Την χρειαζόμασταν αυτή τη επιτυχία και καλώς μας ήρθε. Έστω και στο ποδόσφαιρο. Μαζί της όμως επανέκαμψε και η Ελλάδα της υπερβολής. Με αντίστροφο πρόσημο από κείνο που είχε στο παρελθόν.
Εντάξει! Σίγουρα χρειαζόμασταν αυτό το ξέφρενο ρωμαίικο πανηγύρι.
Για την ακρίβεια, χρειαζόμασταν επειγόντως κάποια νίκη. Όπου κι αν αυτή καθόταν: είτε στο Euro, είτε στην Eurovision. Θυμάστε την Sakis-mania που μας είχε καταλάβει πριν ένα μήνα; Δεν είχε να κάνει με τις καλλιτεχνικές αρετές του τραγουδιού. Μας κινητοποίησε η αίσθηση ότι φέτος το τρόπαιο μας ανήκει. Κι ετοιμαζόμασταν να πανηγυρίσουμε στην Ομόνοια…
Την χρειαζόμασταν λοιπόν αυτή τη επιτυχία και καλώς μας ήρθε. Έστω και στο ποδόσφαιρο.
Μαζί της όμως επανέκαμψε και η Ελλάδα της υπερβολής. Με αντίστροφο πρόσημο από κείνο που είχε στο παρελθόν.
Δεν είναι μόνο η χαρά των φιλάθλων που πλημμυρίζουν τις πλατείες και τους δρόμους. Κατανοητή κι αναμενόμενη· αυτό κάνουν οι οπαδοί σε όλα τα πλάτη και όλα τα μήκη του κόσμου.
Το πρόβλημα είναι η φρενίτιδα των ερμηνειών που ακολούθησαν την νίκη επί της Γαλλίας. Δηλαδή, όπως και να το δούμε, η επιτυχημένη κεφαλιά του Άγγελου Χαριστέα, δεν επανιδρύει το Έθνος, ούτε δημιουργεί τη νέα Αριστερά των κινημάτων. Όσο κι αν τις επιθυμούμε, τα ματς δεν φτιάχνουν νέες συλλογικότητες..
Με την κοινωνιολογική φόρα που έχουμε πάρει σε λίγο θα ακούσουμε πως αν ο Ζαγοράκης σηκώσει το κύπελλο όλοι θα γίνουμε καλύτεροι πολίτες: δε θα πετάμε τα σκουπίδια στους δρόμους, θα φρενάρουμε στο κόκκινο, και οι ταξιτζήδες θα σταματήσουν να βρίζουν τις γιαγιάδες που αργούν να διασχίσουν τον δρόμο.
Υπάρχει και η υπερβολή των χαρακτηρισμών. Όχι μόνο των οπαδών από τις κερκίδες, αλλά και της ηγεσίας του τόπου. Κάποτε οι «Έλληνες πολεμούσαν σαν ήρωες». Επί Τσόρτσιλ, «οι ήρωες πολεμούσαν σαν Έλληνες». Τώρα σύμφωνα με τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών οι Έλληνες παίζουν μπάλα ως παλικάρια.
Ο κ. Βουλγαράκης από την άλλη πρότεινε να κάνουμε τον Γερμανό προπονητή Έλληνα. Δεν είναι κακή ιδέα, αλλά μήπως θα ήταν καλύτερο να κάνουμε τους Έλληνες Γερμανούς στην εργασία τους;
Υπάρχουν μηνύματα λοιπόν από αυτή τη μεγάλη νίκη; Φυσικά! Έχουν να κάνουν, όμως, με την οργάνωση, την πειθαρχία, την μεθοδικότητα, αρετές με τις οποίες μπόλιασε ο κ. Ότο Ρεχάγκελ την Εθνική μας ομάδα. Διαπιστώσαμε ότι αν δουλέψουμε σαν Γερμανοί μπορούμε να χαρούμε ως Έλληνες.
Απεδείχθη και κάτι ακόμη. Χρόνια τώρα οι εθνικές Κασσάνδρες μας πιπίλιζαν τα’ αυτιά ότι χανόμαστε από τ’ ανοιχτά σύνορα, ότι η παγκοσμιοποίηση θα ρουφήξει την ελληνικότητα μας με το μπουρί της σόμπας, ότι, ότι…
Κι όμως πήγαμε τόσο καλά στο Euro για πρώτη φορά, επειδή ακριβώς έχουμε την πιο παγκοσμιοποιημένη ομάδα που είχαμε ποτέ. Ο προπονητής της είναι Γερμανός και οι Έλληνες παίκτες της έχουν την εμπειρία των ευρωπαϊκών συλλόγων. Αυτό το αμάλγαμα εμπειριών, νοοτροπιών μαζί με τη μεθοδικότητα φέρνει αποτελέσματα. Έτσι η μικρή μας χώρα, αν προετοιμαστεί κατάλληλα, δεν έχει να φοβηθεί τίποτε στο διεθνές περιβάλλον.
Ήταν μεγάλη η νίκη της Εθνικής μας ομάδας. Να την χαρούμε και να την πανηγυρίσουμε. Να ελπίσουμε και σ’ ανώτερα.
Μέχρις εκεί όμως. Το να εξαγάγουμε τόσο γενικευμένα συμπεράσματα για την πορεία της χώρας επειδή έπιασε η κεφαλιά του Άγγελου Χαριστέα ενέχει τεράστια υπέρβαση.Όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά επειδή την επόμενη φορά η μπάλα μπορεί να πάει ένα μέτρο πάνω από τα δοκάρια…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 29.6.2004
