Το χειρότερο δεν είναι η έλλειψη ευαισθησίας που σύσσωμη η Αριστερά δείχνει αυτές τις μέρες προς ένα λαό, αλλά η εικονική πραγματικότητα που κατασκευάζουν με τις δηλώσεις οι Αριστεροί ταγοί του πνεύματος και της πολιτικής.
Το χειρότερο δεν είναι η έλλειψη ευαισθησίας που σύσσωμη η Αριστερά δείχνει αυτές τις μέρες προς ένα λαό, αλλά η εικονική πραγματικότητα που κατασκευάζουν με τις δηλώσεις οι Αριστεροί ταγοί του πνεύματος και της πολιτικής.
Ουδείς, καταδίκασε, έστω με μισόλογα: «Ε, δεν έπρεπε να πει και ο Μίκης αυτά, αλλά…». Μπορεί να ήταν ένα ολίσθημα της γλώσσας όταν έλεγε ότι «οι Εβραίοι είναι στη ρίζα του κακού» και καλώς αναθεώρησε δηλώνοντας ότι «η πολιτική Σαρόν είναι στη ρίζα του κακού».
Μόνο που τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Η πρώτη δήλωση του γνωστού μουσουργού υπέκρυπτε ένα υπόγειο θαυμασμό για την πολιτική Σαρόν: «Φανταστείτε τι θα γινόταν η Ελλάδα αν είχαμε την… επιθετικότητα των Εβραίων! Τόση χαλαρότητα έχουμε.» Αυτή την ίδια πολιτική που με την δεύτερη δήλωση καταδίκαζε, με την πρώτη θαύμαζε.
Εντάξει ο Μίκης δεν είναι Γκέμπελς, άσχετα αν -δυστυχώς- τα ίδια είπε ο Γκέμπελς. Ο κ. Θεοδωράκης είναι πάντα πληθωρικός και ποτέ δεν πρόσεχε αυτά που λέει. Οι υπόλοιποι όμως τι διδασκόμαστε π’ αυτό το ολίσθημα του Μίκη; Μάθαμε πόσο προσεκτικός πρέπει να είναι ο δημόσιος λόγος όταν αφορά συλλογικότητες; Φυσικά όχι. Μες σ’ εξυπνάδες και (αντι-ιμπεριαλιστικές) βρισιές ξεχάσαμε το βασικότερο. Ότι δεν μπορεί να απαξιώνονται ολόκληροι λαοί επειδή είναι εγκληματική η πολιτική των κυβερνήσεών τους…
Το πρόβλημα δεν είναι όσα είπε ο κ. Μίκης Θεοδωράκης για τους Εβραίους, ή όσα ήθελε να πει για την πολιτική Σαρόν και τα φόρτωσε σε ένα ολόκληρο λαό. Το μεγάλο ζήτημα είναι η διαχείριση του δημόσιου λόγου σε ότι αφορά συλλογικότητες. Οι άφωνοι υπουργοί (κ.κ. Ευθυμίου και Βενιζέλος) εκατέρωθεν του μουσικοσυνθέτη, δείχνει ότι οι ευαισθησίες του ΠΑΣΟΚ ήταν πάντα επιλεκτικές και πάντα έχουν στόχο το κομματικό όφελος.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 16.11.2003
