Μέχρι η Ευρώπη να αποδείξει ότι υποστηρίζει κάτι θετικό και συνεκτικό η διαρκής αντίθεση στις ΗΠΑ θα εκλαμβάνεται ως κυνικός πολιτικός υπολογισμός.
Το ΝΑΤΟ φτιάχτηκε για να κρατήσει τη Ρωσία έξω, τις ΗΠΑ μέσα και τη Γερμανία κάτω… Ανώνυμος (Περισσότερες ρήσεις στο βιβλίο «Είπαν», εκδόσεις Καστανιώτη)
«Η Ευρώπη είναι περίεργο πράγμα», γράφει ο αρχισυντάκτης του Economist Ρόμπερτ Λέιν Γκριν. «Ούτε κράτος, ούτε διεθνής οργανισμός. Τα υπερεθνικοί της όργανα συμπεριλαμβάνουν ένα εκλεγμένο κοινοβούλιο, μία Επιτροπή (βασικά εκτελεστική, αλλά παράγει και νέα νομοθεσία) κι ένα Ανώτατο Δικαστήριο. Αυτά μαζί με τα κράτη μέλη που αντιπροσωπεύονται σε ένα σώμα που ονομάζεται Συμβούλιο Υπουργών. Το τελευταίο περνά πολλά νομοθετικά μέτρα τα οποία δεσμεύουν όλα τα κράτη μέλη. Η Ε.Ε. παλεύει να αποκτήσει κοινή εξωτερική πολιτική. Έχει σημαία, ύμνο, νόμισμα, υπηκοότητα (μαζί με την εθνική υπηκοότητα και μια ημιπρωτεύουσα που είναι οι Βρυξέλλες…» Το πρόβλημα για τον αρθρογράφο είναι ότι «κανείς δεν ξέρει πως δένονται όλα αυτά τα κομμάτια μαζί.»
Η Ευρώπη σήμερα, συνεχίζει ο αρθρογράφος «έχει βραδυκίνητη οικονομία, θεσμική σύγχυση, απομακρυσμένες εκ του λαού ελίτ και ξενοφοβικά κόμματα (πολλά απ’ αυτά σιχαίνονται και την Ε.Ε.). τα τελευταία επέτυχαν υψηλά ποσοστά στην Αυστρία, Γαλλία, Δανία, Σουηδία και Ολλανδία. Για να εκτονώσει αυτή τη διογκούμενη απειλή, χωρίς να κοιτάξει την ασθένεια της, η πολιτική ελίτ της Ευρώπης αντιστρέφει το ερώτημα, από το «τι πάει στραβά με την Ευρώπη;» στο «τι πάει στραβά με τις ΗΠΑ;». Πέρα από το Ιράκ η Ε.Ε. σήκωσε το δάκτυλό της αναβάλλοντας κάθε μεταρρύθμιση στο παγκόσμιο εμπόριο για να μη πειραχτεί το σύστημα των αγροτικών επιδοτήσεων στην Ευρώπη τα επόμενα χρόνια. Τέλος οι Ευρωπαίοι χρησιμοποίησαν τη διαμάχη για το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο ως ρόπαλο κατά των ΗΠΑ, τις οποίες κατηγορούν ότι δεν σέβονται τους διεθνείς θεσμούς…»
Για να πει και του … «στραβού το δίκιο», ο Βρετανός αρθρογράφος χρίζει την Ευρώπη «αξιωματική αντιπολίτευση στην πλανηταρχία των ΗΠΑ»! «Η ευρωπαϊκή κριτική των αμερικανικών πολιτικών δεν είναι κατ’ ανάγκη άσχημο πράγμα. Καμιά χώρα δεν είναι παντελώς ηθική και η Ευρώπη λειτουργεί ως χρήσιμη αξιωματική αντιπολίτευση, μετριάζοντας κάποιες ακραίες αμερικανικές παρορμήσεις. Αλλά η αντιπολίτευση πρέπει να κάνει περισσότερα από το να κρίνει απλώς. Πρέπει να παρουσιάσει εναλλακτική λύση. Ποια εναλλακτική λύση έχουν οι Ευρωπαίοι στο πρόβλημα ασφαλείας του κόσμου; Την πολυμερή προσέγγιση στα θέματα εξωτερικής πολιτικής; Αυτό είναι μέσον όχι σκοπός…
«Μέχρι η Ευρώπη να αποδείξει ότι υποστηρίζει κάτι θετικό και συνεκτικό η διαρκής αντίθεση στις ΗΠΑ θα εκλαμβάνεται ως κυνικός πολιτικός υπολογισμός.»
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 2.2.2003
