Σε ό,τι αφορά την ΕΡΤ, «όλος ο κόσμος θα κοιτάει». Κάθε παραστράτημα θα μετράει πολλαπλώς εξαιτίας του συμβολικού βάρους που είχαν, στην προηγούμενη αντιπολιτευτική ρητορεία, τα κρατικά κανάλια.

Γιατί το –ας πούμε– «προκλητικό ντύσιμο» μιας γυναίκας ορθώς δεν θεωρείται πρόκληση για βιασμό (και φυσικά δεν είναι «βιασμός»), ενώ ο προκλητικός λόγος πολλάκις εξομοιώνεται με τη βία;

Υπάρχει πρόβλημα με τα fake news σε ολόκληρο τον κόσμο, αλλά αυτό δεν οφείλεται στη φύση των νέων Μέσων.

Υπάρχει όμως κάτι χειρότερο από το θλιβερό χιούμορ της Athens Voice. Η εκμετάλλευση του θανάτου για πολιτικό κέρδος, κάτι που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ σε μια ακριβώς αντίστοιχη περίπτωση.

Το ντιμπέιτ, που δεν θα γίνει, ήταν ίσως το τελευταίο απομεινάρι εκείνων των μηχανισμών της μαζικής κοινωνίας που δημιουργούσαν την κοινή πολιτική εμπειρία.

Ο δημόσιος διάλογος παγκοσμίως γίνεται πάνω σε ιδιωτικές και χωρίς δημοκρατικό έλεγχο πλατφόρμες οι οποίες σήμερα –έστω λόγω πολιτικών πιέσεων– απαγορεύουν τον ρατσιστικό λόγο. Ποιος μπορεί όμως να ξέρει τι θα απαγορεύσουν αύριο;