Στη χώρα της υπερβολής και οι τιμές υπερβολικά αποδίδονται. Τόσο που στο τέλος χάνουν κάθε νόημα. Δηλαδή αν -ω μη γένοιτο- πεθάνει εν ενεργεία αρχηγός κράτους στην Ελλάδα τι τιμές πρέπει να του αποδοθούν; Αρχιεπισκόπου;
Μπορεί να μην μάθουμε ποτέ ποιος κυβερνά αυτή τη χώρα, αλλά τουλάχιστον μάθαμε ποιος την κυβερνούσε μέχρι προχθές. Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. Για ποιον άλλο λόγο μπορεί να κηδεύεται με τιμές «αρχηγού κράτους εν ενεργεία» και όχι «αρχηγού εκκλησίας εν ενεργεία»; Κάποιοι αποφάσισαν να επαληθεύσουν εκείνους τους κακοθελητές που ισχυρίζονται ότι η εκκλησία είναι κράτος εν κράτει σ’ αυτή τη χώρα, ή τους άλλους που έλεγαν ότι ο Αρχιεπίσκοπος κυβερνούσε διά της Δεξιάς του Κυρίου;
Μάλλον τίποτε απ’ όλα αυτά. Στη χώρα της υπερβολής και οι τιμές υπερβολικά αποδίδονται. Τόσο που στο τέλος χάνουν κάθε νόημα. Δηλαδή αν -ω μη γένοιτο- πεθάνει εν ενεργεία αρχηγός κράτους στην Ελλάδα τι τιμές πρέπει να του αποδοθούν; Αρχιεπισκόπου;
Το μεγαλύτερο ίσως πρόβλημα της χώρας είναι ότι έχουμε χάσει κάθε αίσθηση του μέτρου. Μια πτυχή, αυτής της απώλειας, επισημαίνει ο συγγραφέας Νίκος Δήμου: «Είτε μιλάνε για τον Ζαχόπουλο είτε για τον Χριστόδουλο, τα ΜΜΕ έχουν πάντα μία και μόνη συνταγή: την υπερβολή. Ετσι λοιπόν τώρα παρακολουθούμε την αγιοποίηση του Αρχιεπισκόπου. Ο αποθανών όχι μόνο δεδικαίωται αλλά και υπερυμνείται».
Η υπερβολή είναι έκδηλη στα ΜΜΕ, αλλά δεν απαντάται μόνο εκεί. Στην Ελλάδα όλα γίνονται καθ’ υπερβολήν. Ακόμη και οι αργίες στο Δημόσιο, όπως αυτή που αποφασίστηκε για σήμερα. Καταρχήν πρέπει να αναρωτηθεί κάποιος γιατί αργία μόνο στο κράτος; Θρηνούν περισσότερο για την απώλεια οι δημόσιοι υπάλληλοι από τους ιδιωτικούς, ή η κυβέρνηση σκέφτηκε «δεν κάνουν που δεν κάνουν τίποτε, τουλάχιστον ας παρευρεθούν σε καμιά κηδεία»;
Μικρά και μίζερα φαντάζουν όλα αυτά μπροστά στην απώλεια ενός ανθρώπου και δη του Αρχιεπισκόπου. «Εντάξει», μπορεί, να σκεφτεί κάποιος, «καθ’ υπερβολήν γίνονται όλα αυτά, αλλά δεν χάσαμε δα και τίποτε. Συμβολική είναι η κηδεία με τιμές αρχηγού κράτους εν ενεργεία, συμβολική και η αργία». Μπορεί να έχουν δίκιο. Αντιπαραγωγική είναι η δημόσια διοίκηση της χώρας 250 μέρες τον χρόνο, τι πειράζει να είναι αντιπαραγωγική 251 μέρες; Πιθανώς να μην πειράζει κι αυτό είναι το χειρότερο. Δείχνει ότι ζούμε σε μια κοινωνία παραιτημένη, όπου τα πάντα φαντάζουν φυσιολογικά και η αντίδραση είναι ένα απλό σήκωμα των ώμων. Οι αποφάσεις της κυβέρνησης δεν γίνονται καν αντικείμενο δημόσιου διαλόγου.
Φαντασθείτε ένα ξένο επενδυτή -από κείνους που κυνηγάμε με το τουφέκι- που έχει προθεσμία για την κατάθεση κάποιων από τα πολλά δικαιολογητικά σε 27 διαφορετικές υπηρεσίες του Δημοσίου την 31η Ιανουαρίου και να τις βρίσκει κλειστές επειδή πέθανε ένας θρησκευτικός ηγέτης. Δεν θα σκεφτεί να μεταφέρει την επένδυση στην Τουρκία, όπου τουλάχιστον μπορεί να προγραμματίσει τις αργίες; Το πρόβλημα της χώρας είναι πλέον η παραίτηση. Ακόμη κι εκείνοι που θίγονται από την απόφαση της σημερινής αργίας (π.χ. οι εργοδότες του ιδιωτικού τομέα, οι οποίοι είναι αναγκασμένοι να συναλλάσσονται διαρκώς με το Δημόσιο) δεν θα γκρινιάξουν, δεν θα διαμαρτυρηθούν. Θεωρούν πιθανότατα ότι στη χώρα που ζούμε όλα μπορεί να τύχουν. Ποιος ο λόγος να προγραμματίσουν για να αναπτυχθούν; Είναι όμηροι ενός υπερδιογκωμένου κράτους, το οποίο αφενός θέλει να τα ελέγχει όλα και αφετέρου λειτουργεί κατά (κυβερνητική) βούληση.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 31.1.2008
