Η διδαχή του Ιησού ξεκαθάρισε ότι «τα του Καίσαρος στον Καίσαρα και τα του Θεού στον Θεό». Και η εξωτερική πολιτική είναι αποκλειστική αρμοδιότητα του Καίσαρα και στην περίπτωσή μας του κ. Μολυβιάτη.
Ο δρόμος προς την κόλαση της εξωτερικής πολιτικής είναι πάντα γεμάτος με καλές προθέσεις. Τόσο καλές, όσες είχε και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ. Χριστόδουλος, ο οποίος ερήμην του υπουργείου Εξωτερικών ανέλαβε να υπερασπιστεί το όνομα της Μακεδονίας στην Ευρώπη. Έτσι έστειλε επιστολές στους αρχηγούς των εκκλησιών και στους υπουργούς Εξωτερικών των εικοσιτεσσάρων εταίρων μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Είναι σίγουρο ότι τους πρώτους τους γνωρίζει και πιθανώς να νομιμοποιείται να ζητήσει τη συνδρομή τους. Με τους δεύτερους όμως τι σχέση έχει; Ποια είναι για παράδειγμα η αντίδραση του υπουργού Εξωτερικών της Λιθουανίας όταν πάρει στα χέρια του μια επιστολή από τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών;
Ιστορικά η διπλωματία υπήρξε μια χρονοβόρα και γκρίζα διαδικασία. Είναι μικρές κινήσεις καλά συντονισμένες που αποβλέπουν σε ένα τελικό και θετικό αποτέλεσμα. Έχουμε κάνει πολλές φορές το λάθος να πιστεύουμε ότι στις διεθνείς σχέσεις κερδίζουν όσοι πάνε -κυριολεκτικά και όχι μεταφορικά- με το σταυρό στο χέρι. Η διπλωματία δεν έχει να κάνει με δίκαιο ή άδικο και με εχθρούς ή φίλους. Έχει να κάνει με συμφέροντα. Αυτά πρέπει κάθε φορά να σταθμίζονται, να μπαίνουν στη ζυγαριά. Είναι σίγουρο ότι αυτή τη στιγμή στο υπουργείο Εξωτερικών δεκάδες έμπειροι διπλωμάτες έχουν σκύψει στο πρόβλημα περί την γείτονα χώρα. Σταθμίζουν καταστάσεις, κάνουν σενάρια, σχεδιάζουν επιστολές και παρεμβάσεις, προσπαθούν ανά περίπτωση να μεγιστοποιήσουν το διπλωματικό όφελος της χώρας. Αυτή είναι εξάλλου η δουλεία τους. Γνωρίζουν σε βάθος τα δεδομένα και με βάση αυτή τη γνώση πορεύονται.
Ξέρουν για παράδειγμα, ότι στη Γαλλία η άρχουσα πολιτική τάξη είναι βαθιά κοσμική. Νιώθει αλλεργία στις παρεμβάσεις θρησκευτικών παραγόντων στα πολιτικά ζητήματα. Έτσι γνωρίζουν ότι μια επιστολή κάποιου, οποιουδήποτε, αρχιεπίσκοπου στο Γαλλικό Υπουργείο Εξωτερικών περισσότερη ζημιά μπορεί να κάνει παρά να ωφελήσει την υπόθεση. Εξάλλου γι’ αυτό τον λόγο πληρώνουμε όλοι εμείς οι φορολογούμενοι τόσους νοματαίους στο Υπουργείο Εξωτερικών. Για να γνωρίζουν και να πράττουν ανάλογα.
Βέβαια κάθε Έλλην πολίτης δικαιούται σύμφωνα με το νόμο και το Σύνταγμα να έχει την Ι.Χ. εξωτερική πολιτική του. Μπορεί να στέλνει επιστολές σε οποιονδήποτε: Από τον πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας . Ζακ Σιράκ μέχρι τον Αϊ Βασίλη. Αλλά καλά είναι να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα. Κατ’ αρχήν αυτού του τύπου η Ι.Χ. εξωτερική πολιτική πιθανότατα δεν έχει όφελος για τη χώρα. Συνήθως έχει ζημιές. Πριν πέντε περίπου χρόνια κάποιοι του ΠΑΣΟΚ αποφάσισαν να κάνουν την δική τους Ι.Χ. εξωτερική πολιτική με τον κ. Αμπτουλάχ Οτσαλάν. Η χώρα μπήκε σε μια δίνη άνευ προηγουμένου και έκανε πολύ καιρό να συνέλθει. Δεν πρέπει να πιστέψει κανείς σε συνομωσιολογικές θεωρίες ότι κάποιοι κάνοντας Ι.Χ. εξωτερική πολιτική θέλουν να βλάψουν τη χώρα. Όχι! Τις καλύτερες των προθέσεων έχουν. Απλώς δεν έχουν όλα τα δεδομένα -όπως έχει το ΥΠ.ΕΞ.- για να έχουν θετικό αποτέλεσμα οι ενέργειές τους. Επειδή δε έχουν μια μανιχαϊστική άποψη του κόσμου που τελικά κάνουν κακό στις εθνικές υποθέσεις.
Το δεύτερο πράγμα που πρέπει να έχουμε υπόψη μας είναι η διδαχή του Ιησού, ο οποίος ξεκαθάρισε ότι «τα του Καίσαρος στον Καίσαρα και τα του Θεού στον Θεό». Το θέμα λοιπόν είναι πως η εξωτερική πολιτική είναι αποκλειστική αρμοδιότητα του Καίσαρα -και για να το περιγράψουμε με σύγχρονους όρους του κ. Μολυβιάτη. Ας τον αφήσουμε να την κάνει, διότι αυτός κρίνεται από τον ελληνικό λαό γι’ αυτή. Όλοι οι υπόλοιποι θα κριθούμε για αν το κατά πόσο ανταποκριθήκαμε στο λόγο του Θεού. Και θα κριθούμε είτε είμαστε Αρχιερείς, είτε πιστοί…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 21.11.2004
