Η νεοφιλελεύθερη άποψη για τους «Mεγάλους ή Mικρούς Aδελφούς».
Έχουν γραφτεί πολλά για τις νομοθετικές παρεμβάσεις που αφορούν την προστασία των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα. Ο διάλογος επικεντρώνεται κυρίως στο βάθος αυτής της προστασίας τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν κατά «Μεγάλων (ή Μικρών) Αδελφών», κατά πόσο το κράτος οφείλει να προστατεύει την ιδιωτική ζωή των πολιτών ακόμη κι αν οι ίδιοι δεν ζητούν την προστασία. Μία πτυχή όμως που μέχρι σήμερα περνά απαρατήρητη είναι το οικονομικό κόστος αυτής της κρατικής παρέμβασης. Αφανές στις περισσότερες των περιπτώσεων, το κόστος υπάρχει· τεκμαρτό ή μη. Ένα μέρος αυτού του κόστους εξετάσει ο Peter J. Wallison, πρώην σύμβουλος του προέδρου των ΗΠΑ Ronald Reagan και ειδικά σε ότι αφορά την πρόταση για ένα νέο δρακόντειο νόμο στις ΗΠΑ που κάνει εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση την συλλογή οικονομικών στοιχείων εκ μέρους των τραπεζών όταν πρόκειται να δανειοδοτήσουν πολίτες. «Αν οι νόμοι αλλάξουν», γράφει στην εφημερίδα New York Times, «για να απαγορεύσουν την διάχυση οικονομικών πληροφοριών των δανειοληπτών, τα οικονομικά ιδρύματα δεν θα είναι σε θέση να ξεχωρίσουν τα υψηλού ρίσκου δάνεια και τα χαμηλού ρίσκου, ακόμη και μεταξύ των ανθρώπων που δεν θέτουν οι ίδιοι περιορισμούς στο πως θα χρησιμοποιηθούν οι πληροφορίες που παρέχουν.
Αν ένας εξαιρετικά μεγάλος αριθμός ατόμων δεν δώσει άδεια για την χρησιμοποίηση της οικονομικής του ιστορίας είτε συνειδητά είτε επειδή θα αδιαφορήσουν να στείλουν το σχετικό έντυπο, ολόκληρη ν βάση των οικονομικών δεδομένων που κρατούν οι τράπεζες θα αχρηστευτεί… Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, οι άνθρωποι που είναι τακτικοί στην πληρωμή των λογαριασμών τους θα έχουν μικρότερη πρόσβαση στα δάνεια και μεγαλύτερο κόστος, ενώ εκείνοι που δεν είναι καλοπληρωτές θα αποφύγουν τις συνέπειες των πράξεών τους…»
Το σχέδιο νόμου προβλέπει επίσης απαγόρευση της ανταλλαγής πληροφοριών των οικονομικών ιδρυμάτων για συγκεκριμένους πελάτες. Και σ΄ αυτό διαφωνεί ο Peter J. Wallison με όρους εύρυθμης λειτουργίας της αγοράς: «Αφού οι καταναλωτές θα πρέπει κάθε φορά που θέλουν να πάρουν κάποιο δάνειο να πάνε μια μεγάλη ποσότητα πληροφοριών στην τράπεζα, τότε θα έχουν ένα ισχυρό κίνητρο να παραμείνουν με στον ίδιο δανειστή για όλα τα μελλοντικά δάνειά τους. Αυτό σημαίνει ότι θα μειωθεί ο ανταγωνισμός μεταξύ των οικονομικών ιδρυμάτων…»
Ο πρώην σύμβουλος του Reagan πιστεύει ότι οι νομοθέτες υποκινούνται από τις δημοσκοπήσεις που δείχνουν εξαιρετική ευαισθησία των πολιτών σε θέματα ιδιωτικής ζωής, αλλά θεωρεί πως ο μόνος κίνδυνος προέρχεται από το κράτος κι όχι από ιδιωτικές εταιρίες. Οι τελευταίες μπορεί να κακοδιαχειριστούν τα στοιχεία που συνέλεξαν, «αλλά η κακοδιαχείριση αυτή δεν είναι της ίδιας τάξης με την κρατική κατασκοπεία της ιδιωτικής ζωής των ατόμων».
«Η νομοθεσία που έφτασε στο κογκρέσο και στα νομοθετικά σώματα διάφορων Πολιτειών», γράφει,»πάει πολύ μακρύτερα απ’ ότι χρειάζεται για να προστατευθεί το άτομο από την επιβλαβή χρήση των προσωπικών οικονομικών πληροφοριών. Με λίγα λόγια οι νομοθέτες που τώρα ψηφίζουν νομοθετήματα για την προστασία της ιδιωτικής ζωής πρέπει να ακολουθήσουν την πρώτη εντολή του Ιπποκράτη “Πρώτα απ’ όλα δεν πρέπει να βλάψετε τον ασθενή.”»
Δημοσιεύτηκε στο ένθετο «New Millennium» της εφημερίδας «Tύπος της Kυριακής» στις 29.7.2001