Όλα τα ζώα μαθαίνουν από τις εμπειρίες τους. Πολύ περισσότερο οι άνθρωποι. Μόνο κάτι αμετανόητοι εθνικιστές συνεχίζουν να εθελοτυφλούν προσθέτοντας εμπόδια στον ήδη δύσκολο δρόμο της χώρας στο διεθνές σκηνικό.
Τι καλά που θα ήταν, λοιπόν, αν αποδεχόμασταν το σχέδιο Πινέιρο για σύνθετη ονομασία, τότε που το επέτυχε η κυβέρνηση της «Νέας Δημοκρατίας»; Τι καλά θα ήταν λοιπόν αν δεν υπέκυπτε ο κ. Κώστας Μητσοτάκης στον λαϊκισμό του Ανδρέα Παπανδρέου και τις εξαλλοσύνες του κ. Αντώνη Σαμαρά και είχαμε σήμερα μια «Βόρειο Μακεδονία», παρά μια «Μακεδονία» με τη βούλα της υπερδύναμης;
Τι καλά θα ήταν αν η εκκλησία περιοριζόταν στα του Θεού κι άφηνε τα του Καίσαρα στον Καίσαρα και τα συλλαλητήρια στα πολιτικά κόμματα; Τι καλά θα ήταν αν οι ιεράρχες ξόδευαν τόσο χρόνο για τις ψυχές των πιστών, αντί για την «ψυχή» -όπως αυτοί ορίζουν- του Έθνους. Τι καλά θα ήταν αν ασχολούνταν με τους πιστούς, αντί να ασχολούνται με τους πολίτες; Και τι καλά θα ήταν αν κήρυσσαν την Αγάπη αντί το μίσος;
Τι καλά θα ήταν αν οι πολιτικοί και ειδικά οι βουλευτές της Βόρειας Ελλάδας βουλεύονταν για το Έθνος και όχι για την επόμενη ψηφοθηρία; Αν ένοιωθαν ότι ο χώρος δουλειάς τους είναι στο Σύνταγμα, στη Βουλή, και όχι στην Παιανία ή στο Ρέντη, στα στούντιο των καναλιών.
Τι καλά που θα ‘ταν αν είχαμε σώφρονες ηγεσίες (ακόμη και πνευματικές) που δεν θα προσπαθούσαν να καλύψουν την έλλειψη του έργου τους με κραυγές; Τι καλά θα ήταν αν οι έχοντες ειδικό βάρος στην κοινή γνώμη έβαζαν ένα «αλλά» στα πύρινα γραπτά τους; Και τι καλά θα ήταν αν ακούγαμε τους «μειοδότες» εκείνης της εποχής, εκείνες τις «θλιβερές μειοψηφίες, που έλεγαν «να το ξανασκεφτούμε βρε παιδιά! Έστω να το συζητήσουμε». Και τι καλά θα ήταν αν το συζητούσαμε, χωρίς κορώνες και ύβρεις για «ευρωλιγούρηδες», «αμερικανόδουλους» και «παπαγαλάκια». Και τι καλά θα ήταν αν η σύνεση και ψυχραιμία, που διαλάλησε χθες ο πρωθυπουργός, επικρατούσε τότε. Τότε που το σίδερο κολλούσε στη βράση…
Όχι πως τώρα χάθηκε ο κόσμος, αλλά να… Γράφεται τούτες τις μέρες ακόμη ένα κεφάλαιο στο μεγάλο βιβλίο των χαμένων ευκαιριών που είχε η χώρα. Και η μεγαλύτερη όλων των ευκαιριών που είχε η χώρα ήταν να μη γίνει επί μακρόν μέρος του βαλκανικού προβλήματος, αλλά η ήρεμη δύναμη που όλοι σέβονται, υπολήπτονται και υπολογίζουν. Ο λαός αυτής της χώρας έπεσε πολλές φορές θύμα δημαγωγών. Ανθρώπων που πουλούσαν πατρίδα έναντι ολίγων ψήφων.
Πέρασε καιρός από τότε που μας έφτυναν όλοι κι εμείς νομίζαμε ότι το κάνουν για να μη μας ματιάσουν, επειδή ζήλευαν την χωρίς περιθώρια ελιγμών «εθνική» μας στάση.
Η αλήθεια είναι πως βάλαμε μυαλό. Είδαμε τα αδιέξοδα και προχθές απλώς είδαμε την προτελευταία σφραγίδα και υπογραφή στο βάλτο του νεομακεδονικού. Απομένει μια ακόμη, εκείνη της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να κορυφωθεί η αποτυχία. Θα την έχουμε; Από μας εξαρτάται. Αν θα δείξουμε σύνεση και σωφροσύνη όπως ζήτησε ο πρωθυπουργός, θα το αποφύγουμε. Αν αρχίσουμε τα προ δεκαετίας καμώματα να είμαστε σίγουροι; Θα μας έρθει.
Όλα τα ζώα μαθαίνουν από τις εμπειρίες τους. Πολύ περισσότερο οι άνθρωποι. Μόνο κάτι αμετανόητοι εθνικιστές συνεχίζουν να εθελοτυφλούν προσθέτοντας εμπόδια στον ήδη δύσκολο δρόμο της χώρας στο διεθνές σκηνικό. Εμείς οι υπόλοιποι όμως κάτι μάθαμε από την πρόσφατη εμπειρία και -γιατί όχι;- από την ιστορία αυτού του τόπου. Έτσι δεν είναι;
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 7.11.2004
