Έχει όμως δίκιο ο υπουργός Υγείας που αποχωρεί από την πολιτική ζωή υπό την πίεση των δυσμενών για το υπουργείο του τηλεοπτικών εικόνων;
Πέρα και παρά τις αναλύσεις που θα γίνουν τις επόμενες μέρες σχετικά τη δήλωση βόμβα του κ. Αλέκου Παπαδόπουλου και θα αφορούν τις αναδιατάξεις στο πολιτικό σκηνικό και κάποια όχι και τόσο ενθαρρυντικά για το ΠΑΣΟΚ συμπεράσματα (οι υπουργοί εγκαταλείπουν το πλοίο κ.λ.π.) υπάρχει το τεράστιο ζήτημα που έθεσε: η τηλεοπτική δημοκρατία ανεβοκατεβάζει υπουργούς, θέτει εντός ή εκτός πολιτικής ανθρώπους οι οποίοι δηλώνουν ότι θέλουν να προσφέρουν.
Έχει όμως δίκιο ο υπουργός Υγείας που αποχωρεί από την πολιτική ζωή υπό την πίεση των δυσμενών για το υπουργείο του τηλεοπτικών εικόνων;
Στην απόφαση του -πέραν όλων των άλλων παραμέτρων: κακή πορεία του κόμματός του, μονοεδρική η περιφέρεια εκλογής του κ.λ.π.- υπάρχει ένα δίκιο κι ένα άδικο. Τι δίκιο έγκειται στο θάρρος του: «Κύριοι, αρνούμαι να παίξω το παιγνίδι με αυτούς τους όρους. Παίρνω το καπελάκι μου και σας χαιρετώ».
Το άδικο έγκειται στη μεγάλη σημασία που δίνει στην αποκαλούμενη «τηλεοπτική δημοκρατία». Το φαινόμενο που περιγράφει είναι υπαρκτό. Η έξωθεν καλή μαρτυρία κάθε πολιτικού είναι όμηρος των τηλεοπτικών δελτίων και των εκπομπών (κατ’ ευφημισμόν) λόγου. Στο πρόσφατο παρελθόν ήταν έρμαιο του Τύπου και πολύ παλιότερα του κουτσομπολιού που αναπτυσσόταν στην αγορά του Δήμου. Αυτό που ο κ. Παπαδόπουλος θεωρεί κακεντρέχεια και αρνητικό εντυπωσιασμό μπορεί ελέω τηλεόρασης να έχει ευρύτερο πεδίο δράσης, δεν παύει όμως να είναι συστατικό στοιχείο κάθε κοινότητας ανθρώπων στις οποίες αναπτύσσονται ιεραρχίες και φιλοδοξίες. Υπάρχει στο χωριό, υπάρχει στην επιχείρηση, και φυσικά υπάρχει στη μεγάλη πολιτικο-δημοσιογραφική κοινότητα.
Το ζήτημα όμως είναι: πως η τηλεόραση αποκτά τόση εξουσία ώστε να οδηγεί ένα πολιτικό στην αποχώρηση; Η αλήθεια είναι πως η «τέταρτη» δεν είναι …εξουσία. Είναι ετερόφωτη. Γίνεται εξουσία στο βαθμό που σέρνει τις υπόλοιπες τρεις σε λήψεις αποφάσεων. Ένα τηλεοπτικό ρεπορτάζ δεν είναι υπουργική ντιρεκτίβα, ούτε νομοθέτημα ούτε δικαστική απόφαση. Μετατρέπεται σε όλα αυτά όταν οι ασκούντες μία εκ των τριών εξουσιών δεν μπορούν να αντισταθούν στη σαγήνη (ή την πίεση) της τηλεοπτικής εικόνας και αποφασίζουν με βάση τη δικτατορία της έξωθεν εντύπωσης. Έτσι λοιπόν, σε ένα μεγάλο βαθμό η τηλεοπτική δημοκρατία έχει την αξία που οι πολιτικοί της δίνουν. Και η παραίτηση του κ. Παπαδόπουλου, της δίδει εξαιρετικά υπερβολική αξία…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Aπογευματινή» στις 3.6.2002
