Η Αμερική αυτή τη στιγμή είναι τριπλά διχασμένη χώρα. Διαφορετικά ψήφισαν οι πόλεις και η ύπαιθρος. Διαφορετικά ψήφισαν οι ακτές και η ενδοχώρα. Διαφορετικά ψήφισαν οι νέοι από τους ηλικιωμένους. Ο τέταρτος διχασμός θα αφορά το ίδιο το ρεπουμπλικανικό κόμμα.
Ο μεγάλος αμερικανός δημοσιογράφος Χέρμπ Κάεν πέθανε το 1997. Δεν γνώρισε τις ημέρες και τα έργα του Τζούνιορ Τζορτζ Μπους αλλά γνώρισε το κίνημα των «αναγεννημένων Χριστιανών» στις ΗΠΑ. Τότε είχε γράψει: «το πρόβλημα με τους αναγεννημένους Χριστιανούς είναι ότι τη δεύτερη φορά γίνονται μεγαλύτερος πονοκέφαλος από την πρώτη». Όσοι λοιπόν πιστεύουν ότι ο επανεκλεγείς θα φροντίσει στην δεύτερη τετραετία την υστεροφημία του -όπως εξάλλου έκαναν όλοι οι προηγούμενοι πρόεδροι των ΗΠΑ- έχουν απόλυτο δίκιο. Και ο Τζούνιορ θα φροντίσει την υστεροφημία του. Μόνο που δεν ξέρουμε πως φαντάζεται ο ίδιος αυτή την υστεροφημία. Απλώς μπορούμε να φανταστούμε και ίσως να φοβηθούμε.
Ο παρά εκλογική φύση (την πρώτη φορά) και κατ’ εξακολούθηση πλανητάρχης δεν είναι ο τυπικός πολιτικός. Πιστεύει βαθύτατα ότι ο κόσμος χωρίζεται στο απόλυτο καλό και στο απόλυτο κακό. Πιστεύει πραγματικά ότι όσοι δεν συντάσσονται με το δικό του «απόλυτο καλό», είναι εναντίον του. Όπως κάθε καλός φονταμενταλιστής νιώθει πραγματικά υποχρεωμένος να εκπληρώσει αυτό που ο ίδιος θεωρεί «θέλημά Του». Το πρόβλημα λοιπόν είναι ότι αν ο κ. Μπους θελήσει πραγματικά να φροντίσει την υστεροφημία του θα προσπαθήσει να γίνει ο πρώτος «Πρόεδρος του Θεού» στην μεγαλύτερη υπερδύναμη του κόσμου.
Αυτό δεν σημαίνει ότι θα επιτεθεί στο Ιράν. Ούτε, καν ότι θα «μας ρίξει» στο Κυπριακό, όπως επαρχιώτικα ανάγουμε όλη τη διεθνή πολιτική σκηνή στα μέτρα μας. Όσο παραμένει ανοιχτό το μέτωπο του Ιράκ ακόμη κι ένας «αναγεννημένος Χριστιανός» δεν θα μπει σε μια περιπέτεια με τους εκεί μουλάδες. H επανεκλογή Μπους δημιουργεί ένα επικίνδυνο πολιτικό προηγούμενο κι αυτή τη φορά το δημιουργεί επειδή η νίκη είναι καθαρή (σε αντίθεση με την πρώτη) κι επειδή αυτή η καθαρή νίκη οφείλεται στην μεγάλη κινητοποίηση των Ευαγγελιστών. Η εν λόγω χριστιανική σέχτα πιστεύει ότι πλησιάζει η Δεύτερη Παρουσία, αλλά για να γίνει αυτή πρέπει το Ισραήλ να αποτελειώσει με τους Παλαιστίνιους να εγκαθιδρύσει το «ασφαλές» κράτος της Σιών. Κάποιοι, μπορεί να αναρωτηθούν: «υπάρχουν τέτοιοι παλαβοί στον κόσμο;». Υπάρχουν και δυστυχώς αποκτούν και πολιτική δύναμη. Δεν θα κυβερνήσουν άμεσα, αλλά επηρεάζουν πολιτικές αποφάσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι σ’ αυτή την εκλογή και οι δύο υποψήφιοι ήταν υπέρ του χειρότερου Ισραήλ που γνώρισε η σύγχρονη Ιστορία. Δεν άρθρωσαν ούτε μια κουβέντα για το δράμα του Παλαιστινιακού λαού.
