Το πρόβλημα του διαλόγου στράβωσε σ’ αυτή τη χώρα ακριβώς επειδή ένα ιδιότυπο «newspeak» (κατά Όργουελ) επιβλήθηκε στη χώρα. Οι λέξεις έχουν αποσυνδεθεί από το νόημά τους, έγιναν υπηρέτες πολιτικών σκοπιμοτήτων
Κυκλοφορεί ένα καλό ευφυολόγημα τις τελευταίες μέρες στο διαδίκτυο:
«Τον τελευταίο μήνα», αναφέρεται στο ανέκδοτο, «έγινε μια παγκόσμια έρευνα από τον ΟΗΕ με μία και μοναδική ερώτηση:
“Μπορείτε, σας παρακαλώ, να μας δώσετε μια ειλικρινή και τίμια άποψη σχετικά με τις πιθανές λύσεις για την έλλειψη τροφίμων στον υπόλοιπο κόσμο;”
Η έρευνα κατέληξε σε μια τεράστια αποτυχία διότι:
Στην Αφρική οι άνθρωποι δεν γνώριζαν τι σημαίνει η λέξη “τρόφιμα”
Στην Ανατολική Ευρώπη δεν ήξεραν την λέξη “τίμια”.
Στην Δυτική Ευρώπη δεν γνώριζαν την λέξη “έλλειψη”.
Στην Κίνα δεν ήξεραν την λέξη “άποψη”.
Στην Μέση Ανατολή δεν καταλάβαιναν την λέξη “λύση”.
Στην Λατινική Αμερική δεν κατανοούσαν την έκφραση “σας παρακαλώ”.
Και στις ΗΠΑ δεν ήξεραν ότι υπήρχε “υπόλοιπος κόσμος”.»
Το παραπάνω ανέκδοτο θα μπορούσε να μεταφερθεί κάλλιστα και στην Ελληνική πραγματικότητα. Αν γινόταν δηλαδή μια έρευνα με ένα και μοναδικό ερώτημα «Πιστεύετε ότι η Αριστερά έχει ευθύνες για το τρομοκρατικό φαινόμενο, επειδή άνοιξε διάλογο με τους τρομοκράτες, οι οποίοι πλήττουν τις δημοκρατικές διαδικασίες;» θα κατέληγε σε μια τεράστια αποτυχία διότι:
Κατ’ αρχήν η λέξη “ευθύνη” δεν υπάρχει στο γλωσσάρι των στελεχών του ΠΑΣΟΚ. Γενικώς…
Η Δεξιά δεν ξέρει τι σημαίνει Αριστερά και δεν κατανοεί τις λειτουργίες της.
Η Αριστερά δεν πήρε χαμπάρι ότι υπήρχε “τρομοκρατικό φαινόμενο” στη χώρα.
Η ακροδεξιά δεν ξέρει την έννοια των “δημοκρατικών διαδικασιών”.
Η ακροαριστερά δεν πιστεύει ότι υπάρχουν “τρομοκράτες”, αλλά μόνο «κοινωνικοί αγωνιστές» κι ολόκληρη η ελληνική κοινωνία αγνοεί την έννοια του “διαλόγου”.
Το πρόβλημα του διαλόγου στράβωσε σ’ αυτή τη χώρα ακριβώς επειδή ένα ιδιότυπο «newspeak» (κατά Όργουελ) επιβλήθηκε στη χώρα. Οι λέξεις έχουν αποσυνδεθεί από το νόημά τους, έγιναν υπηρέτες πολιτικών σκοπιμοτήτων με αποτέλεσμα την ισοπέδωση των πάντων. Κάποτε αναφερόμασταν στην «Γαλλική Δημοκρατία» και στην «Λαϊκή Δημοκρατία» της Ανατολικής Γερμανίας. Μιλούσαμε για «εκτελεστές» κι όχι για δολοφόνους. Αφήναμε ν’ αμαυρώνεται η 17η Νοεμβρίου από την «17 Νοέμβρη». Η εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη περιοριζόταν μόνο στις περιπτώσεις που δίκαζε Δεξιούς φονιάδες (τάδε υπονούσε Πρωτόππαπας). Τέλος, ακόμη και σήμερα, τα θύματα κάθε τρομοκράτη δεν είναι όλα το ίδιο αθώα…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 14.9.2002
