Ο Τζόρτζ Χόρτον, αμερικανός πρόξενος στη Σμύρνη, έπρεπε να σιωπήσει για τις σφαγές και τις λεηλασίες του 1922, ακούγοντας τα κελεύσματα του νεοπασοκικού τυχοδιωκτισμού.
«Το πιο ισχυρόν αίσθημα ντροπής, που πήρα μαζί μου φεύγοντας από τη Σμύρνη, ήταν ένα αίσθημα ντροπής που ανήκω στο ανθρώπινο γένος». Τάδε έφη ο Τζορτζ Χόρτον, ο αμερικανός πρόξενος στη Σμύρνη όταν είδε τις σφαγές και τις λεηλασίες που έκαναν οι Τούρκοι εκείνο τον θλιβερό Σεπτέμβρη του 1922. Ο Χόρτον μάλιστα τόλμησε και να το γράψει στο βιβλίο του (στα ελληνικά «Η Μάστιγα της Ασίας», εκδόσεις «Εστία», 1993) χωρίς να ζητήσει την άδεια του κ. Πρωτόπαπα κι έτερων αντι-ιμπεριαλιστών οι οποίοι θέλουν τους διπλωμάτες να ασχολούνται μόνο με τους υπηκόους των.
Ο Τζόρτζ Χόρτον λοιπόν, έπρεπε να σιωπήσει ακούγοντας τα κελεύσματα του νεοπασοκικού τυχοδιωκτισμού (στα προσφιλή του για ψηφοθηρία χωράφια Αριστεράς) όπως εκφράστηκαν από τα πλέον επίσημα χείλη: του κυβερνητικού εκπροσώπου κ. Χρήστου Πρωτόπαπα.
Ή έστω ο κ. Χόρτον έπρεπε να είναι πιο προσεκτικός, διότι όπως είπε ο κ. Πρωτόπαπας: «Χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή από κάποιους οι οποίοι ασκούν μια συγκεκριμένη αποστολή στην Ελλάδα και δεν είναι μέρος των καθηκόντων τους, κατά τη γνώμη μας, να τοποθετούνται και να ασκούν κριτική σε δηλώσεις Ελλήνων πολιτών, ιδιαίτερα όταν αυτές δεν αφορούν τη χώρα που εκπροσωπούν.»
Δεν έπρεπε καν να γράψει το βιβλίο του, διότι η εθνικιστική υστερία των Τούρκων εναντίον των Χριστιανών στη Σμύρνη, οι σφαγές και οι λεηλασίες «δεν αφορούσαν τη χώρα που εκπροσωπούσε».
Υπάρχει πρόβλημα σ’ αυτή τη χώρα. Ουδείς ασχολήθηκε με το ατόπημα του κ. Θεοδωράκη. Όλοι το προσπερνούν σαν κάτι φυσιολογικό. Αυτό είναι τρομαχτικό. Η αντισημιτική ρητορεία -έστω ως γλωσσικό ατόπημα: «οι εβραίοι είναι στη ρίζα του κακού»- περνά αβρόχοις ποσί. Μια δήλωση όμως του στιλ «Είναι θλιβερό και λυπηρό ένας άνθρωπος αυτού του βεληνεκούς να κάνει τέτοια σχόλια. Πιστεύω είναι θλιβερό όταν οποιοσδήποτε, σε οποιαδήποτε εθνότητα και αν ανήκει, συκοφαντεί. Μένω έκπληκτος με αυτά τα σχόλια. Δεν είναι αυτός ο κόσμος στον οποίο ζω. Δεν σας αρέσει η πολιτική μιας χώρας; Εντάξει. Αυτό είναι δημοκρατία. Αλλά όταν δεν σου αρέσουν οι πολιτικές και αρχίζεις να το τοποθετείς με εθνικούς όρους, για μένα αυτό είναι πολύ θλιβερό και λυπηρό» προκαλεί ομοβροντία δημοσιευμάτων και εγκλήσεων. Π.χ. Ο Μάκης Μαΐλης, υπεύθυνος του γραφείου Τύπου της Κ.Ε. του ΚΚΕ δήλωσε: «Οι δηλώσεις του Μίλερ κατά των όσων είπε ο Μίκης Θεοδωράκης είναι προκλητικές. Ο Αμερικανός πρεσβευτής βγήκε να υπερασπιστεί και πάλι τη δολοφονική πολιτική της κυβέρνησης Σαρόν εναντίον των Παλαιστινίων και του δίκαιου και ηρωικού αγώνα τους».
Ο Συνασπισμός, αναφέρει μεταξύ άλλων: «Μεθοδευμένη, απαράδεκτη και με προφανείς ευρύτερους στόχους είναι η κλιμακούμενη επίθεση κυβερνητικών στελεχών του Ισραήλ και του πρεσβευτή των ΗΠΑ εναντίον του Μίκη Θεοδωράκη. Η στάση ζωής, το έργο του Μίκη είναι δεκαετίες τώρα στην υπηρεσία της ειρήνης και των πανανθρώπινων ιδανικών. Η ενοχλητική φωνή του Μίκη για την πολιτική Σαρόν και τους υπερατλαντικούς πάτρονές της δεν θα καλυφθεί από τον κουρνιαχτό των υποκριτικών κραυγών παραγόντων που στηρίζουν απροκάλυπτα ή και πρωταγωνιστούν στην εφαρμογή απάνθρωπων μέτρων εναντίον του παλαιστινιακού λαού».
Αλήθεια. Για την Αριστερά αυτό είναι το θέμα;
Κάποτε η Ελένη Βλάχου είχε δηλώσει σε μια συνέντευξή της: «δεν με τρόμαξε η 21η Απριλίου του 1967. Με τρόμαξε η 22α Απριλίου του 1967». Αντίστοιχα (και τηρουμένων των αναλογιών) εμείς, δεν πρέπει να τρομάξουμε από τις δηλώσεις του κ. Θεοδωράκη. Ο γνωστός Μίκης είναι. Λέει κουβέντες παραπάνω. Αυτό που πρέπει να μας τρομάξει είναι η επόμενη των δηλώσεων Θεοδωράκη. Η σιωπή και η ύβρις…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 17.11.2003
