Η αλήθεια είναι πως προσεγγίζουμε τα θέματα εξωτερικής πολιτικής με εξαιρετικά συναισθηματικούς όρους.
Τι ξέρουμε για την Τουρκία; Σχεδόν όσα ξέρουν οι Τούρκοι για μας: Τίποτα. Τι σημαίνει αυτό για τα αποκαλούμενα εθνικά μας θέματα; Πολλά. Ο πρέσβης επί τιμή κ. Βύρων Θεοδωρόπουλος είχε χθες μια χαρακτηριστική ιστορία να διηγηθεί κατά την παρουσίαση του πολύτιμου «Ελληνοτουρκικού Αλμανάκ» που συνέγραψε ο δημοσιογράφος κ. Aρης Αμπατζής και εκδόθηκε από την «Κούριερ Εκδοτική»:
«Όταν τοποθετήθηκα ως πρέσβης στην Aγκυρα πήγα να δω τον διαβόητο Σαγγάριο, τον ποταμό που ανέκοψε την πορεία του ελληνικού στρατού το 1921… Κοίταξα γύρω μου και είδα την άνυδρη στέπα και διερωτήθηκα που πήγαινε αυτός ο στρατός. Μακριά από τη βάση του στη Σμύρνη προχωρούσε σε ένα τοπίο άγνωστο που έμοιαζε κενό, αλλά που ήταν γεμάτο από τον εχθρό. Ήταν μια κραυγαλέα απόδειξη πως ο ελληνικός στρατός είχε ξεκινήσει για τα βάθη της Ανατολής χωρίς να ξέρει που πηγαίνει. Η ανεπάρκεια της χαρτογράφησης του χώρου, η έλλειψη σωστής πληροφόρησης εξηγεί τη μοιραία καταστροφή.»
«Σήμερα», συνέχισε ο λόγιος πρέσβης, «δεν σκέπτεται κανείς εκστρατείες στα εδάφη του γείτονα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι μικρότερη η ανάγκη σωστής πληροφόρησης για την άλλη πλευρά. Είτε οξυνθούν, είτε βελτιωθούν οι σχέσεις μας με την Τουρκία, είτε γίνουμε εταίροι στην Ε.Ε. είτε βρεθούμε για μια ακόμη φορά με το δάχτυλο στη σκανδάλη, σε κάθε περίπτωση η γνώση για το τι γίνεται στην Τουρκία είναι βασική ανάγκη, όχι μόνο για τους διαμορφωτές και τους χειριστές της εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής, αλλά για κάθε ενεργό πολίτη.»
Η αλήθεια είναι πως προσεγγίζουμε τα θέματα εξωτερικής πολιτικής με εξαιρετικά συναισθηματικούς όρους. Αυτό μπορεί να βοηθά στην εκτόνωση του δίκιου που μας πνίγει, αλλά στην ουσία λειτουργούμε αντεθνικά. Πνίγουμε τα ουσιαστικά (την γνώση που πρέπει να έχουμε για τους γύρω μας) μέσα σε καταιγισμούς επιθέτων εθελοτυφλώντας για την στέπα που τυχόν μας περιβάλλει. Έτσι φτάνουμε στον Σαγγάριο και διαπιστώνουμε έντρομοι πως τα επίθετα δεν μας σώζουν. Ανακαλύπτουμε τη στέπα και ψάχνουμε αργοπορημένα για τα ουσιαστικά. Χάνουμε τη μάχη και αναρωτιόμασταν πως θα ‘ταν η Ιστορία αν κουβαλούσαμε μαζί μας και κανένα χάρτη.
Δεν προσφέρουν τίποτα στο Έθνος εκείνοι που με επίθετα εκτονώνουν το θυμικό μας. Αντίθετα εκείνοι που ψύχραιμα μας προειδοποιούν «στέπα ή ποτάμι μπροστά» προσφέρουν υπηρεσία. Ας τους προσέξουμε…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Aπογευματινή» στις 22.5.2002
