Νέος γύρος κλαυθμών και οδυρμών για τα Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών. Εκτός από τους συνήθεις πανεπιστημιακούς προέκυψαν και οι πρόεδροι των συντεχνιών (γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί κ.λ.π.)
Είναι προφανές ότι οι έλληνες μηχανικοί χαρακτηρίζονται από την ανιδιοτελή προσφορά προς στους συνανθρώπους τους. Διότι, πως αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί η δήλωση του προέδρου του ΤΕΕ κ. Γιάννη Αλαβάνου ότι η «αναπτυξιακή προσπάθεια του τόπου υποτάσσεται στη ζούγκλα του κέρδους», τώρα που αποκτούν επαγγελματικά δικαιώματα οι απόφοιτοι ξένων Πανεπιστημίων που κάνουν μέρος των σπουδών τους στην Ελλάδα;
Νέος γύρος λοιπόν κλαυθμών και οδυρμών για τα Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών (ΚΕΣ). Εκτός από τους συνήθεις πανεπιστημιακούς προέκυψαν και οι πρόεδροι των συντεχνιών (γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί κ.λ.π.) Υπάρχει όμως κάτι ενοχλητικό στον νέο κοπετό για την προχθεσινή απόφαση του Συμβουλίου Ανταγωνιστικότητας.
Όλοι οι πανεπιστημιακοί διαλαλούν με κάθε ευκαιρία ότι η Παιδεία είναι κάτι περισσότερο από παραγωγή επαγγελματιών. Να συμφωνήσουμε. Μας λένε ότι σε αντίθεση με τα ιδιωτικά κολέγια αποτελεί αρετή της Δημόσιας Εκπαίδευσης το γεγονός ότι δεν παράγει ηλεκτρολόγους απελέκητους, αλλά τους παρέχει και επιπλέον Παιδεία -«αυτό που μένει, όταν ξεχάσεις όλα όσα έχεις διδαχτεί». Να συμφωνήσουμε και σ’ αυτό, έστω κι αν έχουμε κατά νου τα ελληνικά ΑΕΙ.
Τότε γιατί κάνουν όλη αυτή τη φασαρία μόνο για τα «επαγγελματικά δικαιώματα»; Αφού δηλώνουν ως βασικό πρόβλημα της Παιδείας ότι παράγουμε λογιστές που δεν μπορούν να απαγγείλουν Έλιοτ στο πρωτότυπο, τι τους νοιάζει ποιος προσλαμβάνεται ή όχι στο δημόσιο;
Διακινείται πολύ υποκρισία στο ζήτημα της (κρατικής ή μη) παιδείας. Το πρώτο αφορά την ισοτιμία των πτυχίων. Κατ’ αρχήν δεν ήταν ποτέ ισότιμα. Ένας απόφοιτος του ιδιωτικού Deree έχει περισσότερα επαγγελματικά προσόντα από ένα απόφοιτο του κρατικού Παντείου. Ένας απόφοιτος του κρατικού «Οικονομικού Πανεπιστημίου», πρώην ΑΣΟΕΕ) προτιμάται από ένα οικονομολόγο του επίσης κρατικού Πανεπιστημίου Αθηνών. Τι να κάνουμε; Η ζωή είναι σκληρή και το χειρότερο: έχει ιεραρχήσεις. Στο μόνο τομέα που ισοπεδώνονται όλα προς τα κάτω είναι στο δημόσιο. Κουτσοί, στραβοί, απόφοιτοι της Παντείου, όλοι στον Aγιο Παντελεήμονα. Κι εδώ έγκειται το μεγάλο πρόβλημα: όταν μιλάμε για επαγγελματικά δικαιώματα στην Ελλάδα εννοούμε βασικά το Δημόσιο. Εκεί ένας περιζήτητος απόφοιτος του ΜΙΤ, αντιμετωπίζεται το ίδιο με ένα απόφοιτο του Μετσοβείου -αν φυσικά ο πρώτος έχει και τα γραφειοκρατικά προσόντα (π.χ. ΔΙΚΑΤΣΑ) για να προσληφθεί.
Το δεύτερο υποκριτικό που διακινείται αφορά το «πανεπιστήμια-παράγκες». Κάποιοι λένε ότι με την τροπολογία Χατζιδάκη, οποιοσδήποτε, από οποιοδήποτε πανεπιστήμιο αποκτά αυτομάτως τα ίδια δικαιώματα με τους απόφοιτους των δικών μας πανεπιστημίων. Ουδέν αναληθέστερο. Η τροπολογία που εγκρίθηκε λέει το αυτονόητο: “Οι τίτλοι εκπαίδευσης που εκδίδονται από εκπαιδευτικά ιδρύματα με τη μέθοδο της δικαιόχρησης, της αναγνώρισης ή της πιστοποίησης θεωρούνται ως τίτλοι εκπαίδευσης των ιδρυμάτων που εκδίδουν το σχετικό τίτλο”.
Το γράφαμε και παλιά (Απογευματινή 2.12.2003): «Κανείς δεν ζήτησε να αναγνωριστούν όλα τα διπλώματα όλων των κολεγίων. Η τροπολογία προβλέπει το αυτονόητο. Σήμερα, αν, για παράδειγμα, το Χάρβαρντ συμβληθεί με ένα φορέα στην Ελλάδα και φτιάξει ένα πρόγραμμα σπουδών ώστε κάποιος έλληνας φοιτητής σπουδάζει κάποια χρόνια στην Ελλάδα και μετά πηγαίνει και παίρνει πτυχίο του από το αμερικανικό αυτό ίδρυμα, τότε αυτός ο πτυχιούχος του Χάρβαρντ, λογίζεται ως πτυχιούχος του Χάρβαρντ, απ’ όλο τον κόσμο, από απ’ όλες τις κυβερνήσεις της γης, απ’ όλες τις επιχειρήσεις της υφηλίου εκτός από το αθάνατο ελληνικό δημόσιο! Αυτό σύμφωνα με το νόμο πρέπει να προτιμήσει ένα πτυχιούχο του Πάντειου παρά ένα πτυχιούχο του Χάρβαρντ. Ποιος χάνει; Το Χάρβαρντ ή το ελληνικό δημόσιο -το οποίο, σημειωτέον, χρυσοπληρώνουμε δια των φόρων μας όλοι;»
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 21.5.2004
