Η στρατιά των συνδικαλιστών είναι μέρος μόνο του κρατικοδίαιτου μηχανισμού που έχει στήσει το ΠΑΣΟΚ όλα αυτά τα χρόνια που κυβερνά.
Ο νομός Κοζάνης είναι το ενεργειακό κέντρο της Ελλάδος. Χιλιάδες άτομα εργάζονται στις μονάδες και τα ορυχεία της ΔΕΗ κάτω από αντίξοες συνθήκες και, παρά τα θρυλούμενα, οι αμοιβές τους δεν είναι καθόλου υψηλές. Αν επισκεφθεί όμως κάποιος τις καφετέριες της περιοχής θα διαπιστώσει πως έχουν 475 μόνιμους θαμώνες. Είναι συνδικαλιστές της ΔΕΗ, αργόσχολοι και αδρά αμειβόμενοι. Χάρη σε ένα νομοσχέδιο που είχε περάσει ο τότε υπουργός Εργασίας και νυν πρόεδρος της Βουλής κ. Απόστολος Κακλαμάνης -τις πρώτες «ένδοξες σοσιαλιστικές μέρες» του ΠΑΣΟΚ- χιλιάδες εργαζόμενοι του Δημοσίου και των ΔΕΚΟ περνούν ζωή χαρισάμενη, χτίζουν πολιτικές καριέρες εξόδοις των φορολογουμένων. (Αν αποτύχουν στο τελευταίο, τους δίδεται και κάποια άδεια για ΠΡΟ-ΠΟ. Ας ψάξουν οι αρμόδιοι στο νομό Κοζάνης. Έχει ενδιαφέρον).
Αυτή η στρατιά των συνδικαλιστών είναι μέρος μόνο του κρατικοδίαιτου μηχανισμού που έχει στήσει το ΠΑΣΟΚ όλα αυτά τα χρόνια που κυβερνά. Υπάρχουν σύμβουλοι, παρασύμβουλοι, πρόεδροι, παραπρόεδροι, ένας ολόκληρος στρατός που είναι η δύναμη και η αχίλλειος πτέρνα του κυβερνώντος κόμματος. Από τη μια υπάρχει ένας συμπαγής κομματικός μηχανισμός, εκπαιδευμένος στις πολιτικές διαδικασίες, ο οποίος έχει κάθε συμφέρον να μη χάσει το κόμμα του κι αποτελεί την αιχμή το δόρατος σε κάθε εκλογική αναμέτρηση. Είναι οι άνθρωποι που θα φροντίσουν όλες τις λεπτομέρειες των πολιτικών διαδικασιών ανά τόπο: από τις αφισοκολλήσεις μέχρι τις παρεμβάσεις στους μαζικούς χώρους.
Από την άλλη όμως, ο ίδιος μηχανισμός αποτελεί τη συντηρητική τροχοπέδη κάθε εκσυγχρονιστικού βήματος που επιβάλλεται να γίνει στο κομμάτι της ελληνικής πραγματικότητας το οποίο πονάει περισσότερο, στον δημόσιο τομέα. Αυτός ο μηχανισμός, έχοντας εντρυφήσει χρόνια στην αριστερή ρητορεία, έχει βαφτίσει κοινωνική πολιτική όλα τα προνόμιά του, απομυζά (διά χιλιάδων τρόπων) πόρους από την ελληνική οικονομία, συντηρεί και συντηρείται με ένα άτυπο συμβόλαιο που έχει με την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Στην ουσία «λαδώνεται» από τον κρατικό κορβανά για να εξασφαλίζει αφενός μια επίπλαστη κοινωνική ειρήνη κι αφετέρου να λειτουργεί ως τάγμα εφόδου σε κάθε εκλογική αναμέτρηση.
Το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ είναι απλό: Οι εκλογικές λεπτομέρειες για τις οποίες φροντίζει αυτός ο κρατικοδίαιτος μηχανισμός, δεν κερδίζουν από μόνες τους εκλογές. Το μέγιστο πρόβλημα του κυβερνώντος κόμματος είναι η ελληνική οικονομία, η οποία εξαιτίας του μεγέθους και των αγκυλώσεων του κράτους οδηγείται μαθηματικά σε αδιέξοδο. Το άλλο πρόβλημα είναι η καθημερινότητα του πολίτη, που είναι άμεση συνάρτηση των δυσλειτουργιών του κράτους. Αυτά τα αδιέξοδα δεν μπορεί να ξεπεράσει το ΠΑΣΟΚ ακριβώς επειδή οι αγκυλώσεις του κράτους παράγονται και συντηρούνται από τον κομματικό του μηχανισμό.
Το ΠΑΣΟΚ πήγε καλά στους τομείς που ανέτρεψε κατεστημένες αντιλήψεις, εκεί που συγκρούσθηκε με τον εαυτό του. Στην εξωτερική πολιτική έσβησε τα δυτικοφοβικά και τουρκοφαγικά σύνδρομα του ιδρυτή του. Στην τρομοκρατία ξέφυγε από τις αριστερίστικες αγκυλώσεις του. Και στις δύο περιπτώσεις είχε βραχυχρόνιο πολιτικό κόστος και μακροπρόθεσμο όφελος. Αυτό το κόστος φοβήθηκε και δεν προχώρησε στις αναγκαίες τομές στον δημόσιο τομέα. Μόνο που αυτό το κόστος σωρεύτηκε σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Και το ΠΑΣΟΚ θα το πληρώσει στις επόμενες εκλογές με τόκο…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 29.12.2002
