Πουθενά στον κόσμο η ήττα δεν είναι τόσο ορφανή, όπως και πουθενά στον κόσμο η επιτυχία δεν έχει το σύνολο του πληθυσμού της χώρας πατέρα.
Σε όλο τον κόσμο η ήττα είναι ορφανή. Η νίκη όμως έχει πολλούς πατέρες. Το ερώτημα όμως είναι πόσους; Αν κατάλαβα καλά το υπερθέαμα που λάτρεψε προχθές η υφήλιος το κάναμε όλοι μας. Και τα δέκα εκατομμύρια των νοματαίων που ζουν σ’ αυτόν τον τόπο. Το άγος όμως των Τζέκου-Κεντέρη-Θάνου ανήκει στα ξένα συμφέροντα που είτε μας υπονομεύουν, είτε σπρώχνουν τους άδολους αθλητές και προπονητές τους σε αντικανονικές συμπεριφορές. Ως απόγονοι εκείνων που γέννησαν το θέατρο δείξαμε (όλοι αντάμα) τι σημαίνει μέτρο και αρμονία. Ως απόγονοι εκείνων που γέννησαν τα αθλητικά ιδεώδη είναι αδύνατον να έχουμε ντοπαριστεί.
Πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχει τέτοιος αποτροπιασμός για τη συλλογική ευθύνη στις αποτυχίες. Και πουθενά επίσης στον κόσμο δεν υπάρχει τέτοια συλλογική ευθύνη στις επιτυχίες. Για την Αριστερά και τους πατριδόπληκτους τα πράγματα είναι απλά και καλά ταχτοποιημένα. Για μεν τους πρώτους τα άριστα γίνονται από τους εργάτες. Τα Ολυμπιακά έργα έγιναν «από ένα “συλλογικό εργάτη”, ένα συλλογικό πολυπρόσωπο και πολυσχιδέστατο hommo faber» έγραφε ο κ. Άγγελος Ελεφάντης (Αυγή 11.8.2004). Τα άσχημα φυσικά είναι προϊόν του αστικού συστήματος, αυτού που μαγαρίζει με χρήμα τα άδολα όνειρα των (όχι και τόσο) παιδιών και τα σπρώχνει στην ντόπα. Για την Αριστερά η ατομική ευθύνη χάνεται κάπου στη γωνία της εμπορευματοποίησης των αγώνων και των πολυεθνικών χορηγών. Το σκεπτικό είναι απλό: αν δεν έριχναν τα λεφτά οι επάρατες εταιρίες όλοι θα αγωνιζόταν για ένα κότινο ελιάς. Οι αγώνες θα ήταν καθαροί. Δεν τους περνά βέβαια από το μυαλό ότι αν οι επάρατες δεν πλήρωναν δεν θα μιλούσαμε για παγκόσμιους αγώνες, αλλά θα είχαμε κάτι σαν γυμναστικές επιδείξεις ανά χωριό και πόλη. Ήδη και παρά τις υψηλές χορηγίες το κόστος των αγώνων έχει γίνει δυσθεώρητο. Ποιος «συλλογικός φορολογούμενος» θα αναλάμβανε τον λογαριασμό των δύο δις δολαρίων -μόνο για την διοργάνωση και όχι για τα έργα;
Για τους «ελληναράδες» οι επιτυχίες δεν μπορεί παρά να είναι προϊόν της ελληνικής ψυχής: «Δείξαμε τι μπορούμε να κάνουμε» γράφει πρωτοσέλιδα μια εφημερίδα που πουλάει αγάπη για την πατρίδα με την οκά και γκρίνια για τους Ολυμπιακούς με το κιλό. Αν όμως το σόου αποτύγχανε σίγουρα θα έφταιγε ο κ. Καραμανλής, ο κ. Σημίτης, η κ. Αγγελοπούλου και ο κ. Παπαϊωάννου. Εδώ η ατομική ευθύνη στην επιτυχία χάνεται στα τρίσβαθα της ελληνικής ψυχής, ενώ η αποτυχία έχει ονοματεπώνυμο (συνήθως ξένο, αλλά αν είναι ελληνικό σίγουρα κάποια ξένα μεγάλα συμφέροντα θα εξυπηρετεί).
Τα πράγματα όμως είναι πιο απλά. Κάθε επιτυχία και κάθε αποτυχία έχει υπογραφή. Δεν κάναμε όλοι οι Έλληνες το υπερθέαμα της Παρασκευής. Ο κ. Δημήτρης Παπαϊωάννου και οι συνεργάτες του το έκαναν. Δεν αποτύχαμε όλοι μαζί να κάνουμε το αντιντόπινγκ κοντρόλ την Πέμπτη. Οι κ.κ. Κώστας Κεντέρης και Κατερίνα Θάνου απέτυχαν. Οι πρώτοι πρέπει να επιβραβευτούν. Οι δεύτεροι να τιμωρηθούν. Το να επιμερίζουμε σε 10 εκατομμύρια κομμάτια την επιτυχία, σημαίνει ότι κανείς δεν θα έχει κίνητρο για να επιτύχει. Αν κάνουμε το ίδιο με την αποτυχία κανείς δεν θα νοιάζεται για το αν αποτύχει.
Οι συλλογικότητες, όπως προβάλλονται σ’ αυτή τη χώρα, αποτελούν μιας πρώτης τάξης καταφύγιο για τους ανίκανους και τους μπαταχτσήδες. Εκείνους που θέλουν να καρπώνονται την δουλειά των άλλων ή να κρύβουν τις πομπές τους κάτω από τον μανδύα του «εθνικού συμφέροντος».
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 16.8.2004
