Στη Γερμανία, βαρέθηκαν να ακούν και να μιλούν για την Ελλάδα.
Το χειρότερο πράγμα για την Ελλάδα, δεν είναι το γεγονός ότι πολλοί έπαψαν να βλέπουν την έξοδό της από την Ευρωζώνη ως συστημικό κίνδυνο. Είναι ότι άρχισαν να θεωρούν αυτό το ενδεχόμενο ως συστημικό όφελος. Στη Γερμανία όλο και περισσότεροι έχουν βαρεθεί να ακούνε τα νέα από την Ελλάδα.
«Πάντα για κάποια αποτυχία ακούμε, και συχνά για διαδηλώσεις, φασαρίες, εμπρησμούς, καταστροφές», λέει Ελληνας που ζει χρόνια στη Γερμανία. «Πολλές φορές η κατάσταση παρουσιάζεται με πιο μελανά χρώματα, λόγω των υπερβολών του Τύπου. Τις περισσότερες φορές, δυστυχώς είναι αλήθεια. Κι αυτό έχει δημιουργήσει κόπωση στην κοινή γνώμη». Η έξοδος της Ελλάδας από τη Ζώνη του Ευρώ, όχι μόνο δεν θα δημιουργήσει πανικό, στους Ευρωπαίους, αλλά αντιθέτως: πολλοί θα ανακουφιστούν. Το αγαπημένο ρητό είναι «καλύτερα ένα τέλος με τρόμο, παρά ένας τρόμος δίχως τέλος».
Στη Γερμανία το «ελληνικό πρόβλημα» κυριαρχούσε δύο χρόνια στις συζητήσεις. «Μετά το 2009, μιλήσαμε στη Βουλή για την Ελλάδα περισσότερο απ’ όσο μιλήσαμε τα τελευταία σαράντα χρόνια», είπε ο βουλευτής των Χριστιανοδημοκρατών (και πρόεδρος της ομάδας εργασίας για τις ευρωπαϊκές υποθέσεις του κόμματος) κ. Μάικλ Στίμπγκεν σε εκδήλωση που έκανε το ίδρυμα Κόνραντ-Αντενάουερ. Και η Ελλάδα δεν κυριαρχεί μόνο στις συζητήσεις του κοινοβουλίου. Στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, στις κουβέντες των απλών ανθρώπων για τα λεφτά τους η Ελλάδα έχει πάντα την τιμητική της.
Κατά κάποιο τρόπο το 2% της Ευρωζώνης κατάφερε να γίνει το σύμβολο της ευρωπαϊκής κρίσης, όπως η Lehman Brothers έχει γίνει σύμβολο της χρηματοπιστωτικής κρίσης. Αυτό είναι δίκοπο μαχαίρι. Μπορεί να κάνει τον κ. Αλέξη Τσίπρα να φαντάζεται ότι κρατά πυρηνικά όπλα στα χέρια του και ότι μπορεί να απειλεί ότι θα γίνει κάτι σαν τον Σαμουήλ στο Κούγκι, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Lehman Brothers αφέθηκε από τις αμερικανικές αρχές να χρεοκοπήσει για παραδειγματισμό άλλων.
Ολοι συμφωνούν: η Ελλάδα δεν έπρεπε να γίνει το 2001 μέλος της Ευρωζώνης. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι το καλύτερο για όλους θα ήταν να αποχωρήσει. «Οχι μόνο για την Ευρωζώνη, αλλά και για την ίδια, ώστε να ανακτήσει με εθνικό νόμισμα την παραγωγικότητά της». Το βασικό όμως είναι η κόπωση. Κι αυτό παίζει μεγάλο ρόλο στην πολιτική. «Με πλησιάζουν ψηφοφόροι που με ρωτούν: “Αφού ξέρετε ότι δεν θα πάρουμε τα λεφτά μας πίσω, γιατί επιμένετε;”», θα πει ο κ. Μάικλ Στίμπγκεν.
Το πρόβλημα των Χριστιανοδημοκρατών είναι ότι του χρόνου έχουν εκλογές κι αυτό κάνει τις αποφάσεις πιο πιεστικές. Δεν μπορούν να πάνε στους ψηφοφόρους έχοντας ανοιχτά θέματα, όπως είναι η «απέλπιδα» χρηματοδότηση της Ελλάδας, πολιτική που δεν είναι συμπαθής στους ψηφοφόρους τους.
Για πολλούς στο Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα φέτος πρέπει να τελειώνει το «ελληνικό πρόβλημα» και μια πιθανή νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις σημερινές εκλογές δίνει ένα καλό πάτημα. Δεν γνωρίζουν και οι ίδιοι αν είναι η καλύτερη πολιτική μακροπρόθεσμα, αλλά φαντάζει μια καθαρή λύση: «Κάναμε ό,τι μπορούσαμε, αλλά οι Ελληνες δεν ήθελαν τις μεταρρυθμίσεις».
Το πιο ενοχλητικό πράγμα σε μια δημόσια συζήτηση είναι ότι σπανίως κάποιος από το κοινό αναφέρεται στην Ελλάδα. Οι περισσότεροι λένε «οι Ελληνες, που αμέλησαν αυτό», «οι Ελληνες που έκαναν το άλλο». Δεν γνωρίζουμε αν αυτό οφείλεται σε μια ιδιοτροπία της μετάφρασης, αν είναι η επιρροή της Bild με τα 4 εκατ. φύλλα (πάντα αναφέρεται περιφρονητικά για τους «Ελληνες»), ή αν υπάρχει ακόμη το γνωστό δέος για την αρχαία Ελλάδα την οποία θέλουν, έστω ασυνείδητα, να ξεχωρίσουν από τα καμώματα των σύγχρονων Ελλήνων.
Το θέμα είναι ότι το κλίμα έχει βαρύνει πολύ κατά της Ελλάδας στη Γερμανία. Πολύ περισσότερο μεταξύ των ψηφοφόρων, οι επιθυμίες θα αποκτήσουν ιδιαίτερο βάρος κατά το προεκλογικό έτος 2013. Οπως έλεγε Γερμανός δημοσιογράφος, «οι φορολογούμενοι εδώ δεν μπορούν να καταλάβουν πώς η Ελλάδα ζητεί λεφτά ψηφίζοντας εκείνους που λένε ότι δεν θα τα αποπληρώσουν. Αυτό τους ξεπερνά».
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 17.6.2012
