Τη ρητή εντολή του Αποστόλου Παύλου υπερέβη ουκ ολίγες φορές ο Αρχιεπίσκοπος. Οι πλείστες όσες παρεμβάσεις του στην πολιτική προσέβαλαν και την ακριβοδίκαια μοιρασιά του Ιησού στον Καίσαρα και τον Θεό.
Ναι, ήταν λίβελος το κείμενο που ανέβηκε για λίγες ώρες στη σελίδα της Αρχιεπισκοπής, αλλά ευτυχώς, δημοσιοποιήθηκε γιατί αποκαλύπτει νοοτροπίες. Όχι μόνον τις ύβρεις, που εκτοξεύτηκαν από το δικτυακό άμβωνα και όχι μόνο τα ψέματα, που για μία ακόμη φορά εκπορεύτηκαν από το Γραφείο Τύπου ότι δήθεν ήταν επιστολή που παρεισέφρησε στο ηλεκτρονικό, αλλά επίσημο περιοδικό της Εκκλησίας της Ελλάδος. Σημαντικότερο όλων είναι το πέμπτο ερώτημα του λιβελογραφήματος: «Αλλα μέλη του πολιτικο-δημοσιογραφικού θιάσου που κατευθύνεται από τους γνωστούς κύκλους, λένε ότι ο χωρισμός θα επιτρέψει στην Εκκλησία να ασχολείται μόνο με τα πνευματικά της καθήκοντα και όχι με παρεμβάσεις της στην πολιτική. Προσπαθούν, λοιπόν, να μας πείσουν ότι η Εκκλησία θα ασχολείται μόνο με τη μετά θάνατον ζωή, και θα αφήσει στα χέρια του γνωστού θίασου τη διακονία του πλησίον και τη μοίρα του Ελληνισμού».
Το ερώτημα αυτό χρήζει ανάλυσης, διότι αποκαλύπτει ολόκληρο το σκεπτικό, γύρω από το οποίο οικοδόμησε την αρχιεραρχία του ο κ. Χριστόδουλος.
Καταρχήν, ξεκινά με τη συνήθη συνωμοσιολογία. Υπάρχει κατά την άποψη του συντάκτη «ένας πολιτικο-δημοσιογραφικός θίασος», ο οποίος κατευθύνεται από «γνωστούς κύκλους». «Γνωστούς», όμως, σε ποιον; Στον συντάκτη του κειμένου; Στην Αρχιεπισκοπή; Και αν είναι «γνωστοί» σε αυτούς γιατί δεν τους αποκαλύπτουν να τους μάθουμε κι εμείς; Φυσικά, κάθε νοήμων άνθρωπος καταλαβαίνει ότι ο συντάκτης του λιβελογραφήματος χρησιμοποιεί ένα από τα παλαιά τρικ της γκεμπελικού τύπου προπαγάνδας: «Κάποιος γνωστός όσο και αόρατος κινεί κάποια νήματα που υπονομεύουν κάτι». (σ.σ.: οι κινούμενοι από -έστω αόρατα- νήματα απαρτίζουν «κουκλοθέατρο» όχι «θίασο»)
Σημαντικότερη όμως, είναι η φράση: «Προσπαθούν λοιπόν να μας πείσουν ότι η Εκκλησία θα ασχολείται μόνο με τη μετά θάνατον ζωή και θα αφήσει στα χέρια του γνωστού θίασου τη διακονία του πλησίον και τη μοίρα του Ελληνισμού;».
