Πρόβλημα υπάρχει όταν άλλα να ποιεί το υπουργείο Εξωτερικών και άλλα να περιμένει το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Όταν η κυβέρνηση, που εκπροσωπεί τη χώρα διεθνώς, εμφανίζεται με δύο (τουλάχιστον) γραμμές.
Είδαμε όλοι τον πρωθυπουργό κ. Σημίτη να δέχεται τους πολιτικούς αρχηγούς για να τους ζητήσει να ομοψυχήσουν στα εθνικά θέματα. Κίνηση αργοπορημένη, και λάθος, τουλάχιστον από άποψη προτεραιοτήτων. Ο πρωθυπουργός όφειλε πριν καλέσει τους αρχηγούς κομμάτων, να φωνάξει στο Μέγαρο Μαξίμου τους υπουργούς του και να ζητήσει ότι ζήτησε από τους πολιτικούς αρχηγούς: ομοψυχία! Κι αυτό, διότι το πρόβλημα δεν εδράζεται στο αν ομονοεί η κ. Παπαρήγα στους χειρισμούς της εξωτερικής πολιτικής. Στο κάτω – κάτω της γραφής αντιπολίτευση κάνει και δουλειά της είναι να διαφωνεί. Πρόβλημα υπάρχει όταν άλλα να ποιεί το υπουργείο Εξωτερικών και άλλα να περιμένει το Υπουργείο Εθνικής Aμυνας. Όταν η κυβέρνηση, που εκπροσωπεί τη χώρα διεθνώς, εμφανίζεται με δύο (τουλάχιστον) γραμμές.
Η Τουρκία με ασθενή πρωθυπουργό βρίσκεται σε κυβερνητική κρίση. Ξέρουμε από την ιστορία τι σημαίνει αυτό. Την προηγούμενη φορά που η γείτονα έκανε εξαγωγή της κρίσης, βρεθήκαμε στο αδιέξοδο των Ιμίων. Δεν ήταν όμως μόνο η τουρκική αστάθεια. Όταν ξεκίνησε η ελληνοτουρκική ένταση (Χριστούγεννα του 1995 με το φορτηγό πλοίο που προσάραξε στη βραχονησίδα) το ελληνικό κυβερνών κόμμα βρισκόταν σε κρίση, με τον πρωθυπουργό αδύναμο να κυβερνήσει στο Ωνάσειο. Τώρα η κρίση στο ΠΑΣΟΚ είναι διαφορετική. Οι δελφίνοι μάχονται για την μετά Σημίτη εποχή και καθείς σηκώνει το μπαϊράκι του. Ουδέν πρόβλημα: οι διαδοχές είναι μέσα στο πολιτικό παιγνίδι. Υπάρχει όμως ένα όριο: τα εθνικά μας θέματα. Εκεί η πολιτική της κυβέρνησης πρέπει να είναι συλλογική. Γιατί οι ευθύνες είναι συνολικές…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Aπογευματινή» στις 29.5.2002