Αυτό που χρειάζεται η χώρα και μπορεί να το κάνει το «πλατύ φιλοδημοκρατικό μέτωπο» είναι η επαναβεβαίωση του κοινωνικού συμβολαίου.
Εχει ένα δίκιο το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ κ. Γιώργος Μπαλάφας όταν έγραψε ότι «η πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ στη δημοσκόπηση της VPRC, δεν μπορεί και δεν πρέπει να μην κρύψει την ανοδική τάση των ναζί. Η αντίθεσή μας στα μνημόνια και στη λιτότητα που θρέφει τη Χρυσή Αυγή μπορεί και πρέπει να συνοδευτεί από ένα πλατύ αντιφασιστικό μέτωπο!».
Το δίκιο του δεν είναι ότι η «αντίθεση στα μνημόνια θρέφει τη Χρυσή Αυγή». Αυτό μάλλον που ήθελε να πει ο κ. Μπαλάφας είναι η γνωστή αριστερή καραμέλα ότι «τα μνημόνια θρέφουν τη Χρυσή Αυγή». Αλλά και, εκ των πραγμάτων, καμιά πολιτική θέση δεν θρέφει τον φασισμό. Αντιθέτως: η σύγκρουση απόψεων δυναμώνει τη δημοκρατία. Αυτό που θρέφει τον φασισμό είναι ο τρόπος αντίδρασης σε πολιτικές θέσεις. Ποιος θυμάται τους προπηλακισμούς των βουλευτών τον πρώτο καιρό της «αγανάκτησης»; Τις «αντισυγκεντρώσεις» στο ΠΑΣΟΚ που έκαναν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ; Οταν νομιμοποιείται η έστω χαμηλής έντασης πολιτική βία, στη συνείδηση των ανθρώπων νομιμοποιείται κάθε βία. Ακόμη και η φασιστική. Το χειρότερο είναι ότι επειδή η βία δημιουργεί ψευδαισθήσεις επίλυσης προβλημάτων γίνεται εθιστική· οι πολίτες θέλουν όλο και μεγαλύτερες δόσεις. Αν σε κάποιο πανηγύρι εμφανιστούν και πάλι έγχρωμοι μικροπωλητές, το Ενιαίο Συνδικάτο των εγχωρίων δεν θα αρκεστεί να χειροκροτήσει την «κίνηση ματ της Χρυσής Αυγής». Πιθανότατα να ζητήσει και πιο «αποτελεσματικά» μέτρα.
Το δίκιο του κ. Μπαλάφα έγκειται στην ακροτελεύτια φράση του περί της δημιουργίας ενός ευρύτατου αντιφασιστικού μετώπου. Χρειάζεται, αλλά δεν πρέπει να είναι πλατύ μόνο οριζοντίως στο πολιτικό σύστημα, αλλά και καθέτως στο αξιακό σύστημα της χώρας. Εκ των πραγμάτων ένα «πλατύ αντιφασιστικό μέτωπο» πρέπει να εκτείνεται από τα δεξιά μέχρι τα αριστερά του πολιτικού φάσματος. Το μόνο που ενώνει τους δύο αυτούς πόλους είναι η πίστη στους κοινούς κανόνες πολιτικής διαμάχης, δηλαδή στη δημοκρατική διαδικασία. Για τους συνεπείς δημοκράτες όλων των χώρων το πρόβλημα με τη Χρυσή Αυγή δεν είναι αυτά που λέει, αλλά αυτά που κάνει. Μπορεί να διαφωνούν οριζοντίως και καθέτως, μπορεί να χλευάζουν τις ανοησίες περί «αίματος και τιμής», αλλά δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία μπούρδα που ακούν στη ζωή τους. Το βασικό πρόβλημα κάθε δημοκράτη είναι το έλλειμμα σεβασμού προς τη δημοκρατία, δηλαδή η παραβίαση των κοινών κανόνων συμβίωσης. Ενα πλατύ αντιφασιστικό μέτωπο λοιπόν δεν μπορεί παρά να έχει ως βάση τη δημοκρατική νομιμότητα και τον σεβασμό της προς αυτή. Μπορεί να λέγεται αντιφασιστικό, αλλά πρέπει στην ουσία να είναι φιλοδημοκρατικό. Η παρανομία δεν μπορεί να γίνεται ανεκτή, ούτε η αυτοδικία ακόμη κι εναντίον των φασιστών. Ο φασίστας έχει δικαίωμα να υπάρχει και αντιμετωπίζεται μόνο με λόγο και όχι με τις μεθόδους του.
Αυτό που χρειάζεται η χώρα και μπορεί να το κάνει το «πλατύ φιλοδημοκρατικό μέτωπο» είναι η επαναβεβαίωση του κοινωνικού συμβολαίου. Με όλα όσα αυτό προβλέπει. Πρέπει να γίνει γρήγορα γιατί ο φασισμός, παρά τους όρκους μιας γενιάς, κερδίζει τις καρδιές και τα μυαλά πολλών πολιτών, οι οποίοι -ας μην τους κακίζουμε- έτσι έμαθαν. Διδάχθηκαν ότι νόμος είναι το δικό τους δίκιο. Κι αν το αποδίδει αποτελεσματικότερα η Χρυσή Αυγή, έ τι να κάνουν; Στο χρώμα θα κολλήσουν;
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 13.9.2012
