Τέσσερα χρόνια μετά οι διώξεις με βάση την εθνοτική ταυτότητα δεν έχουν σταματήσει στο Κόσοβο. Μόνο που τώρα θύματα είναι οι λίγοι Σέρβοι που έμειναν στις εστίες τους, καθώς και οι μειονοτικές ομάδες Βοσνιομουσουλμάνων, των Γκοράνι, των Ρομά, των Ασκάλι και των Αιγκυπτιάνι.
Πόλεμος είναι η ελπίδα πως θα καλυτερέψουν τα πράγματα. Μετά η προσδοκία πως θα γίνουν χειρότερα για τον άλλο. Αργότερα η ικανοποίηση πως και ο άλλος δεν είναι καλύτερα και τέλος η έκπληξη πως και οι δύο είναι για κλάματα. Καρλ Κράους (Αυστριακός συγγραφέας) (Περισσότερες ρήσεις στο βιβλίο «Είπαν», εκδόσεις Καστανιώτη)
Τέσσερα χρόνια πριν η διεθνής κοινότητα αποφάσισε να επέμβει στο Κόσοβο για να σταματήσει τους απηνείς διωγμούς που υφίστατο η αλβανική πλειονότητα του πληθυσμού, από τους Σέρβους παραστρατιωτικούς που λειτουργούσαν για λογαριασμό του καθεστώτος Μιλόσεβιτς. Τέσσερα χρόνια μετά, μας υπενθυμίζει η «Διεθνής Αμνηστία», οι διώξεις με βάση την εθνοτική ταυτότητα δεν έχουν σταματήσει. Μόνο που τώρα θύματα είναι οι λίγοι Σέρβοι που έμειναν στις εστίες τους, καθώς και οι μειονοτικές ομάδες Βοσνιομουσουλμάνων, των Γκοράνι, των Ρομά, των Ασκάλι και των Αιγκυπτιάνι. «Την ώρα που συζητείται το μέλλον του Ιράκ, η διεθνής κοινότητα πρέπει να διδαχθεί τα μαθήματα του παρελθόντος και να διασφαλίσει τη λήψη μέτρων για να προστατευθούν τα ανθρώπινα δικαιώματα των ευπαθών ομάδων, καθώς και για να διασφαλισθεί, ευθύς εξ αρχής, ότι δεν θα υπάρξει καμία ατιμωρησία για τους δράστες καταπατήσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», γράφει στην έκθεσή της η οργάνωση.
Η έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας αναφέρει ότι τα μέλη των μειονοτικών κοινοτήτων δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση σε βασικά κοινωνικά και οικονομικά δικαιώματα, όπως η υγεία και η παιδεία. Φοβούνται. Σε επείγουσες περιπτώσεις, οι ασθενείς πρέπει να τηλεφωνήσουν στην KFOR ή να πάνε σε σημείο ελέγχου της διεθνούς δύναμης για να περιμένουν να τους συνοδεύσουν σε κάποιο νοσοκομείο.
«Η ασφάλεια είναι το κύριο πρόβλημα προκειμένου τα μειονοτικά παιδιά να ασκήσουν το δικαίωμά τους στην παιδεία», δήλωσε η Διεθνής Αμνηστία. Μέσα στους θύλακες υπάρχει μεγάλη δυσκολία να βρεθούν ικανοί δάσκαλοι. Για τα παιδιά που ζουν έξω από τους θύλακες, σχολείο συχνά σημαίνει ταξίδι χιλιομέτρων με συνοδεία της KFOR. Όπως πράττουν είκοσι παιδιά μιας μικρής σερβικής κοινότητας στην Πρίστινα…
Οι δύο νεαρές Σερβίδες της φωτογραφίας ζουν στο κέντρο του Πρίζεν με τη γιαγιά τους. Το σπίτι τους ήταν περικυκλωμένο από έναν φράχτη με αγκαθωτό σύρμα στην κορυφή, τον οποίο είχε στήσει η διεθνής στρατιωτική δύναμη Κοσσυφοπεδίου. Από τότε που κάποιος εισέβαλε στο σπίτι τους από τη στέγη, στρατιώτες της KFOR ζουν μαζί τους και κάνουν ακόμα και τα ψώνια τους για να τις προστατεύσουν από τυχόν επίθεση. «Ο καθημερινός εκφοβισμός που ανιμετωπίζουν οι μειονοτικές κοινότητες των Σέρβων, των Βοσνιομουσουλμάνων, των Γκοράνι, των Ρομά, των Ασκάλι και των Αιγκυπτιάνι στο Κοσσυφοπέδιο έχει περιορίσει την ελευθερία μετακίνησής τους. Ο φόβος τους να ταξιδέψουν έξω από τους θύλακες της εθνότητάς τους έχει συμβάλει στα αισθήματα φυλάκισης και αποκλεισμού», γράφει η Διεθνής Αμνηστία.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 4.5.2003
