Τα τελευταία χρόνια και με αφορμή τη διαχείριση των απορριμμάτων της Αττικής, η Τοπική Αυτοδιοίκηση έδωσε εξετάσεις και δυστυχώς απέτυχε παταγωδώς.
Ενα κακόγουστο έργο παίζεται τον τελευταίο μήνα μπροστά στα μάτια μας. Ο δήμαρχος Λιοσίων Νίκος Παπαδήμας εκβιάζει κατά τον αισχρότερο τρόπο ολόκληρο το κοινωνικό σύνολο, με αφορμή τη μεταφορά της λυματολάσπης από την Ψυτάλλεια στο μοναδικό Χώρο Υγειονομικής Ταφής Απορριμμάτων (ΧΥΤΑ) που υπάρχει στην Αττική και ο οποίος βρίσκεται χωροταξικά, (αλλά όχι διοικητικά) εντός των ορίων του δήμου του.
Δυστυχώς, το έργο το έχουμε δει πολλές φορές στο παρελθόν. Δέκα φορές πνίγηκε στα σκουπίδια η Αθήνα τα τελευταία 2,5 χρόνια. Παρά τα 6,8 δισεκατομμύρια δραχμές που εισρέουν κάθε χρόνο στα ταμεία του δήμου -τι γίνονται, άραγε, τόσα λεφτά;- ο δήμαρχος Λιοσίων ξαναπαίζει το γνωστό σενάριο. Κλείνει το ΧΥΤΑ, όπως έκανε τόσες φορές στο παρελθόν, σαν να ‘ταν δικό του μαγαζί, για να «…παζαρεύει με τις κυβερνήσεις ελεύθερα και χωρίς κόστος, προσφέροντας την υγεία μας και τον τόπο, για να εξασφαλίσει “βρώμικο χρήμα” που θα στηρίζει την εξουσία του», όπως καταγγέλλει η Διαδημοτική Επιτροπή Πρωτοβουλίας για την απομάκρυνση της χωματερής από τα Άνω Λιόσια.
Παρά τη ρητή και δημοσιευθείσα σε όλες τις εφημερίδες δέσμευση του υπουργού Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων (ΥΠΕΧΩΔΕ) ότι «η λάσπη θα πηγαίνει μεν στον ΧΥΤΑ, διότι είναι η μοναδική λύση και μέσα σε 7 μέρες θα αρχίσει να εδαφοποιείται και σταδιακά, μέσα σε 20 με 25 μέρες, θα εδαφοποιείται όλη η λάσπη. Αυτό θα γίνεται μέχρι τέλος Δεκεμβρίου», ο δήμαρχος δεν έδωσε καν τη διορία της μίας εβδομάδας για να αποδειχθεί ή αλήθεια ή το ψεύδος της δέσμευσης του κ. Σουφλιά. Κινητοποίησε τους εργαζομένους του, προσπάθησε να κλείσει τον ΧΥΤΑ και ύστερα από χρόνια είδαμε συμπλοκές με άνδρες της Αστυνομίας. Ο δήμαρχος συμπεριφέρεται σαν να είναι ο ΧΥΤΑ δικό του βιλαέτι και μπορεί να τον ανοιγοκλείνει κατά βούληση. Μόνο που τα πράγματα δεν είναι έτσι…
Από αυτήν τη στήλη έχουμε υποστηρίξει πολλάκις την ανάγκη αποκέντρωσης αρμοδιοτήτων του κεντρικού κράτους προς την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Είναι ο μόνος τρόπος για να λυθούν πολλές παθογένειες (π.χ. γραφειοκρατία, διαφθορά) που μαστίζουν τη δημόσια διοίκηση. Η αποκέντρωση, όμως, δεν σημαίνει ότι μια αυτοδιοικητική μονάδα μπορεί να γίνει κράτος εν κράτει. Υπάρχουν κάποιες λειτουργίες, όπως π.χ. η Άμυνα, η δευτεροβάθμια περίθαλψη (και σ’ αυτή τη φάση), η διαχείριση απορριμμάτων, που παραμένουν στο κράτος. Σ’ αυτούς τους τομείς υπερτερεί το συνολικό συμφέρον έναντι του τοπικού. Όπως δεν μπορεί, για παράδειγμα, να ξεσηκωθεί ένας δήμος ή μια Νομαρχία σε μεθοριακή περιοχή και να απαιτήσει απομάκρυνση ενός στρατοπέδου, έτσι δεν μπορεί και ο κ. Παπαδήμας να ορίζει τη λειτουργία ενός ΧΥΤΑ, όταν μάλιστα είναι ο μόνος που λειτουργεί στο βεβαρημένο λεκανοπέδιο της Αττικής. Όσα δίκια κι αν υπάρχουν, και στην περιοχή των Λιοσίων, παρά τα παιχνίδια του δημάρχου, υπάρχουν πολλά δίκια.
Τα τελευταία χρόνια και με αφορμή τη διαχείριση των απορριμμάτων της Αττικής, η Τοπική Αυτοδιοίκηση έδωσε εξετάσεις και δυστυχώς απέτυχε παταγωδώς. Αντί της ωριμότητας κυριάρχησαν τα μικροτοπικά συμφέροντα Αυτό δεν βλάπτει μόνο την Αττική, η οποία συχνά-πυκνά βουλιάζει σε τόνους σκουπιδιών. Βλάπτει και την υπόθεση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, που τώρα έπρεπε να προβάλει τις αρετές της, ώστε να αποκτήσει το ρόλο που της πρέπει. Κι αυτή την αναβαθμισμένη λειτουργία της Αυτοδιοίκησης τη χρειάζεται η χώρα. Παρά τα καμώματα του κ. Παπαδήμα, που την υπονομεύουν…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 22.6.2005
