Το οικολογικό πρόταγμα είναι αναγκαίο αλλά όχι θέσφατο. Στο δίλημμα «πρόοδος ή φύση» το ποτήρι δεν είναι μισοάδειο. Δεν είναι καν μισογεμάτο. Για την ακρίβεια δεν ξέρουμε τι είναι...

Όταν αποκαθηλώνεται η επιστήμη και από οδός προς την αλήθεια ανάγεται σε κοινωνικά παραγόμενη δοξασία, τότε μπορεί να γίνει ισότιμη με κάθε άλλη δοξασία. Και φυσικά με τη θρησκευτική.

Στον πίνακα με τις πλέον θανατηφόρες φυσικές καταστροφές βλέπουμε μια περίεργη κατανομή. Δεν είναι ταξική, αλλά βλέπουμε ότι στις χώρες του αναπτυγμένου καπιταλισμού οι φυσικές καταστροφές δεν γίνονται ανθρωπιστικές καταστροφές. Αντιθέτως στις απολυταρχίες (κομμουνιστικές και μη) οι άνθρωποι πεθαίνουν κατά χιλιάδες με το πρώτο μπουρίνι.

Οι εικόνες που έρχονται από τον Ινδικό Ωκεανό είναι φριχτές. Ο ανθρώπινος πόνος δεν μπαίνει στο καντάρι της στατιστικής. Ένας αδικοχαμένος άνθρωπος αξίζει όσο χίλιοι, και όσο ένα εκατομμύριο. Μόνο που πάνω σε αυτές τις εικόνες και σε αυτές τις στατιστικές της φρίκης κάποιοι βγάζουν τις δεισιδαιμονίες τους στο παζάρι.

Ένα ψυχολογικό πείραμα του 1974 δείχνει ότι οι άνθρωποι που ενεργούν υπό διαταγές είναι ικανοί για το άφατο κακό. Το ίδιο πείραμα έδειξε ότι, παρ' όλα αυτά, υπάρχει ελπίδα...

Η τροπολογία Πάχτα δεν θα υπήρχε, αν δεν υπήρχαν οι καλβινιστικού τύπου αγκυλώσεις στην διαχείριση του περιβάλλοντος. Δεν θα υπήρχε διαφθορά αν δεν υπήρχε χάσμα μεταξύ προσφοράς και ζήτησης της γης που δημιουργεί τεράστια κέρδη.