Να συζητήσουμε το χρέος, αλλά πρέπει επιτέλους κάτι να συζητήσουμε στα σοβαρά· με αριθμούς και όχι με ανόητα συνθήματα.
Το να συζητήσουμε για το αν πρέπει να αποπληρώσουμε το δημόσιο χρέος είναι πολιτικό· στον βαθμό, βέβαια, που η συζήτηση γίνεται με πραγματικά στοιχεία και όχι με φορτισμένα επίθετα. Δηλαδή αν το επιχείρημά μας είναι «δεν πληρώνουμε, γιατί αυτοί είναι τοκογλύφοι» είναι αντιπαραγωγικό. Όχι μόνο γιατί δεν το καταλαβαίνουν στο εξωτερικό (απ’ όπου θα περιμένουμε στο απώτερο, έστω, μέλλον δανεικά), αλλά και γιατί δεν μπορούμε να υπερασπιστούμε τα ταμεία ή τους μικροομολογιούχους. Δηλαδή δεν είναι περισσότερο «τοκογλύφος» το τάδε fund που δάνεισε το ελληνικό κράτος με 4%, από το ΙΚΑ που δάνεισε επίσης με 4%.
Το να πούμε ότι το χρέος είναι «επαχθές« επίσης δεν στέκει. Ο Αλεξάντερ Σακ που δημιούργησε τον όρο έγραψε: «Οταν μια δεσποτική κυβέρνηση συνάπτει δάνεια όχι για τις ανάγκες και τα συμφέροντα του κράτους, αλλά για να ενισχύσει τον εαυτό της, να καταστείλει λαϊκές εξεγέρσεις, αυτό το χρέος είναι απεχθές για τον λαό ολόκληρου του κράτους. Αυτό το χρέος δεν δεσμεύει το έθνος· είναι χρέος του καθεστώτος, προσωπικό χρέος που συμφώνησε ο ηγεμόνας κι τελικά καταπίπτει με το τέλος του καθεστώτος… Οι δανειστές, που διέπραξαν μια εχθρική ενέργεια ενάντια στον λαό, δεν μπορούν να περιμένουν από ένα έθνος που μόλις απελευθερώθηκε από μια δεσποτεία να αναλάβει αυτά τα απεχθή χρέη».
Η Ελλάδα ούτε «δεσποτικές κυβερνήσεις» είχε, ούτε χρησιμοποίησε το χρέος για «να καταστείλει λαϊκές εξεγέρσεις». Το χρησιμοποίησε για να εξαγοράσει την συναίνεση συντεχνιών που έλεγαν ότι είναι ο λαός. To 2012 δίνει για συντάξεις 31,2% των εσόδων, για μισθούς δημοσίου 17,9%, για προνοιακές μεταβιβάσεις 14,1%. Ακόμη και αν θεωρήσουμε ότι όλες οι λειτουργικές δαπάνες του δημοσίου (10,9%) και όλες οι επενδύσεις (7,9%) πήγαν σε μίζες (σύνολο 18,8%) δεν χρειάζεται Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου για να διαπιστώσει ότι το 63,2% των εσόδων του κράτους πάει στο λαό, υπό μορφήν συντάξεων, μισθών και επιδομάτων. (Το 15,1% που απομένει είναι τόκοι και μεταβιβάσεις στην Ε.Ε.)
Επομένως, ναι! Να συζητήσουμε το χρέος, αλλά πρέπει επιτέλους κάτι να συζητήσουμε στα σοβαρά· με αριθμούς και όχι με ανόητα συνθήματα.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «GK», τεύχος Μαϊου
