Η πολιτεία καμώνεται ότι έχει νομικό πλαίσιο (έστω του… 1937) για τα θέατρα, οι επιχειρηματίες καμώνονται ότι τον εφαρμόζουν, οι ελεγκτικές αρχές δεν ξέρουν τι να πρωτοελέγξουν κι όταν γίνει το κακό αρχίζει το συμπούρμπουλο στα κανάλια για τις ευθύνες του κράτους που δεν ελέγχει.
Ενα είναι σίγουρο: αν -ο μη γένοιτο- συμβεί κάτι στους «πολυχώρους πολιτισμού» που λειτουργούν χωρίς άδεια και ανεπιτυχώς προσπάθησε να σφραγίσει ο Δήμος Αθηναίων, οι σημερινοί αμύντορες του πολιτισμού που σχίζουν τα ιμάτιά τους για την εφαρμογή της νομιμότητας, θα ωρύονται στα κανάλια για την έλλειψή της. Θα θέτουν τα παμπάλαια ερωτήματα του ελληνισμού, «μα, πώς τους επέτρεψαν να λειτουργούν χωρίς άδεια;», «αρμόδιοι δεν υπάρχουν να ελέγξουν αν τηρούνται οι κανόνες ασφαλείας;» για να καταλήξουν στο επίσης παμπάλαιο συμπέρασμα του ελληνισμού: «δεν υπάρχει κράτος».
Να θυμίσουμε το ιστορικό: Υπηρεσίες του Δήμου, κατόπιν καταγγελιών, διενήργησαν ελέγχους σε θέατρα και πολυχώρους, για να διακριβωθεί αν έχουν άδεια λειτουργίας και πόσο κατάλληλοι είναι για να φιλοξενούν παραστάσεις. Από τους 83 χώρους που ελέγχθηκαν, ο δήμος αποφάσισε να σφραγίσει τους 35. Φυσικά υπήρξαν οι επικολυρικές αντιδράσεις περί «του πολιτισμού που πλήττεται τις δύσκολες ημέρες της κρίσης», συν οι καταγγελίες περί «δίωξης του θεάτρου» κ.ά. Η νεοσύστατη Ενωση Χώρων Πολιτισμού Αθήνας απαίτησε την «αναστολή αορίστου χρόνου (!) των αποφάσεων σφράγισης» και «ανθρώπινες αλυσίδες» συμπαράστασης γύρω από τους χώρους που απειλούνται με κλείσιμο. Τα γνωστά, δηλαδή….
Βεβαίως πρέπει να επισημάνουμε ότι και οι ιδιοκτήτες αυτών των πολυχώρων έχουν τα δίκια τους. Το νομικό πλαίσιο που ισχύει είναι του 1937 και οι ανάγκες της αγοράς έχουν αλλάξει πολύ έκτοτε. Ετσι, για μια ακόμη φορά, έχουμε μια καθολική αποτυχία του συστήματος. Μέχρι την εφαρμογή της νομοθεσίας, ουδείς νοιάζεται για το απαρχαιωμένο νομικό πλαίσιο. Ούτε οι ιδιοκτήτες αυτών των χώρων, ούτε οι αρμόδιες αρχές. Το πόσο κακοί είναι οι νόμοι σ’ αυτή τη χώρα τους θυμόμαστε μόνο όταν είναι να εφαρμοστούν ή όταν γίνει το κακό εξαιτίας της ελλιπούς εφαρμογής των. Στο ενδιάμεσο ισχύει αυτό που είχε προτρέψει ο μακαριστός Χριστόδουλος: οι νόμοι καθεύδουν.
Από την άλλη, οι κανονισμοί λειτουργίας τέτοιων χώρων έχουν όλα τα ελαττώματα της αδειοδότησης οποιασδήποτε επιχείρησης· κυρίως απίστευτη χαρτούρα. Το κράτος δεν περιορίζεται να ελέγξει τα βασικά, όπως είναι η ασφάλεια, αλλά προσθέτει και πιστοποιητικά προς εξυπηρέτηση συμφερόντων τρίτων, όπως π.χ. «έγγραφη άδεια δημόσιας εκτέλεσης χορηγούμενη από τον οργανισμό της συλλογικής διαχείρισης της εξουσίας δημόσιας εκτέλεσης… Για θέατρα η έγγραφη άδεια δημόσιας εκτέλεσης θα προσκομίζεται μόνο αν ο επιχειρηματίας γνωρίζει εκ των προτέρων ποιο ή ποια έργα θα «ανέβουν» στο εν λόγω θέατρο».
Ετσι, λοιπόν, η πολιτεία καμώνεται ότι έχει νομικό πλαίσιο (έστω του… 1937), οι επιχειρηματίες καμώνονται ότι τον εφαρμόζουν, οι ελεγκτικές αρχές δεν ξέρουν τι να πρωτοελέγξουν κι όταν γίνει το κακό αρχίζει το συμπούρμπουλο στα κανάλια για τις ευθύνες του κράτους που δεν ελέγχει. Αν, εν τω μεταξύ, κάποια αρχή πάει να εφαρμόσει τον νόμο, αρχίζουν οι οιμωγές για τον «πολιτισμό που βγαίνει στην παρανομία», όπως λένε στην ανακοίνωσή τους οι ιδιοκτήτες αυτών των χώρων.
Τελικώς η νομιμότητα ανεβλήθη για τον Σεπτέμβριο. Ας ελπίσουμε ότι μέχρι τότε δεν θα γίνει κανένα κακό, ότι και από τον διάλογο θα προκύψει ένα λογικό νομικό πλαίσιο που ασφαλίζει τους θαμώνες και θα βοηθά τους επιχειρηματίες να αναπτύξουν τη δουλειά τους
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 10.4.2013
