Κι ύστερα ήρθε η χρεοκοπία, από την οποία δεν μάθαμε τίποτε. Τώρα είμαστε στο ίδιο έργο της χρεοκοπίας θεατές.

Στο ζήτημα της καταπολέμησης της διαφθοράς οι κυβερνήσεις κρίνονται με βάση τους θεσμούς διαφάνειας που κληροδοτούν στον τόπο και όχι με το αν θα κλείσουν κάποιους πολιτικούς αντιπάλους στη φυλακή.

Μπορεί να γίνει κριτική για τις κυβερνήσεις του κ. Σημίτη στον τομέα της διαφθοράς και αυτοκριτική από τον ίδιο; Σίγουρα, αλλά στο θέμα των πολιτικών που θέσπισε και όχι αν επέλεξε τον κ. Τάσο Μαντέλη αντί του κ. Νίκου Καρανίκα.

Η χειρότερη απάντηση στην υπαρκτή (παγκοσμίως και διαχρονική) διαφθορά είναι να υπερψηφιστούν εκείνοι που υπόσχονται γρήγορη και ριζική λύση στο πρόβλημα, δηλαδή χωρίς το «χασομέρι» του κράτους δικαίου.

Η υπόθεση των μυστικών κονδυλίων θέτει ένα ζήτημα και για τους βουλευτές και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή όλους αυτούς που χρόνια μας πιπίλιζαν τα αυτιά για το διαβόητο «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς».

Πώς δεν θα «αναπαραχθεί το αναποτελεσματικό και πελατειακό κράτος» αν δεν αξιολογηθεί το υπάρχον Δημόσιο, για να δούμε ποιες από τις διαδικασίες είναι αναποτελεσματικές και έχουν στόχο τους πελάτες;