Πολλοί φαντάζονται ή μάλλον θέλουν την πολιτική να προχωρά με ρήξεις. Εξ ου και οι δημοφιλείς μύθοι που θέλουν «κολιό και κολιό από το ίδια βαρέλι» ή τους κ.κ. Μπους και Κέρι να είναι το ίδιο πράγμα. Όμως η πολιτική πλέον είναι μικρές αποφάσεις τα αποτελέσματα των οποίων σωρεύονται και οδηγούν λίγο πιο μακροχρόνια τον κόσμο προς την μία ή την άλλη κατεύθυνση. Για παράδειγμα κανείς δεν θα πίστευε το 2000 ότι το σχέδιο των νεοσυντηρητικών για «εκδημοκρατισμό» της Μέσης Ανατολής δια της επέμβασης στο Ιράκ θα μπορούσε ποτέ να τεθεί σε εφαρμογή. Στην καλύτερη περίπτωση εθεωρείτο ένα νοητικό πείραμα -ένα σενάριο από τα πολλά που γίνονται- στις γνωστές «δεξαμενές σκέψεις» της Ουάσιγκτον. Ποιος θα πίστευε εξάλλου ότι από την άνοιξη του Όσλο και την ελπίδα ειρήνευσης στην Παλαιστίνη θα καταλήγαμε στο σημερινό χάλι, όπου ακόμη και το «γεράκι» Σαρόν δεν μπορεί να περάσει τις μικρές υποχωρήσεις για αποχώρηση των έποικων από τη Γάζα;
Η νίκη Μπους λοιπόν και η υπερσυντηρητικοποίηση της υπερδύναμης θα οδηγήσει αναγκαστικά όλο τον κόσμο -εχθρούς και φίλους των ΗΠΑ- προς μια απόλυτη θεώρηση των πραγμάτων. Η χθεσινή εξέλιξη δίνει εκλογικά επιχειρήματα στους λαϊκιστές όλων των δημοκρατικών χωρών, να προωθήσουν την απλοϊκή και απόλυτη πολιτική ατζέντα τους. Ταυτόχρονα δίνει κι επιχειρήματα στους ισλαμιστές τρομοκράτες να προωθήσουν τη δική τους απλοϊκή και απόλυτη -όχι πολιτική, αλλά αιματηρή- ατζέντα.
Η νίκη Μπους και το ειδικό βάρος που έχουν οι ΗΠΑ στην παγκόσμια σκηνή, δεν προοιωνίζει καλά για τον κόσμο Ούτε για την ίδια του τη χώρα, η οποία μεγαλούργησε επειδή ακριβώς ήταν το ακριβώς αντίθετο απ’ όσα ο επανεκλεγείς πρεσβεύει. Μπορεί να φτιάχτηκε από θεοσεβούμενους πουριτανούς που ήθελαν να χτίσουν την «Πολιτεία του Θεού πάνω στο λόφο», αλλά επειδή οι ίδιοι ήταν κυνηγημένοι από τις θρησκευτικές έριδες της Ευρώπης, αποφάσισαν πολύ νωρίς να ξεχωρίσουν τα του Καίσαρα και τα του Θεού. Οι ίδιοι άνθρωποι που ανήκαν σε ακραίες εκφράσεις του Χριστιανισμού, κατάλαβαν από την εμπειρία τους ότι η ανάμειξη της θρησκείας στα κρατικά πράγματα μόνο δεινά μπορεί να επιφέρει στη χώρα. Διακόσια πενήντα χρόνια μετά αυτή η παράδοση μοιάζει να υποχωρεί.
Η Αμερική αυτή τη στιγμή είναι τριπλά διχασμένη χώρα. Πρώτον: διαφορετικά ψήφισαν οι πόλεις και η ύπαιθρος. Οι πρώτες παρά το γεγονός ότι είναι πρώτος στόχος των τρομοκρατών αρνήθηκαν την τρομολαγνεία του Μπους. Η ύπαιθρος υπέκυψε. Δεύτερον: εντελώς διαφορετικά ψήφισαν οι ακτές και η ενδοχώρα. Τρίτον: διαφορετικά ψήφισαν οι νέοι από τους ηλικιωμένους. Ο τέταρτος διχασμός θα αφορά το ίδιο το ρεπουμπλικανικό κόμμα. Παρά την πειρατεία που επέτυχαν οι χριστιανοφονταμενταλιστές και οι νεοσυντηρητικοί, το κόμμα του Αβραάμ Λίκολν διατηρεί μέσα στις τάξεις του πολλούς παραδοσιακούς Δημοκράτες. Αν τελικά ο κ. Μπους φροντίσει για την υστεροφημία προς την κατεύθυνση που αναφερθήκαμε στην αρχή, σίγουρα πολλοί θα εξεγερθούν. Και αυτοί θα είναι κατ’ αρχήν από το ίδιο του το κόμμα.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 4.11.2004
