Είχα την εντύπωση πως το αντιδικτατορικό σύνθημα «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» προέτασσε το ψωμί και άφηνε έσχατη την ελευθερία για να σχηματίσει ρίμα.
Είχα την εντύπωση πως το αντιδικτατορικό σύνθημα «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» προέτασσε το ψωμί και άφηνε έσχατη την ελευθερία για να σχηματίσει ρίμα. Τι στην ευχή! Επί χούντας ένα κομμάτι ψωμί όλοι είχαν. Η Παιδεία παρά τις εθνικοχριστιανικές αγκυλώσεις της κουτσολειτουργούσε. Αυτό που έλλειπε ήταν η ελευθερία. Η ελληνική δικτατορία μπορεί να μην ήταν τόσο στυγνή όσο τα καθεστώτα της Λατινικής Αμερικής ή του Φράνκο, αλλά ήταν ένα ανελεύθερο δικτατορικό καθεστώς.
Τελικά, η ιεράρχηση επί δικτατορίας δεν ήταν τυχαία. Όπως γράφει ένας της γενιάς του Πολυτεχνείου, ο γνωστός δημοσιογράφος και κριτικός Δημήτρης Δανίκας, «καλή είναι η επέτειος (Σ.Σ. της 21ης Απριλίου) για τους ιστορικούς, αλλά καλύτερα θα ήταν αν η δημοκρατία επαληθευόταν στην πράξη για τους πολλούς. Ελευθερία χωρίς Παιδεία, Υγεία, Εργασία, μοιάζει με παλάτι πάνω στο κύμα, μουχλιασμένο από την υγρασία!» («Παλάτια», «Τα Νέα» 21.4.2005)
Αυτή είναι η αντίληψη της Αριστεράς, αντίληψη την οποία χρόνια διακονεί ο καλός συνάδελφος και δυστυχώς είναι κοινός τόπος στη χώρα. Η ελευθερία έρχεται πάντα τελευταία στο σύστημα αξιών της Αριστεράς, κάτι που καταλάβαμε από τη στήριξη που έδωσε αυτός ο χώρος στα δικτατορικά (και πιο στυγνά από τη δική μας χούντα) κομμουνιστικά καθεστώτα…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 22.4.2005
