Σ’ αυτή τη χώρα πρέπει απλώς να κλάψουμε. Για τα παιδιά από το Μακρυχώρι Βεροίας που δεν θα μεγαλώσουν, για τα παιδιά που δεν τους επιφυλάξαμε κανένα μέλλον…
Σ’ αυτή τη χώρα που 100 χρόνια τώρα δεν έχει φτιάξει σιδηροδρομική υποδομή για την μεταφορά εμπορευμάτων και η Εθνική Οδός έχει γεμίσει νταλίκες που κουβαλούν από παλιοσίδερα, μέχρι ογκώδη μάρμαρα και νοβοπάν…
Σ’ αυτή τη χώρα που 20 χρόνια τώρα και μετά από δύο Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης δεν κατάφερε να τελειώσει την Εθνική Οδό Αθηνών – Θεσσαλονίκης (των δύο μεγαλύτερων αστικών κέντρων της χώρας!)…
Σ’ αυτή τη χώρα που ένα μεγάλο κομμάτι της βασικής οδικής αρτηρίας παραμένει σε μακέτες…
Σ’ αυτή τη χώρα που οι νταλίκες κυκλοφορούν ανέλεγκτες να σκορπούν την πραμάτεια τους στο δρόμο (από γεμίσματα ελαστικών μέχρι νοβοπάν!)…
Σ’ αυτή τη χώρα που οι νόμοι απαγόρευσης κυκλοφορίας των νταλικών στην Εθνική Οδό τα Σαββατοκύριακα φτιάχνονται για να μην τηρούνται…
Σ’ αυτή τη χώρα που η παρανομία, από την φοροδιαφυγή μέχρι την μη τήρηση του Κ.Ο.Κ. θεωρείται μαγκιά…
Σ’ αυτή τη χώρα που η τήρηση του νόμου θεωρείται από ηλιθιότητα μέχρι ρουφιανιά…
Σ’ αυτή τη χώρα είναι υποκριτικό να εκπλησόμεθα που είκοσι παιδιά σκοτώθηκαν στα Τέμπη…
Σ’ αυτή τη χώρα που λέγεται Ελλάδα, αύριο θα εκφράσει τη θλίψη του και ο Γραμματέας του ΠΑΣΟΚ κ. Λαλιώτης. Ο επί οκταετία υπουργός ΠΕΧΩΔΕ…
Σ’ αυτή τη χώρα τίποτε δεν πρέπει να μας εκπλήσσει πλέον…
Σ’ αυτή τη χώρα πρέπει απλώς να κλάψουμε. Για τα παιδιά από το Μακρυχώρι Βεροίας που δεν θα μεγαλώσουν, για τα παιδιά που δεν τους επιφυλάξαμε κανένα μέλλον…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 14.4.2003
