Η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων πρέπει επιτέλους να σοβαρευτεί. Το αγαθό της πληροφόρησης για τα πεπραγμένα των δημόσιων λειτουργών ή υπηρεσιών είναι κατά πολύ υπέρτερο του αγαθού της ιδιωτικής ζωής
Προ ημερών, το υπουργείο Εθνικής Άμυνας ανακοίνωσε ότι ύστερα από έρευνες ανακάλυψε πως 47 κατηγορούνται ότι ξέφυγαν τη στράτευση με παράνομες ή έστω παράτυπες διαδικασίες. Άνευ λόγου γνώσεως, μπορώ να πω ότι η είδηση είναι μαϊμού. Δεν διασταυρώνεται από πουθενά, επειδή η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων (ΑΠΠΔ) απαγόρευσε τη δημοσιοποίηση των ονομάτων τους. Άρα οποιοσδήποτε καλοθελητής μπορεί να πει ότι είναι πέντε οι παραβάτες της στρατιωτικής νομοθεσίας κι εμφανίζεται ο αριθμός 47, για να πάρει τα δημόσια εύσημα το ΓΕΕΘΑ, ή ότι είναι εκατό και κρύβουν τους άλλους πενήντα τρεις. Κανείς δεν θα το μάθει ποτέ.
Η ίδια απαγόρευση ισχύει και στην Ελληνική Αστυνομία, η οποία δεν γνωστοποιεί πλέον ποιους συλλαμβάνει, διότι η ανακοίνωση θεωρείται παραβίαση ιδιωτικού χώρου! Έτσι, κάθε Αστυνομική Διεύθυνση μπορεί ανέλεγκτα να προχωράει σε ανακοινώσεις για συλλήψεις εκατοντάδων -ή γιατί όχι;- χιλιάδων παρανόμων καθημερινά, δίνοντας μόνο τα αρχικά του ονόματός των. Δεν μπορούν να ελεγχθούν από πουθενά διότι η χωροφυλακή (όπως εξελίχθηκε) προσωπικών δεδομένων απαγορεύει στους δημοσιογράφους να κάνουν τη δουλειά τους.
Φυσικά, σε μια χώρα με παράδοση ανελευθερίας ένα νέο όργανο ανελεύθερα θα βουλεύεται. Η ΑΠΠΔ, όμως, υπερβαίνει κατά πολύ τα εσκαμμένα. Μεταφέρει στη σφαίρα του ιδιωτικού ένα ολόκληρο κομμάτι της δημόσιας ζωής. Δεν είναι ιδιωτική υπόθεση μια σύλληψη ενός παραβάτη κάποιου νόμου. Την πραγματοποιούν δημόσια όργανα και οφείλουν οι πολίτες να γνωρίζουν τι στην ευχή κάνουν αυτά τα όργανα, τα οποία αυτός πληρώνει.
Πολλοί, για να δικαιολογήσουν τις απαγορεύσεις της Αρχής, φέρνουν το εξής απλοϊκό και πολυσυζητημένο παράδειγμα: Τι γίνεται όταν συλλαμβάνεται κάποιος, δημοσιοποιείται το όνομά του, αλλά όταν αθωωθεί δεν δημοσιεύεται τίποτε; Αυτό πραγματικά είναι μια από τις παθογένειες των ΜΜΕ, αλλά είναι πρόβλημα δεοντολογίας. Δεν είναι θέμα το οποίο λύνει μια ανεξάρτητη αρχή.
Τελευταίο κατόρθωμα της Ανεξάρτητης Αρχής Προσωπικών Δεδομένων είναι η απόφαση για επιβολή προστίμου 5.000 ευρώ στην Ένωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ), επειδή δημοσιοποίησε τα στοιχεία των εργαζόμενων δημοσιογράφων στο Δημόσιο, δηλαδή των δημοσιογράφων που πληρώνει ο ελληνικός λαός.
Το σκεπτικό της απόφασης έχει ενδιαφέρον γιατί, κατά πώς μας λέει η ΑΠΠΔ, όλοι (υπουργός Επικρατείας, ΕΣΗΕΑ) μπορούν να γνωρίζουν ποιοι δουλεύουν στο Δημόσιο, πλην εκείνων που τους πληρώνουν, δηλαδή του ελληνικού λαού.
Το δεύτερο συμπέρασμα που προκύπτει από αυτή την υπόθεση είναι πιο απελπιστικό. Όποια αρχή (ανεξάρτητη ή μη) προκάνει, ρίχνει κι έναν περιορισμό στην ενημέρωση των πολιτών. Τα πάντα σε αυτήν τη χώρα θεωρούνται υπέρτερα της ελευθερίας αγαθά. Ακόμη και οι συμβάσεις που κάποιοι υπογράφουν με το Δημόσιο.
Η προστασία των προσωπικών δεδομένων είναι το «καινούριο κοσκινάκι» της ελληνικής κοινωνίας. Δεν ξέρουμε πού να το κρεμάσουμε, με αποτέλεσμα να το κρεμάμε παντού. Η Αρχή Προστασίας πρέπει να σοβαρευτεί, γιατί έχει πολύ σοβαρή δουλειά να κάνει. Το αγαθό της πληροφόρησης για τα πεπραγμένα των δημόσιων λειτουργών ή υπηρεσιών είναι κατά πολύ υπέρτερο του αγαθού της ιδιωτικής ζωής. Οποιοσδήποτε υπογράφει σύμβαση με το Δημόσιο, στην ουσία, υπογράφει σύμβαση με όλους τους φορολογούμενους. Κι αυτοί, αν μη τι άλλο, δικαιούνται να ξέρουν το όνομά του…
ΥΓ.1: Είναι εκπληκτικό, αλλά στο σκεπτικό της Αρχής για την επιβολή προστίμου στην ΕΣΗΕΑ υιοθετούνται όλα τα παραπολιτικά κουτσομπολιά που είδαν τον περασμένο καιρό το φως της δημοσιότητας.
ΥΓ.2: Αν δεν δημοσιοποιούνταν οι κατάλογοι, θα μάθαινε ποτέ ο ελληνικός λαός ότι υφίσταται κάποια «Διεύθυνση Γεωργικών Εφαρμογών», η οποία μάλιστα απασχολεί 45 δημοσιογράφους;
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 26.4.2005
