Γιατί, δηλαδή, είναι αναπτυξιακό να παίρνουν πλασματικές υπερωρίες οι δημόσιοι υπάλληλοι, μόνο και μόνο για να «πέφτουν τα λεφτά στην οικονομία» και δεν είναι οικονομικώς ορθό να δαπανώνται δεκάδες εκατομμύρια στις εκλογές;
Πριν πανηγυρίσουμε την απόφαση της Νέας Δημοκρατίας να μη νοικιάσει εκλογικά κέντρα σε όλη την Ελλάδα, πρέπει να σκεφτούμε: πόσο συμβατό είναι αυτό με τις διακηρύξεις περί ανάπτυξης που ακούσαμε στις απανωτές επισκέψεις του κ. Αντώνη Σαμαρά στο Ζάππειο; Σύμφωνα με τον νεοκεϊνσιανισμό, που έγινε κυρίαρχο δόγμα στην Ελλάδα, τα λεφτά που δεν θα πάρει από το κράτος η Ν.Δ. για να νοικιάσει (πανάκριβα) κάποια μαγαζιά είναι λεφτά που δεν θα πέσουν στην αγορά. Οι ιδιοκτήτες αυτών των καταστημάτων -επειδή δεν θα εισπράξουν μερικές χιλιάδες ευρώ για λίγες μόνο μέρες- δεν θα βγουν να ψωνίσουν στην αγορά, οπότε θα κλείσουν κι άλλα μαγαζιά. Και ορίστε: έτσι βαθαίνει η ύφεση.
Και δεν είναι μόνον οι μαγαζάτορες. Ολόκληροι κλάδοι της οικονομίας -που περιμένουν τρία ολόκληρα χρόνια για να βγάλουν το «κάτι τις» από τις εκλογές- τώρα θα συρρικνωθούν εξαιτίας των περικοπών που αναγκάζονται να κάνουν τα κόμματα. Διαφημιστές, πολιτικοί σύμβουλοι, δημοσκόποι, γραφίστες, τυπογράφοι, web developers, παραγωγοί πλαστικών σημαιών, ταξιδιωτικά γραφεία που νοικιάζουν πούλμαν για τη μετακίνηση ετεροδημοτών, αερομεταφορείς, ταχυδρομικές εταιρείες (που θα μοιράσουν λιγότερα φυλλάδια) και λοιποί πολλοί θα πληγούν από την αντιαναπτυξιακή ανάγκη να κάνουμε λιτή προεκλογική περίοδο.
Τα 147,8 εκατομμύρια ευρώ που έδωσε το κράτος για τις εκλογές του 2009 (ή έστω τα 115 εκατομμύρια του 2007) θα ήταν μια αναπτυξιακή ανάσα στην αγορά, που μαστίζεται από την κρίση. Κι αυτά τα εκατομμύρια είναι μόνον η ορατή τρύπα στο ελληνικό αναπτυξιακό μοντέλο. Αν συνυπολογίσουμε τις αφανείς δαπάνες των κομμάτων και τα έξοδα των υποψηφίων βουλευτών, τότε μόνο θα καταλάβουμε το μέγεθος του πλήγματος που θα δεχθεί η ελληνική οικονομία.
Δεν αστειευόμαστε· τουλάχιστον όχι πρωτογενώς. Απλώς επεκτείνουμε το αναπτυξιακό καλαμπούρι που ακούμε κάθε βράδυ στα τηλεκαφενεία, περί ύφεσης που δημιουργείται από το Μνημόνιο το οποίο δεν επιτρέπει στο κράτος να ρίξει λεφτά στην αγορά. Γιατί, δηλαδή, είναι αναπτυξιακό να παίρνουν πλασματικές υπερωρίες οι δημόσιοι υπάλληλοι, μόνο και μόνο για να «πέφτουν τα λεφτά στην οικονομία» και δεν είναι οικονομικώς ορθό να δαπανώνται δεκάδες εκατομμύρια στις εκλογές; Τα λεφτά και στη μία και στην άλλη περίπτωση βρίσκουν τον δρόμο τους στην αγορά κι έτσι γινόμαστε όλοι ευτυχισμένοι και προπαντός «ανεπτυγμένοι». Υπάρχουν επιχειρήσεις που φυτοζωούν και ανά δύο ή τρία χρόνια βγάζουν το παντεσπάνι τους από τις εκλογές. Πώς φούσκωσε ο κλάδος των περιφερειακών ΜΜΕ με τρία κανάλια και 5-10 εφημερίδες ανά νομό; Πώς επιβιώνουν 26 (επίσημα καταγεγραμμένες στον ΣΕΔΕΑ) εταιρείες δημοσκοπήσεων και πολιτικοί σύμβουλοι ων ουκ έστι αριθμός; Το πολιτικό χρήμα ήταν μια σημαντική συνιστώσα της «ανάπτυξης α λα ελληνικά». Ηταν ενέσεις στην αγορά οι οποίες γίνονταν κατανάλωση και φούσκωνε το ΑΕΠ. Δεν έχει σημασία ότι κατέληγε στο εξωτερικό για εισαγωγές. Σύμφωνα με το φιλολαϊκό νεοκεϊνσιανό δόγμα αρκεί να πέσουν λεφτά στην αγορά και όλα έρχονται από μόνα τους.
Γι’ αυτό πρέπει να το ξανασκεφτούμε. Μήπως να καλούσαμε και τον κ. Τάσο Μαντέλη να συμμετάσχει στις εκλογές; Γιατί όχι; Λίγο βοήθησε την «ανάπτυξη» ο πρώην υπουργός ρίχνοντας στις εκλογές του 2000 ένα σκασμό λεφτά στην αγορά;
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 1.4.2012
