Μπορεί όμως η ηλιθιότητα να εξηγεί αυτό που με πολιτικά ορθούς όρους στην Ελλάδα ονομάζουμε «υπερβάλλοντα ζήλο των αρχών», τα αποτελέσματά της όμως είναι πραγματικά κι επικίνδυνα.
Η ηλιθιότητα πρέπει να είναι η πρώτη παγκοσμιοποιημένη ιδιότητα του ανθρώπου. Ως γνωστόν δεν έχει σύνορα. Ενδημεί στη χώρα μας, αλλά και στο εξωτερικό. Συγκεντρώνεται όμως σε υπερβολικές ποσότητες σε σοκάκια και παραδιαδρόμους του κράτους και δη των διωκτικών μηχανισμών. Εκείνων που σκοπό έχουν να «προστατεύουν και να υπηρετούν τον πολίτη». Κάποιοι, εντός κι εκτός των συνόρων, έχουν πάρει υπερβολικά σοβαρά το πρώτο κι έριξαν στο καλάθι των αχρήστων το δεύτερο.
Έτσι μετά την ανάκριση στον σιδηροδέσμιο κ. Βένιο Αγγελόπουλο στο «διεθνές έδαφος» του αεροδρομίου με το όνομα αμερικανού προέδρου («JFK») έχουμε ένα ακόμη κρούσμα. Η εικόνα πρέπει να είχε ως εξής: πράκτωρ της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας με την (κατά Όσκαρ Γουάιλντ) «εκείνη τη χαρακτηριστική βρετανική φάτσα την οποία βλέπεις μία φορά και ποτέ δεν μπορείς να θυμηθείς» κάνει μια έρευνα στο διαδίκτυο δίνοντας τη λέξη-κλειδί «17th November». Χαμογελά, γιατί «πιάνει το λαβράκι». Κάποιος, ονόματι Χαράλαμπος Ντουμενετζής, εκθειάζει το έργο των φονιάδων σε ένα από τους χιλιάδες δικτυακούς τόπους που υπάρχουν για να λέει ο καθένας το κοντό του και το μακρύ του. Σημάνει συναγερμός για τη «νέα τρομοκρατική απειλή».
Εξάλλου, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε, ότι οι αντιτρομοκρατικές υπηρεσίες κάθε χώρας τρώνε ένα σκασμό λεφτά από τους φορολογούμενους όλης της υφηλίου. Πρέπει κατά περιόδους να δικαιολογούν τα τεράστια κονδύλια με κάποιο «έργο». Έτσι η αγγλική αντιτρομοκρατική υπηρεσία αποφάσισε να ποινικοποιήσει την «αντίπαλη ηλιθιότητα». «Ζήτω η 17 Νοέμβρη» έγραψε αυτός «κάτω η τρομοκρατία» εφάρμοσαν αυτοί και οι δύο ηλιθιότητες έφτασαν να λύσουν τη διαφορά τους στα δικαστήρια του Νιουκάστλ.
Μπορεί όμως η ηλιθιότητα να εξηγεί αυτό που με πολιτικά ορθούς όρους στην Ελλάδα ονομάζουμε «υπερβάλλοντα ζήλο των αρχών», τα αποτελέσματά της όμως είναι πραγματικά κι επικίνδυνα. Κάποιοι αστυνομικοί στον Κορυδαλλό αποφάσισαν να περιορίσουν την κατά το Σύνταγμα επιβεβλημένη δημοσιότητα της δίκης μην επιτρέποντας πολίτες να την παρακολουθήσουν, ενώ η αίθουσα ήταν άδεια. Βέβαια η υπέρβαση αρχής που έκαναν τα όργανα του Κορυδαλλού δεν μπορεί να συγκριθεί σε μέγεθος με εκείνη των συναδέλφων τους στη Βρετανία. Αν όμως η Πολιτεία δεν τιμωρήσει το μικρό παράπτωμα του Κορυδαλλού, κάποιοι θα νομίσουν ότι μπορούν να προχωρήσουν και σε παραπτώματα τύπου Νιουκάστλ.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 7.3.2003
