Είναι σημαντικό και για τη χώρα να βρίσκεται η αξιωματική αντιπολίτευση παρούσα στις ευρωπαϊκές διεργασίες.
Είναι καλό και για τον ΣΥΡΙΖΑ και για τη χώρα το ευρωπαϊκό άνοιγμα του κ. Αλέξη Τσίπρα. Οπως έχει αποδείξει η νεότερη Iστορία, ο «μαγνήτης Ευρώπη» δεν έχει μεταμορφώσει μόνο χώρες, αλλάζει βαθιά και τα ίδια τα κόμματα προς το λογικότερο. Ας μην ξεχνάμε πως η ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας έχει μεταμορφώσει βαθιά το ΠΑΣΟΚ: από ένα φιλομπααθικό κίνημα (τότε στην επαναστατική μόδα δεν ήταν ο Τσάβες, ήταν ο Χουσεΐν και ο Ασαντ) έγινε ένα ευρωπαϊκό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα.
Χωρίς τη συμβολή της Ευρώπης, ακόμη κι αν μακροημέρευε η νέα τότε Ελληνική Δημοκρατία (πράγμα αμφίβολο), το ΠΑΣΟΚ θα βολόδερνε επί μακρότερον στα τριτοκοσμικά οράματα της νιότης του. Αλλά ακόμη και σαν πολιτικό «Εράσμους» ήταν σημαντική η ευρωπαϊκή εμπειρία για τα στελέχη του. Μπόρεσαν να δουν από κοντά τι ήταν αυτό που έβριζαν ως «ΕΟΚ των μονοπωλίων». Διαπίστωσαν ότι είχαν να κάνουν με την «Ευρώπη των λαών», η οποία έχει μεν τα προβλήματα και τις αντιθέσεις της, αλλά ταυτόχρονα έχει και ανοιχτό πεδίο πολιτικής πάλης. Ετσι δεν κατάφερε ο Ανδρέας Παπανδρέου να θεσπιστούν τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα που μετά έγιναν Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης;
Αλλά είναι σημαντικό και για τη χώρα να βρίσκεται η αξιωματική αντιπολίτευση παρούσα στις ευρωπαϊκές διεργασίες. Μπορεί η Ελλάδα να έχει τα δικά της ιδιόμορφα εν πολλοίς προβλήματα, αλλά στο τέλος η λύση που θα δοθεί δεν μπορεί παρά να είναι ευρωπαϊκή. Οι λογικές του -έστω βραχύβιου- απομονωτισμού δεν είναι απλώς εγκληματικές· είναι ανόητες. Σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, με την τεχνολογία να κάνει φθηνή και πανεύκολη τη μετακίνηση πληροφοριών, κεφαλαίων και ανθρώπων, ούτε Αλβανία δεν θα μπορούσαμε να γίνουμε. Κάθε απόπειρα χάραξης του «Τρίτου Δρόμου σε μία μόνο χώρα» θα είχε ως μοναδικό αποτέλεσμα την οικονομική και κοινωνική της διάλυση. Δεν θα χάναμε μόνο καταθέσεις, θα χάναμε κι ελευθερίες. Το σύστημα θα διολίσθαινε σε αυταρχισμό και πιθανό εμφύλιο. Κι όσοι αντιδρούν στην πιθανότητα ακραίων καταστάσεων με τον αφορισμό «αυτά δεν γίνονται στην Ευρώπη» ας σκεφτούν: ποιος υπολόγιζε το 1989 ότι στην ευρωπαϊκή ήπειρο θα γινόταν ένας τόσο αιματηρός εμφύλιος σαν τον γιουγκοσλαβικό και ότι θα ξαναγινόμασταν μάρτυρες εθνοκαθάρσεων;
Είναι σημαντικό, λοιπόν, για την ελληνική Aριστερά να συμμετάσχει στην ευρωπαϊκή συζήτηση. Μπορεί ο σημερινός συσχετισμός πολιτικών δυνάμεων να μην είναι ευνοϊκός για την ίδια, μπορεί να έχει όσες αντιρρήσεις θέλει για τα Mνημόνια και τις περιοριστικές πολιτικές, αλλά όπως θα έλεγαν και οι ίδιοι «ο αγώνας συνεχίζεται». Κυρίως: στην Ευρώπη επιτρέπεται…
Ο ιδιότυπος απομονωτισμός που επέδειξε μέχρι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ εξηγείται από το μικρό βάρος που είχε στα πολιτικά πράγματα μέχρι πρόσφατα· τι ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, τι ήταν το ποσοστό του; Τώρα, όμως, μεγάλωσε. Ολοι αυτοί που προτιμούν να είναι «πρώτοι και κυρίαρχοι στο αριστερό χωριό παρά να παλεύουν στην καπιταλιστική πόλη» ξεχνούν προφανώς ότι και σ’ αυτό το αριστερό χωριό, μέχρι τώρα δεύτεροι ήταν. Και αν σήμερα που μεγάλωσαν δεν ωριμάσουν, το πιθανότερο είναι να γυρίσουν εκεί απ’ όπου ξεκίνησαν. Εκτός, πάλι, αν το προτιμούν για καθαρά ψυχολογικούς λόγους…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 3.10.2012