Πόθεν, όμως, προκύπτει ότι η «μοίρα του Ελληνισμού» εμπίπτει στις αρμοδιότητες της Αρχιεπισκοπής; Σύμφωνα με τις διδαχές του Ιησού και των Αποστόλων η μετά θάνατον ζωή και η διακονία προς τον πλησίον είναι στα καθήκοντα κάθε πιστού. Είτε ανήκει στην ιεραρχία είτε όχι. Τα πολιτικά καθήκοντα, έστω υπό τον μανδύα του «εθνικού», εξοβελίστηκαν από τον Απόστολο Παύλο «ουκ ένι Έλλην και Ιουδαίος, περιτομή και ακροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δούλος, ελεύθερος, αλλά τα πάντα και εν πάσι Χριστός». (Προς Κολοσσαείς Επιστολήν γ’. 11)
Αυτή τη ρητή εντολή του Αποστόλου Παύλου («τα πάντα και εν πάσι Χριστός») υπερέβη ουκ ολίγες φορές ο Αρχιεπίσκοπος. Οι πλείστες όσες παρεμβάσεις του στην πολιτική (εσωτερική και εξωτερική) προσέβαλαν και την ακριβοδίκαια μοιρασιά του Ιησού στον Καίσαρα και τον Θεό. Έτσι ο κ. Χριστόδουλος αντί να κηρύσσει τον λόγο του Ιησού κήρυσσε τον εθνικό λόγο. Αντί να σώζει ψυχές ήθελε να σώσει την Ελλάδα. Αντί να διακονεί τον Θεό και τον πλησίον θέλησε με παρασκηνιακό τρόπο να άρχει του Έθνους.
Τη μοίρα όμως, του Ελληνισμού την ορίζουμε εμείς οι πολίτες. Εκλέγουμε γι’ αυτόν τον λόγο πρωθυπουργό, πολιτικούς αρχηγούς και βουλευτές. Αυτό λέγεται Δημοκρατία. Καθείς βέβαια -μέχρι και οι συνεργάτες του Αρχιεπισκόπου- μπορεί να θεωρεί το προϊόν της δημοκρατικής διαδικασίας «θίασο». Κρίμα που δεν θυμούνται πως στο παρελθόν είχαμε δοκιμάσει άλλα σχήματα και μας βγήκαν «μπουλούκια».
Πέρα, λοιπόν, από τα σκάνδαλα που αποκαλύπτονται κάθε μέρα, πολύ πιο επικίνδυνο για τη μοίρα του Ελληνισμού είναι η φιλοδοξία της Αρχιεπισκοπής για ενεργό ρόλο της στο πολιτικό σκηνικό. Κι αυτό δεν αποκαλύφθηκε με το χθεσινό λιβελογράφημα. Είναι πολύ παλιότερη ιστορία…
ΤΑ ΑΝΘΗ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ
Γράφαμε προχθές: «Ο κ. Μητσοτάκης υπήρξε συνεπέστατος υποστηρικτής του Αρχιεπισκόπου Αθηνών, σε σημείο που να αναρωτιέται κανείς: Δεν υπήρξε ποτέ σφάλμα του κ. Χριστόδουλου για να στηλιτεύσει ή έστω να κρατήσει αποστάσεις ο επίτιμος πρόεδρος της Ν.Δ.;». Τελικά το πρόβλημα δεν είναι αυτό. Ο επίτιμος πρόεδρος της Ν.Δ. όχι μόνο δεν βρήκε κανένα σφάλμα του Αρχιεπισκόπου στο παρελθόν, αλλά είναι σίγουρος ότι δεν θα υπάρξει και στο μέλλον.
Πώς αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί η χθεσινή αναντάμ-παπαντάμ παρέμβαση στα εσωτερικά της Εκκλησίας με τη φράση «η Ιερά Σύνοδος θα υπερψηφίσει τις προτάσεις του Αρχιεπισκόπου»; Αυτό μπορεί να σημαίνει δύο πράγματα: ή ότι ο κ. Χριστόδουλος έχει τους πάντες δεμένους στη Σύνοδο ή ότι οι προτάσεις του είναι τόσο καλές που είναι αδύνατον να μην υπερψηφιστούν. Αλλά πάλι, και στη μία και στην άλλη περίπτωση, ο κ. Μητσοτάκης πού το ξέρει;
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 18.2.2005
