Το πρόβλημα είναι πως το πολιτικό τοπίο μοιάζει πλέον με μαγική εικόνα, η οποία αντιστρέφει τους κανόνες της λογικής.
Πολλοί θεωρούν τον κ. Αρη Σπηλιωτόπουλο σοβαρό άνθρωπο. Τουλάχιστον πιο έξυπνο από τον κ. Γεράσιμο Γιακουμάτο. Γι’ αυτό διατύπωσε μια νέα θεωρία για τις πυρκαγιές. Τέτοια που θα του χαρίσει το δεκαπεντάλεπτο δημοσιότητας, αλλά και δεν θα κινδυνεύσει να βρεθεί χωρίς συνομιλητές στα τηλεπαράθυρα. Βλέπετε οι γνωστοί-άγνωστοι, που καίνε κάθε χρόνο την Αθήνα δεν έχουν κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, ούτε εντεταλμένους φωνακλάδες για τα κανάλια. Οπότε πολιτικώς και τηλεοπτικώς μπορεί να τους φορτωθεί οτιδήποτε. Ακόμη και ο εμπρησμός της Ρώμης το 64 μ.Χ.
Κατά τον κ. Σπηλιωτόπουλο λοιπόν δεν είναι «το πράσινο που καίει το πράσινο», όπως είχε δηλώσει ο συνυποψήφιος του στη Β΄ Αθηνών κ. Γιακουμάτος, αλλά το «μαύρο που καίει το πράσινο». Δεν αποκλείει, είπε, κάποιοι το καλοκαίρι, όταν δεν καίνε με μολότοφ τις τράπεζες, να καίνε δάση. Προφανώς εξάγουν το αντάρτικο πόλεων στην ύπαιθρο. Αλλά, πάλι, κοιτώντας τον χάρτη της Μεσογείου μπορούμε με ασφάλεια να συμπεράνουμε ότι εξάγουν την επανάστασή τους στην ευρύτερη Βαλκανική, ακόμη και στη γειτονική Ιταλία. Εκατοντάδες πυρκαγιές καίνε στη γειτονιά μας. Οπότε εικάζουμε ότι κουκουλοφόροι προσπαθούν κι εκεί να αποσταθεροποιήσουν καθεστώτα.
Οταν ο βουλευτής της Ν.Δ. ρωτήθηκε, αν έχει κάποια στοιχεία που τον οδήγησαν σ’ αυτήν την καινοτόμο θεωρία αντέστρεψε την υποχρέωση απόδειξης: «εσείς», είπε, «έχετε κάποια στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι τις φωτιές δεν τις βάζουν οι αντιεξουσιαστές;»
Φυσικά κανείς δεν μπορεί να έχει στοιχεία που ζήτησε ο κ. Σπηλιωτόπουλος. Οπως κανείς δεν μπορεί να έχει στοιχεία ότι τις φωτιές δεν τις βάζουν Τούρκοι πράκτορες. Για την ακρίβεια, δεν υπάρχουν αποδείξεις ούτε για τους εξωγήινους. Ποιος βάζει το χέρι του στη φωτιά ότι οι Αρειανοί είναι αθώοι;
Το πρόβλημα είναι πως το πολιτικό τοπίο μοιάζει πλέον με μαγική εικόνα, η οποία αντιστρέφει τους κανόνες της λογικής. Μόνο στη Χώρα των Θαυμάτων του Λιούις Κάρολ το βάρος της απόδειξης δεν βαρύνει εκείνον που ισχυρίζεται κάτι, αλλά εκείνους που τον ακούνε.
Η σοβαρότητα των απειλών που αντιμετωπίζει η χώρα, απαιτεί και μια στοιχειώδη σοβαρότητα στον πολιτικό διάλογο. Αυτός δεν γίνεται για να περνάει η ώρα και να γεμίζουν τα αχανή δελτία. Γίνεται για να κατατεθούν θέσεις, προτάσεις και απόψεις προς επίλυση των προβλημάτων.
Οποιος, λοιπόν, έχει να συνεισφέρει κάτι λογικό, εδώ είμαστε να τον ακούσουμε…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 31.7.2007
