Ο κ. Γιάννης Λούλης προσπαθεί με το βιβλίο του «Πολιτική κυριαρχία. Πώς κερδίζεται, πώς χάνεται» να βρει εκείνα τα χαρακτηριστικά των πολιτικών προτάσεων που εξασφαλίζουν μακρά διακυβέρνηση ενός κόμματος.
Η πολιτική κυριαρχία είναι κάτι το οποίο διαπιστώνεται εκ των υστέρων. Ξέρουμε, δηλαδή, ότι υπήρξε πολιτική κυριαρχία του ΠΑΣΟΚ στο τελευταίο τέταρτο του 20ού αιώνα μετά την εικοσαετή διακυβέρνησή του. Διακρίναμε την πολιτική κυριαρχία του θατσερισμού στη Βρετανία μετά τις τρεις και μία νίκες των Συντηρητικών (τρεις της Μάργκαρετ Θάτσερ και μία του Τζον Μέιτζορ).
Ο κ. Γιάννης Λούλης προσπαθεί με το βιβλίο του «Πολιτική κυριαρχία. Πώς κερδίζεται, πώς χάνεται» (εκδόσεις Α.Α. Λιβάνη) να βρει εκείνα τα χαρακτηριστικά των πολιτικών προτάσεων που εξασφαλίζουν μακρά διακυβέρνηση ενός κόμματος.
Σύμφωνα με τον ίδιο, «το βιβλίο καταγράφει τη διαδρομή ηγετών από τη Θάτσερ, τον Ρέιγκαν, τον Μιτεράν, τον Γκονζάλεθ, τον Κλίντον, τον Αθνάρ, τον Σρέντερ έως τον Μπλερ και τον Μπους. Στέκεται στην πορεία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του Ανδρέα Παπανδρέου, του Κώστα Σημίτη και την πρόσφατη επικράτηση του Κώστα Καραμανλή». Κυρίως, όμως, ο κ. Λούλης επιχειρεί, όπως και στα προηγούμενα βιβλία του, να βρει πώς αποτυπώνονται οι κοινωνικές αγωνίες και επιθυμίες στην πολιτική διεργασία. Πώς οι ανάγκες της πλειονότητας των πολιτών μεταφράζονται σε εκλογικές πλειοψηφίες.
Σε κάθε πολιτική συζήτηση όλοι έχουν κάποια άποψη. Οι δημοσκόποι έχουν δεδομένα. Ετσι και ο κ. Λούλης δίνει μεγάλη βαρύτητα στη βούληση του λαού όπως αυτή αποτυπώνεται στα γκάλοπ. Θα έλεγε κανείς ότι τη θεωρεί έκφραση μιας υπόγειας (ίσως και θέσφατης) γνώσης, που όλοι οφείλουμε να προσέξουμε και να σεβαστούμε. Τουλάχιστον οι πολιτικοί σχηματισμοί που θέλουν να έχουν θετικά εκλογικά αποτελέσματα.
Με συστηματική χρήση των δημοσκοπικών αποτελεσμάτων ο συγγραφέας προσπαθεί να τεκμηριώσει το τέλος μιας εποχής, που στο επίκεντρό της είχε τις σαφείς διαχωριστικές γραμμές και την ανατολή μιας νέας πραγματιστικής περιόδου. Η τελευταία, κατά τον κ. Λούλη, δεν έχει ιδεολογίες, έχει αποτελέσματα. Δεν αναλώνεται σε ορθοδοξίες, δημιουργεί μείγματα πολιτικής που ακούγονται πραγματιστικά και μη απειλητικά στις μετακινούμενες μεσαίες τάξεις, που δίνουν τελικά νίκες στις εκλογές, νίκες οι οποίες αν σωρευτούν τις αναγνωρίζουμε εκ των υστέρων ως «πολιτική κυριαρχία».
Το 400 σελίδων βιβλίο συνοψίζει τις προηγούμενες θεωρήσεις του κ. Λούλη για τα πολιτικά πράγματα όπως π.χ. περί τριγωνοποίησης της πολιτικής ρητορείας, περί μεσαίου χώρου κ.λπ. Αν χρειαζόταν υπότιτλο, θα προτείναμε κάτι στον αντίποδα του Χομπσμπάουμ «το τέλος της εποχής των άκρων». Τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τις πολιτικές διεργασίες.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 10.12.2006
