Υπάρχει ο «άλλος κόσμος», «ένθα οι δίκαιοι αναπαύονται… ένθα ουκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός»;
Κακολογούσαμε πολλάκις τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα ότι δεν είχαν προτάσεις και απλώς έπαιζαν με το θυμικό των Ελλήνων υποσχόμενα τα πάντα στους πάντες και τα αντίθετά τους. Δίκαιη κριτική. Μόνο σε πολιτικές εξαγγελίες αναβιώνει το αεικίνητο, συνταγές δηλαδή που υπόσχονται μετά την πρώτη ώθηση λεφτά χωρίς κόπο, πλούτο χωρίς εργασία. Απαντες γνωρίζουμε ότι στην πραγματική ζωή όλα έχουν ένα κόστος κι ένα όφελος· τα πράγματα δεν είναι καν πάρε-δώσε, είναι δώσε-πάρε.
Ομως τα υπόλοιπα κόμματα τι ακριβώς υπόσχονται; Δεν θα μιλήσουμε για τις ανοησίες περί ΑΟΖ που υπόσχονται κάποιοι της πολιτικής ζωής. Αν ο ελληνικός λαός πιστέψει ότι κάπου εκεί στα έγκατα του Αιγαίου και του Ιονίου βρίσκεται το μυστικό της ευημερίας, τότε με γεια του και χαρά του να επιλέξει την τύχη εκείνων των τζογαδόρων που πένονται, αλλά το επόμενο πρωί ξαναπάνε στον ιππόδρομο γιατί έχουν ένα «σίγουρο».
Αναφερόμαστε στους υπόλοιπους που υπόσχονται έναν «άλλο κόσμο», «ένθα οι δίκαιοι αναπαύονται… ένθα ουκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός»; Διότι όλα καλά μάς τα λένε με την καταγγελία του Μνημονίου· τα ψιλά γράμματα όμως στην καταγγελία σύμβασης του Μνημονίου δεν μας τα διαβάζουν. Ετσι όλο και μεγαλύτερα στρώματα του πληθυσμού ελπίζουν ότι υπάρχει μια βασιλική (εύκολη) οδός εξόδου από την κρίση και γι’ αυτό αγκαλιάζει όλο και πιο ριζοσπάστες δημαγωγούς και ασπάζεται όλο και μεγαλύτερες θεωρίες συνωμοσίας. Από τη στιγμή που η πολιτική ρητορεία γίνεται μιγαδική (ένα κομμάτι πραγματικότητας κι ένα μέρος φαντασιοπληξιών) ο κόσμος δεν σταματά καν στη Χρυσή Αυγή, που όπως είπε ο κ. Τσίπρας μπορεί να γίνει αξιωματική αντιπολίτευση. Θα αγκαλιάζει όλο και περισσότερο τον παραλογισμό ως ανακούφιση για τις δυσχέρειες του παρόντος.
Μία είναι η λύση: η αλήθεια ειπωμένη πολλές φορές κι από πολλούς. Να εξηγήσουν ότι η έξοδος από την κρίση με ή χωρίς Μνημόνιο είναι δύσβατος κι ανηφορικός δρόμος. Στη διαδικασία αναγκαστικά θα υπάρχουν απώλειες· μείωση -πλασματικών, έτσι κι αλλιώς- εισοδημάτων ή, χειρότερα, ανεργία. Αυτό που οφείλουν οι πολιτικοί να κάνουν είναι ο ισομερισμός των βαρών και η προστασία των ανέργων από την ανέχεια. Στο τελευταίο απέτυχαν καθολικώς και αυτοί που θεωρούν το Μνημόνιο αναγκαίο κακό και οι άλλοι που το θεωρούν εξοβελιστέο. Οι μάχες δίνονται επί του φανταστικού -αν χωρίς να αλλάξουμε μπορούμε να γυρίσουμε στο 2009- αντί του πραγματικού, που είναι η καλύτερη διαχείριση της κρίσης.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 26.5.2012
