Μια σειρά λεπτομερειών της ιστορίας συνέλεξε ο δημοσιογράφος Δημήτρης Καμπουράκης στο τελευταίο του βιβλίο «Μια σταγόνα ιστορίας» (εκδόσεις Πατάκη).
Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων έχει οδυνηρές αναμνήσεις από την ιστορία. Όλοι προφανώς θυμούνται τον εαυτό τους κάθιδρο μπροστά στο μαυροπίνακα, να πασχίζουν να πετύχουν τη ακριβή χρονολογία που είχε γίνει η μάχη στα Γαυγάμηλα, την σύνθεση του περσικού στρατού, πόσους τοξότες και πόσο ιππικό είχε ο Δαρείος. Ανούσιες λεπτομέρειες στοιβάχτηκαν στα κεφάλια χιλιάδων ελληνόπουλων, ενώ η ουσία της ιστορίας το «πώς» και το «γιατί» της ιστορικής εξέλιξης θάφτηκε κάτω από χιλιάδες χρονολογίες, κι εκατομμύρια νούμερα. Επόμενο λοιπόν είναι μόλις οι μαθητές τελειώσουν το Λύκειο, μαζί με τα βιβλία να καίν και τις ισχνές γνώσεις που μέχρι τότε τους έχουν προσφερθεί.
Μόνο, όσοι είχαν την τύχη να συναντήσουν μετά το σχολείο ανθρώπους που πραγματικά ήξεραν ιστορία, ανακάλυψαν το μεγαλείο αυτής της επιστήμης. Καθοδηγήθηκαν μέσα από βιβλία (εξαιρετική δουλειά έχει κάνει το Μορφωτικό Ίδρυμα της Εθνικής Τράπεζας) να ανακαλύψουν ότι η ιστορία είναι πολλά περισσότερα πράγματα από στεγνές ημερομηνίες. Καθοδηγήθηκαν να ξεχωρίσουν τους μύθους (που μάθαιναν στο σχολείο) από την αληθή γεγονότα (ένα εξαιρετικό βιβλίο είναι «Το μυθολογικό κενό» του Αλέξη Πολίτη, εκδ. «Πόλις»). Ανακαλύπτουν ότι οι πρωταγωνιστές της ιστορίας δεν ήταν ημίθεοι με στεγνωμένοι ψυχή. Ήταν άνθρωποι με χαρίσματα κι ελαττώματα. Μαθαίνουν επίσης ότι στη διαδρομή του χρόνου υπήρξαν πολλές λεπτομέρειες που παραβλέψαμε γιατί οι δάσκαλοι δεν τις χαρακτήρισαν ουσιαστικές. Ποιος μπορεί να ξεχωρίσει όμως τα ουσιαστικά από τα ανούσια; Η ιστορία είναι μια χαοτική διεργασία, που το πέταγμα μιας πεταλούδας μπορεί να προκαλέσει καταιγίδα στο Τόκιο.
Μια σειρά τέτοιων λεπτομερειών της ιστορίας συνέλεξε ο δημοσιογράφος Δημήτρης Καμπουράκης στο τελευταίο του βιβλίο «Μια σταγόνα ιστορίας» (εκδόσεις Πατάκη). Είναι 123 αυτοτελείς ιστορίες γραμμένες με το γνωστό χιούμορ του συγγραφέα, χωρισμένες σε τέσσερα μεγάλα κεφάλαια: «Η βία είναι η μαμή της ιστορίας», «Φονιάδες και παράφρονες στο τιμόνι της ιστορίας», Κάτι κυρίες της ιστορίας πολύ χαριτωμένες», «Ελλάς, το (ιστορικό) μεγαλείο σου», «Σκόρπιες σταγόνες στον ωκεανό μιας τρελλής ιστορίας», «Δε μας τα έμαθες όλα για το 1821, κυρά δασκάλα».
Το βιβλίο διαβάζεται (καλύτερα: ρουφιέται) σε μια μέρα. Αξίζει όμως περισσότερο αν με κάθε κεφάλαιο αναλογιστούμε τι μάθαμε στο σχολείο και πόσα μας διαφεύγουν. Για να διαπιστώσουμε τελικά ότι η ιστορία δεν είναι και τόσο πληκτική επιστήμη…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 8.2.2003
