Η 16η Ιουνίου του 2003 ήταν μια μεγάλη νίκη κατά του αριστερού συντηρητισμού. Κι αυτό το ξέρει καλά ο κ. Ραφαρέν γι’ αυτό μήνυσε στον κ. Καραμανλή ότι «η συντήρηση δεν είναι λύση».
Είναι σημαντική η επιστολή στήριξης που έστειλε ο Γάλλος πρωθυπουργός Ζαν Πιέρ Ραφαρέν στον αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας. Σημαντική όχι για ιστορικούς λόγους («Ελλάς- Γαλλία- Συμμαχία», σχέση Ζισκάρ Ντ’ Εστεν – Κωνσταντίνου Καραμανλή), αλλά για πολύ πρακτικούς. Η Γαλλία αντιμετωπίζει σε μεγακλίμακα τα ίδια δομικά προβλήματα με την Ελλάδα: εκτεταμένος δημόσιος τομέας, ιδεολογική κυριαρχία «μπουρδολογούσας» Αριστεράς, νεοσυντηρητισμός (που ξεπήδησε από τα άδυτα της απογοήτευσης διάφορων οραματιστών του σοσιαλιστικού παραδείσου), και άμεση ανάγκη ριζικών αλλαγών.
«Μοιραζόμαστε τις ίδιες ιδέες», έγραψε ο Γάλλος πρωθυπουργός στον κ. Κώστα Καραμανλή. «Επιθυμούμε την ενίσχυση του πνεύματος επιχειρηματικότητας, την καινοτομία, την διατήρηση ισχυρής βιομηχανίας και υπηρεσιών στην ήπειρό μας, χωρίς ωστόσο να αποποιούμαστε το στόχο για υψηλό επίπεδο κοινωνικής προστασίας και την απαραίτητη αλληλεγγύη μέσα και ανάμεσα στα ευρωπαϊκά έθνη. Για να πετύχουμε σε αυτό τον στόχο, οφείλουμε όλοι να εισάγουμε φιλόδοξες, ανθρωποκεντρικές και εύρωστες μεταρρυθμίσεις. Η συντήρηση δεν είναι λύση.»
Το κλειδί λοιπόν για την επιτυχία είναι «οι ανθρωποκεντρικές κι εύρωστες μεταρρυθμίσεις». Το κλειδί της αποτυχίας είναι η «συντήρηση.»
Ο κ. Ζαν Πιέρ Ραφαρέν τόλμησε στην Γαλλία το αδιανόητο. Ενάντια στην κρατικοδίαιτη Αριστερή ορθοδοξία ξεκίνησε μια μεγάλη επανάσταση. Τα μέτρα που πρότεινε θεωρήθηκαν πρόκληση για όλους τους φοροδίαιτους ταγούς της Αριστερής διανόησης. 1. Περιορισμός των δημόσιων υπαλλήλων με την πρόσληψη ενός στην θέση δύο που συνταξιοδοτούνται. 2. Εισαγωγή των «συμβασιούχων» στο Δημόσιο. 3. Μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος. 4. Αποκέντρωση των εκπαιδευτικών υπηρεσιών στην τοπική αυτοδιοίκηση. 5. Απαγόρευση θρησκευτικών συμβόλων στα σχολεία.
Οι υπερσυντηρητικοί της Αριστεράς (και της δήθεν προόδου) αντεπετέθηκαν. Βάφτισαν όλα τα μέτρα «νεοφιλελεύθερα» (ακόμη και την αποκέντρωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας στην Τοπική Αυτοδιοίκηση) και ξεκίνησαν οι απεργίες των συνδικάτων. Το καλοκαίρι του 2003 στην Γαλλία βαφτίστηκε «επανάσταση των Γάλλων αντιδραστικών». Η Γαλλία παρέλυσε μερικές ημέρες και κατόπιν συνέβη αυτό που δεν περίμενε κανείς…
Η σιωπηλή πλειοψηφία -αυτοί που συνήθως πληρώνουν όλους εκείνους που φωνάζουν- ξεσηκώθηκε. Δεν ανέχθηκε άλλο την κοροϊδία της «άλλης πολιτικής» που διακηρύσσεται ότι είναι εφικτή, αλλά κανείς δεν την προσδιορίζει. Βαρέθηκε χρόνο με τον χρόνο να πληρώνει καθηγητάδες οι οποίοι αρειμανίως καπνίζοντες έγραφαν σεντονιάδες στην «Monde Diplomatique» για τα δεινά της αγοράς και του καπιταλισμού και ζήτησαν «αλλαγή τώρα». Βαρέθηκαν ένα σύστημα που αναπαρήγαγε (με τα λεφτά των άλλων) τον εαυτό του και τις οιμωγές του. Βαρέθηκαν να πληρώνουν τις δημόσιες μη-υπηρεσίες. Απαίτησαν να πιάνουν τόπο τα λεφτά τους. Ζήτησαν από τον κ. Ραφαρέν να προχωρήσει. Το γαλλικό τέλμα δεν μπορούσε πια να γίνει ανεκτό. Ήξεραν ότι είχε φτιαχτεί μια νέα ελίτ που πουλούσε Αριστερά και ζούσε Δεξιά και πλουσιοπάροχα. Υπερασπιζόταν δήθεν τους αδύνατους για να νέμεται τα κρατικά κονδύλια.
Ο Ιούνης του 2003 ήταν καμπή για την Ευρώπη. Έδειξε το δρόμο ενάντια σε όλους εκείνους που εξαργυρώνουν τις ευαισθησίες τους στο δημόσιο ταμείο. Έδειξε πως η ρεμούλα ενδημεί και στους κύκλους εκείνων που την καταγγέλλουν στο όνομα της σοσιαλιστικής ουτοπίας. Τον Ιούνη του 2003, εκατόν πενήντα χιλιάδες άτομα δεν διαδήλωσαν υπέρ των μέτρων Ραφαρέν. Διαδήλωσαν κατά της κρατικοδίαιτης διανόησης, που επειδή ακριβώς σιτίζεται από το κράτος το παινεύει μην τυχόν και πέσει και την πλακώσει. Η 16η Ιουνίου του 2003 ήταν μια μεγάλη νίκη κατά του αριστερού συντηρητισμού. Κι αυτό το ξέρει καλά ο κ. Ραφαρέν γι’ αυτό μήνυσε στον κ. Καραμανλή ότι «η συντήρηση δεν είναι λύση».
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 24.2.2004
