στον θάνατο να νικήσει…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 17.3.2004
