Φυσικό κι επόμενο ήταν να διαταραχθεί η ομαλή κοινωνική και οικονομική ζωή από την κακοκαιρία σε μια χώρα που δεν είναι συνηθισμένη σε κακοκαιρίες.
Ο ρεπόρτερ καθόταν υπερήφανος σε γέφυρα κάπου στην εθνική οδό και ενώ ο χιονιάς τού μαστίγωνε το πρόσωπο δήλωνε πως η μοναδική οδική αρτηρία της χώρας ήταν ανοιχτή. Κάτω του δεν κουνιόταν φύλλο. Ούτε φώτα ούτε αυτοκίνητα εθεάθησαν καθ’ όλη τη διάρκεια των ανταποκρίσεων από τους ηρωικούς δημοσιογράφους σε όλα τα μέτωπα της ΠΑΘΕ. Η εθνική οδός ήταν ανοιχτή μόνο που δεν τη χρησιμοποιούσε κανείς. Υπήρχε απαγόρευση κυκλοφορίας για τα φορτηγά και φυσικά κανείς με Ιδιωτικής Χρήσης αυτοκίνητο δεν ήταν τόσο τρελός να βγει μ’ αυτό το χιονιά στην ΠΑΘΕ.
Φυσικό κι επόμενο ήταν να διαταραχθεί η ομαλή κοινωνική και οικονομική ζωή από την κακοκαιρία σε μια χώρα που δεν είναι συνηθισμένη σε κακοκαιρίες. Εδώ διαταράσσεται σε χώρες που έχουν κάθε χρόνο τέτοια καιρικά φαινόμενα, όλα θα έβαιναν ομαλά σε μια χώρα όπως η Ελλάδα; Το πρόβλημα δεν είναι οι διαταραχές στην οικονομική και κοινωνική ζωή του τόπου. Το πρόβλημα έγκειται στην πολιτική διαταραχή. Με τα κανάλια (και όχι το ΠΑΣΟΚ) να χτυπούν τα τύμπανα του πολέμου, η κυβέρνηση αποδύθηκε σε έναν αγώνα να αποδείξει ότι δεν τρέχει τίποτε, ότι όλα λειτουργούσαν σαν να έλαμπε ο ήλιος τις προηγούμενες μέρες. Από μια άποψη, έπρεπε να το κάνει, διότι στον προπέρσινο χιονιά σήκωσε τόσο τον πήχυ ώστε φέτος δεν πάλευε πλέον να αντιμετωπίσει τα καιρικά φαινόμενα αλλά τις δηλώσεις του Φεβρουαρίου του 2004, όπως κι εκείνες που ατυχώς έγιναν προ του κύματος κακοκαιρίας.
Και αυτή τη φορά ο κρατικός μηχανισμός λειτούργησε. Ικανοποιητικά, αλλά όχι τέλεια. Κάποια πράγματα πήγαν καλά και κάποια άσχημα. Το ζήτημα είναι κάθε φορά που αντιμετωπίζονται τέτοια φαινόμενα να σωρεύεται η γνώση. Να κρατιούνται οι διαδικασίες που πήγαν καλά και να διορθώνονται εκείνα που δεν λειτούργησαν. Μες σε καπνούς και σε βρισιές όμως αυτή η γνώση χάνεται. Μένει μόνο η αίσθηση πως η χώρα καταστρέφεται…
Ξέφυγε μια νταλίκα από τα μπλόκα της Τροχαίας κι έκλεισαν τα Τέμπη! Κακώς! Αλλά πάλι, η εθνική οδός κλείνει και εν αιθρία. Το ζήσαμε πολλάκις στο παρελθόν με αφορμή κάποια ατυχήματα. Δεκάωρα έχουν φάει οι οδηγοί περιμένοντας να καθαρίσει ο δρόμος. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις γιατί δεν γίνεται ο προχθεσινός σαματάς περί «κλειστής ΠΑΘΕ»; Γιατί δεν οδύρονται οι ομιλούσες κεφαλές των καναλιών; Γιατί προχθές μπήκε ένα επικοινωνιακό στοίχημα μεταξύ καναλιών και κυβέρνησης. Μόλις ανακοίνωσε κακοκαιρία η Εθνική Μετεωρολογική Υπηρεσία η κυβέρνηση στοιχημάτισε ότι η εθνική οδός θα μείνει ανοιχτή και τα κανάλια πως θα κλείσει. Και στο τέλος, βέβαια, όλοι κέρδισαν. Η εθνική οδός ήταν μεν ανοιχτή, αλλά ταυτοχρόνως ήταν και άχρηστη. Δεν κυκλοφορούσε τίποτε.
Αυτό που πρέπει να μας προβληματίσει δεν είναι γιατί ξέφυγε μια νταλίκα μες στη χιονοθύελλα, αλλά γιατί κυκλοφορούν έξι χιλιάδες από δαύτες βρέξει-χιονίσει. Πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί ότι όλες οι εμπορευματικές μεταφορές της χώρας γίνονται από μία και μόνη οδό, η οποία φυσικά θα κλείνει σε ακραίες καταστάσεις με σοβαρό κόστος για την εθνική οικονομία.
Βέβαια, αυτός ο προβληματισμός δεν χωράει στα βραχυμνήμονα παραθύρια των καναλιών, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να γίνει στοίχημα αυτής της κοινωνίας. Ο μακροπρόθεσμος στόχος δεν είναι το έτσι κι αλλιώς ουτοπικό «να μην κλείσει έστω για μία ώρα η εθνική οδός», αλλά να αλλάξει όλο το μοντέλο των εμπορευματικών μεταφορών στη χώρα.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 27.1.2006
