Η χώρα διά των Κ. Καραμανλή και Γ. Παπανδρέου έχασε μια μεγάλη ευκαιρία. Την πολιτική και ιδεολογική ανανέωση του πολιτικού της σκηνικού.
Tο 1996 έγινε στο ΠΑΣΟΚ μια άλλη σύγκρουση για την ηγεσία. Είχε ως έπαθλο την εξουσία, αλλά υπήρχαν και δύο διαφορετικές πολιτικές προτάσεις. Αντιπαρατέθηκε η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία με το ΠΑΣΟΚ της «3ης Σεπτέμβρη». Σήμερα στο διακύβευμα στη μάχη κορυφής είναι ένα: ποιος μπορεί να κερδίσει εκλογές.
Το τελευταίο αποτελεί αναγκαία, αλλά όχι επαρκή συνθήκη για να βγει το ΠΑΣΟΚ από την κρίση. Κι αυτό δεν είναι θεωρία – βασίζεται στην εμπειρία. Στην ιστορία της Νέας Δημοκρατίας.
Τι είχαμε τα τελευταία χρόνια στη Ν.Δ.; Διαδοχικές αλλαγές αρχηγών, όχι όμως με βάση κάποιες ιδεολογικοπολιτικές προτάσεις, αλλά ως δοκιμές για την κατάκτηση της κυβέρνησης. Στα συνέδριά της δεν υπήρξε καμιά ιδεολογική ζύμωση για τα προβλήματα του τόπου, εξ ου και η ένδεια συνεκτικών πολιτικών στη νυν διακυβέρνηση. Κινητήριος μοχλός των εξελίξεων ήταν η δίψα των μηχανισμών για τη διαχείριση του κράτους, και τις απολαβές που αυτή έχει.
Το ΠΑΣΟΚ μπαίνει σε διαδικασία αλλαγής ηγεσίας. Λογικό και θεμιτό ύστερα από μια τόσο μεγάλη ήττα. Οι όροι όμως της διαμάχης δεν προοιωνίζονται γόνιμοι. Δεν θα αντιπαρατεθούν πολιτικές προτάσεις, αλλά τακτικές κατάκτησης της εξουσίας. Και οι κομματικοί μηχανισμοί έχουν τη δική τους διακριτή λογική. Φτάνουν εκλέξουν ακόμη και ιδεολογικούς αντιπάλους προκειμένου να διατηρήσουν τη νομή της κρατικής εξουσίας ή να έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες κατάκτησής της. Αυτό δεν έγινε μόνο το 1996 με την εκλογή του κ. Κώστα Σημίτη. Εγινε και το 1985 με την εκλογή του κ. Κώστα Μητσοτάκη. Τότε η Νέα Δημοκρατία ύστερα από μια δεύτερη ήττα προτίμησε το «ξένο σώμα» επειδή «μπορούσε να κερδίσει τον Ανδρέα». Κατά τον ίδιο τρόπο σήμερα το ΠΑΣΟΚ θα εκλέξει κάποιον που μοιάζει στον κ. Κώστα Καραμανλή, προκειμένου να έχει ελπίδες κατάκτησης της εξουσίας.
Η χώρα διά των Κ. Καραμανλή και Γ. Παπανδρέου έχασε μια μεγάλη ευκαιρία. Την πολιτική και ιδεολογική ανανέωση του πολιτικού της σκηνικού. Ο πρώτος αναλώθηκε στην επικοινωνιακή διαχείριση του βραχυπρόθεσμου, ο δεύτερος χάθηκε σε φλου οράματα του μακροπρόθεσμου. Οταν ξανακατέβαινε στη γη προσγειωνόταν στο χθες, αντί να διαχειριστεί το σήμερα.
Δεν γνωρίζουμε αν η φασαρία στο ΠΑΣΟΚ θα τραβήξει σε μάκρος, αλλά η κρίση έχει βάθος. Οπως ακριβώς στη Νέα Δημοκρατία. Και όσοι νομίζουν ότι το κυβερνών κόμμα δεν βρίσκεται σε κρίση, ας κοιτάξουν τα γεγονότα. Είναι πολύ ξεροκέφαλα για να καλύπτονται εσαεί από επιφάσεις μεταρρυθμίσεων.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 18.9.2007
