Ακούγεται τραγικό ότι μετά από μια τέτοια καταστροφή τα χρηματιστήρια της περιοχής ανεβαίνουν, αλλά η πραγματική τραγωδία θα ήταν αν έπεφταν. Κακά τα ψέματα! Η καταστροφή είναι ένα πράγμα. Η επούλωση των πληγών είναι το δεύτερο. Και για αυτό χρειάζονται κεφάλαια, πέρα από την βοήθεια που πρέπει πιο απλόχερα να δώσει η Δύση.
Στην Ελλάδα η άρχουσα τάξη των γνωμηγητόρων συνηθίζει να θρηνεί πολύ τους νεκρούς και να ξεχνά τους ζωντανούς. Ειδικά αν οι πρώτοι είναι «θύματα του καπιταλισμού». Αλλά ακόμη κι αν δεν έχουν πέσει θύματα του «επάρατου» μπορούμε κάλλιστα να εφεύρουμε κάποια σχέση. Όπως έγινε και στην περίπτωση με το τσουνάμι. Μπορεί οι σεισμοί να μην οφείλονται στον καπιταλισμό, αλλά σίγουρα μπορούμε να του φορτώσουμε τις συνέπειες του. Το γεγονός π.χ. ότι ο Ινδικός Ωκεανός δεν έχει σύστημα έγκαιρης προειδοποίησης το φορτώνουν στον «επάρατο». Για το γεγονός όμως ότι μόνο οι καπιταλιστικές χώρες (π.χ. ΗΠΑ, Ιαπωνία, Αυστραλία) έχουν αυτό το σύστημα, ενώ οι μέχρι προχθές ημισοσιαλιστικές (όπως είναι η Ινδία) δεν έχουν τα λεφτά να το πληρώσουν δεν κάνουμε κουβέντα.
Μετά το σοκ λοιπόν των 100.000 νεκρών πρέπει να σκεφτούμε και τα εκατομμύρια των ζωντανών στην περιοχή, καθένας από τους οποίους βρέθηκε ξαφνικά σε μια άλλη χώρα. Ότι λίγο είχε χτίσει, το πήρε το κύμα. Μέσα στα συντρίμμια εκτός από νεκρούς υπάρχουν και οι κόποι μιας ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων. Μικροεπιχειρηματίες που δραστηριοποιούνταν είτε έχοντας ταξί, είτε λεωφορείο, είτε μαγαζάκι που πουλούσε σουβενίρ, κάποιοι που με την βάρκα τους έκαναν εκδρομές, κάποιοι που είχαν πάγκους να πουλούν προϊόντα της περιοχής. Υπάρχουν κι άλλοι που χρειάζονται κάποια προοπτική: εργαζόμενοι που δούλευαν σε ξενοδοχεία που καταστράφηκαν. Ακόμη και οι δημόσιοι υπάλληλοι των περιοχών αυτών μπορεί να περίμεναν αυξήσεις που φέτος σίγουρα δεν θα πάρουν.
Η «οικονομία της φιλανθρωπίας» -για την οποία ορθώς γκρινιάζει ολόκληρη η Αριστερά και όχι μόνο (πρέπει οι δυτικές χώρες να βάλουν πιο βαθιά το χέρι στη τσέπη)- δεν μπορεί να ορθοποδήσει αυτές τις χώρες. Το πολύ-πολύ να επουλώσει τις πρώτες πληγές, θα δώσει ένα κομμάτι ψωμί στους πεινασμένους, μερικά φάρμακα στους άρρωστους. Μακροχρόνια, μόνο η εισροή ξένων κεφαλαίων μπορεί να δημιουργήσει τις αναγκαίες υποδομές για να ανθίσει η οικονομία. Ας μην ξεχνάμε ότι σ’ αυτές τις χώρες το 5-75% των εισοδημάτων των ανθρώπων εξαρτώνται από τον τουρισμό και ο τουρισμός για να ανθίσει θέλει υποδομές (ξενοδοχεία κ.λ.π.) δηλαδή κεφάλαια.
Φαντάζει λοιπόν τραγικό το γεγονός ότι ανεβαίνουν τα χρηματιστήρια της Νοτιοανατολικής Ασίας. Αν το καλοσκεφτούμε όμως μπορεί να είναι ελπιδοφόρο. Ακούγεται κυνικό ότι η καταστροφή δημιούργησε επενδυτικές ευκαιρίες, αλλά θα ήταν μακροχρόνια καταστροφικό αν οι επενδυτές αδιαφορούσαν. Τότε σίγουρα η μακροχρόνια φτώχεια θα ακολουθούσε τον πόνο και την οδύνη. Τώρα υπάρχει η ελπίδα ότι μέσα στα ερείπια μετά το θρήνο, μπορεί να ανθίσει η προκοπή…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 31.12.2004
